ShadowWarrior

Livin' The Good Life

Mijn hart slaat een slag over. Wat is er met River? Waarschuwend kijk ik mijn vriendinnen aan.
'Wat heeft hij gedaan?' vraag ik.
'Hij-' Rachel stopt even.
'Hij heeft in een dronken bui met Shane gevochten' gooit Lucy eruit. Ik adem opgelucht uit.
'Oh, oke' zeg ik met een knikje.

Leugen. Het was een pure leugen. Ik vraag me af of mijn vriendinnen doorhebben dat ik hen absoluut niet geloof. Ze lijken mijn acteren geloofwaardig te vinden. Het punt is, ik wil nu niet weten wat River gedaan heeft. Dit moet een leuk weekend worden, de problemen komen later wel.

'Technisch gezien,' zegt Hope dan. 'Kennen wij niet al jouw geheimen.' Ze kijkt me serieus aan en ook Lucy en Rachel komen dichterbij zitten.
'Correctie, geen geheim, een weggedrukte herinnering' verbeter ik.
'Skye,' verzucht Rachel. 'Dean weet het ook.'
'Dean was erbij!' roep ik verontwaardigd uit.
'Weten we wel,' zegt Lucy. 'het voelt gewoon alsof doordat we het niet weten, er een afstand tussen ons is.' Ik zucht diep en laat me achterover vallen in de kussens.
'Gaan we hier nu weer doorheen?' kreun ik vermoeid.
'Sorry' mompelen mijn vriendinnen. Ik kom overeind.
'Is al goed, willen jullie gaan slapen?' vraag ik.
'Het is drie uur 's nachts, lijkt me een goed plan' zegt Lucy knikkend. We ruimen vlug onze spullen op en poetsen onze tanden.
Met een tevreden zucht laat ik me in een van de vier hemelbedden vallen.
'Slaap lekker' zeg ik nog. Ik krijg wat gemompel terug. Dit zou een goed weekend worden. Met die gedachten val ik glimlachend in slaap.

Te vel, te veel. Kreunend trek ik mijn deken over mijn hoofd. De gordijnen openlaten, had de vorige avond een goed idee geleken. We hadden vanuit ons penthouse een geweldig uitzicht over de stad. Het helse licht dat nu ruw mijn slaap verstoorde, was verreweg van geweldig.
'Haal het weg' mompel ik in mijn kussen. Geen antwoord. Zuchtend sla ik de dekens van me af en stap het bed uit. Al mij vriendinnen waren nog in diepe rust. We hadden een volle planning vandaag. Eerst zouden we alle winkels van Italië leegkopen, vervolgens naar het zwembad gaan en vanavond uit. Weer voor het strand was het nooit in Januari, maar dat vonden we nooit erg. In de zomer zijn er veel te veel toeristen.

Ik loop ons balkon op en rek me eens uit. Ik leun met mijn armen op de reling van het balkon en kijk neer over de prachtige stad. De zon kwam juist op. Een roze-oranje gloed hangt over de stad.
'Buongiorno Italia' zeg ik zachtjes, genietend van het uitzicht.
'Jij ook een goede morgen' klinkt een stem van beneden me. Een dik accent is te horen in zijn Nederlandse spraak. Ik kijk omlaag.
'Sevino' zeg ik met een glimlach. Sevino is de eerste jongen die ik ontmoette in Italië. Ik was toen veertien. Hij is een jaar ouder dan en ik liet dat dan ook graag merken. Nu is het anders. De sillige crush die we op elkaar hadden, daar zijn we overheen gegroeid.

Nonchalant stond zijn donkere gestalte tegen een muur geleund. Dat was een reden waarom ik van Italianen hield.
Toegegeven, ik ben er zelf deels een.
De Nederlandse jongens, zoals River bijvoorbeeld, kunnen donker haar hebben en donkere ogen maar ze zijn nog steeds ergens licht. Italianen hadden iets anders over zich heenhangen. Ze waren donker, romantisch maar bleven mysterieus. Niet dat River dat niet was, overigens. Het gaat nu alleen niet over mijn vriendje maar Nederlandse jongens over het algemeen.

'Het is goed dat je terug bent' roept Sevino van beneden. Hij was weer over gegaan op Italiaans.
'Vind ik ook' roep ik terug.
'Zijn je vriendinnen al wakker?'
'Nog niet.'
'Kom naar beneden, dan trakteer ik je op een ontbijtje.' Dat aanbod sla ik niet af. Snel loop ik ons penthouse in en schrijf een briefje voor mijn vriendinnen. Daarna kleed ik me vlug aan en stap de hotelsuite uit.

Beneden in de lobby besef ik dat ik mijn telefoon boven heb laten liggen. Ach, het is nog vroeg, ik verwacht niet dat iemand me zal bellen. Ik haal mijn schouders op en loop door de deur, die netjes voor me wordt opengehouden, naar buiten.