De abstracte kant van liefde (✔)

H21: Ramptoeristen en spareribs

'Dank je wel,' zei hij. Hij stopte zijn mp4 speler terug in zijn Donald Duck rugzak. Ik gooide het knaloranje ding in mijn geleende handtas.

Uiteindelijk kwam het erop neer dat de groep zich opsplitste. Josephine en Louise wilden perse shoppen, net als mevrouw Claudel. Ik was even geneigd me bij hem aan te sluiten, tot ik de smekende ogen van Lucas zag.

'Ga je mee?' vroeg hij. Ik wierp een blik op de twee stuiterende vriendinnen. Daarna knikte ik. Ik had Rijksmuseum al een aantal keer gezien, maar winkelen was ook mijn ding niet echt.

Levi keek zijn ogen uit en stond daarmee in direct contrast met zijn vader. Die hing aan de lijn met iemand die blijkbaar een flinke preek nodig had. Ik zag Christian af en toe vreemde blikken op zijn vader werpen, maar uiteindelijk gaf hij de moed op. Hij kwam naast mij en Lucas lopen.

Opa Lambert kocht de kaartjes voor de achttienplussers onder ons en ging ons voor het gebouw in. Lucas bleef in mijn buurt lopen. Na twee jaar kunstgeschiedenis te hebben gehad op mijn vorige school, wist ik nog best iets te vertellen over de schilderijen.

Aan het eind van de rit, kwamen we uit bij de Nachtwacht. Ik had niets tegen Aziatische toeristen, tot ik in het Rijksmuseum stond. Het leek wel alsof ze bepaalde wachtrondes hadden ingesteld voor de prachtige Rembrandt. In de zeven keer dat ik er geweest was, had ik het doek nog nooit van dichtbij kunnen bekijken.

'Is dat nou die Nachtwacht?' vroeg Christian, die met zijn handen in zijn zakken had rond gekoekeloerd.

'Ja,' antwoordde ik. 'Tenminste, twee derde ervan. Als je al die ramptoeristen kunt wegdenken, is hij nog een stuk mooier.' Ik hoorde Christian grinniken, voor hij zich weer omdraaide en de geheel andere kant opliep. Ik zag dat Levi om een snoepje stond te zeuren bij oma, die wild in haar handtas aan het graven was.

'Ja ja, lieverd,' bleef ze maar zeggen. Uiteindelijk leverde het ons allemaal een Fruittella op.

Opa had nog een heel schema voor de middag klaarliggen, maar nadat Lucas en ik euroknallers hadden geschoord bij de McDonalds, liepen we alweer terug richting de parkeergarage. Toen we binnen stonden, was het keihard gaan regenen. Niemand - meneer Claudel - had er zin in om door de regen te wandelen, dus gingen we alweer terug naar het vakantiepark. Ik vond het niet zo erg. Hoe korter ik in de stad was, hoe kleiner de kans was dat ik iemand tegen kwam die me zou kunnen herkennen.

Ik leende mijn koptelefoon weer aan Levi uit, maar ging wel bij Lucas in de auto zitten. Het jochie zwaaide naar ons via de het achterraam. De oranje koptelefoon was veel te groot voor hem, waardoor het er grappig uitzag.

Louise en Josephine waren in het kleine uurtje compleet los gegaan. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar hadden gekregen, maar de hele achterbak lag vol met zooi. In ieder geval was Louise van haar broekennood af.

's Avonds had Levi de volwassenen over gehaald om naar het speelparadijs te gaan. Dat gigantische gebouw stond aan het uiteinde van het park. Opa en oma hadden besloten met zijn ouders dat ze daar een frietje zouden halen. Josephine, die had voorgesteld om uit eten te gaan, had voor vijf personen gereserveerd bij "The Grill". Ik had er  weinig hoop in dat het een succes zou worden, na de kartonnen pizza's de dag ervoor, maar het klonk beter dan nóg een avond te moeten doorbrengen met meneer Claudel.

Josephine stond erop dat ik een jurkje zou dragen, maar die was ik "vergeten". Helaas voor mij, kon Louise duivels zijn.

'O,' zei ze. 'Volgens mij heb je ongeveer mijn maat. Dat regelen we wel.'

Dus werd me half zes een zwart, kort jurkje met een dunne panty door de strot geduwd. Dat zou vast gewéldig staan boven mijn afgetrapte sneakers.

Josephine keek als een trotse moeder toe, terwijl ik mijn eigen mascara aanbracht en een rode lipgloss opsmeerde. Het kostte misschien meer tijd om het zelf te doen dan wanneer de meiden me onderhanden namen, maar mijn ervaring met hun vele zalfjes, scrubs en oogpodlood was niet al te best.