Patatesli Böreğim

#35

Yıllardır yazdığım tek bölüm bu. Diğerlerinde yazılı olanı düzeltmiştim. Kaç yıl geçmiş buralar değişmiş ama en çok ben değişmişim. Eski hevesim yok gücüm yok eski ben de yok. Kısa kesip bitirmeye karar verdim. Birkaç bölüme final olacak. Eğer buraya kadar gelip okumuş olanlar varsa bilin ki sonunu getirebilmek için kendi içimde çok savaş verdim. Umarım buraya gelene kadar hayatınıza dokunabilmişimdir, kendi içimde verdiğim savaşa değmiştir. 

Sabah kalktığımda Ekin'in bavulu hazırdı. Erken kalkmış olmalıydı. Göz göze gelince yataktan kalkıp çıktım odadan. Bahçeye inip çardakta oturdum. Ne konuşacak halim vardı ne de konuşulacak bir şey. Kemal Bey'in kasıtlı gönderdiği belliydi Ekin'in de itiraz edesi yoktu.

Ekin gidene kadar evde uğraşacak şeyler bulmuştum. O da zaten beni benimle bırakıp sessizce çıktı evden, yatak odasının camından gidişini görmüştüm sadece. Ardı arkası kesilmeyen göz yaşlarıma engel olamıyordum. Daha bebeğimin üzüntüsünü atlatamadan beni bırakıp gitmesine de şaşıyordum. 

Birkaç saat sonra çalan zille irkildim. İçimde bir umut Ekin'i bekliyordu. Bir şey unutsa da tekrar görsem ya da hiç gitmese vazgeçse umuduyla kapıya ulaştım. Gelen Rabia ve Zeliha Hanımdı. İkisinin bir arada olmasının şaşkınlığını yaşıyordum. Hoş geldiniz diyebildim yarım yamalak şaşkınlığımı gizleyemeden. 

''Müsait misin?'' Konuşmadan elimle içeriyi işaret ettim. Zeliha Hanım önde giderken Rabia'ya kaş göz yapmıştım. Kafasını mahcup şekilde öne eğdi. İşte o zaman fırtınalar koptu belliydi bir felaketin gelişi. 

Koltuğa yerleşmişlerdi ben de o sırada bize kahve yapmıştım. Ellerim titriyor engel olamıyorum yüreğimde kapkara bir yük var sebebini öğrenmeyi ertelemeye çalışıyorum. 

''Melis.'' Bu sessiz söyleyiş o konuşsam mı konuşmasam mı tedirginliğiyle karşımdalardı.

''Biz bir şey yaptık. Bize kızabilirsin, küsebilirsin ki biz de bu tepkiden daha azını vermezdik eminim ama senin bize küsmeni göze alarak senin iyiliğini düşünerek hayatına müdehale ettik.'' Koskoca dallarım var fırtınalar kopuyor. Duraksaya duraksaya devam ediyor konuşmasına biliyorum ki benden bir tepki bekliyor cesaretim yok öğrenmeye.

''Melis.'' Yüzleşme vakti bu uyarı beni kendime getiriyor içimdeki fırtınaya göz yumup gözlerinin içine bakıyorum Zeliha Hanım'ın, bundan güç alarak sevineceğim bir haber veriyor ardına sıralıyor dünya hayatımın cehenneminde yaşayacaklarımı. 

''Bebeğini kaybetmedin.'' Göz göze geliyoruz Rabia'yla duymak istemekte zorlandığım için kapalı gözlerimi aralıyorum.  

''Nasıl?'' Dallarım kopmaya başlıyor bunu benden saklayıp haftalardır bana acı çektiren yüzlere bakıyorum.

''Kemal'in sana yaptıklarını, yapacaklarını, yapabileceklerini biliyorum.'' Zeliha Hanım'ın gözlerinde buluyorum gözlerimi dolu dolu akmaya hazırken. Derin bir nefes alıp uzaklaştım oradan bağırıp çağırsam dermanım yok. Nasıl bir girdabın içindeyim bilmiyorum. 

Aradan ne kadar geçti bilmiyorum ama sık sık yaşadığım tanıdık ağrıyla istemsiz bağırmıştım. Bunun diğerlerinden farkı dermanımı bırakmamış yere yığılmama sebep olmuştu. Ardına hatırladığım tek şey Rabia'nın çığlığıydı. Bilincim hem açık hem değil şimdiye kadar bebeğimle yaşarken fark edememem en büyük bilinç kaybıymış. Başımda dikilen bir doktor var beyaz önlüğünden anlıyorum ama evimdeyim. Hastanede değilim belli ki saklanıyor bebeğim saklanmak zorunda olmaya devam edecek.

''Bu şekilde hem kendi hem de bebek çok etkilenecek bir an önce stresinden uzak kalmalı..'' diye devam eden konuşmayı sanki öznesinde ben yokmuşum gibi dinliyorum. Beni fark ediyorlar kaçıp gitmek istiyorum avaz avaz bağırasım var bunları bana neden yaşatıyorsunuz diye. Doktor beni rahatlatmak için bir şeyler söylüyor ardından evden çıkıyor.

''Böyle olacak değil mi? Hep saklayacağım bebeğimi babasından bile...'' mırıldanıyorum kendi kendime, hesaplar yapıyorum anlamaya çalışıyorum, herkesi anlamaya çalışırken kendimi anlamazken buluyorum. 

''Melis ben yanındayım maddi manevi sürekli her şekilde yanında olacağım. Evde doktor olacak, sana yardım edecek kadın olacak, hiçbir şey yapmayacaksın.'' Benden habersiz benim hakkımda yapılmış planları dinliyorum her şey hazır ben hariç.

Söyleyecek bir şey de bulamıyorum gözlerimi kapatıp derin nefes alırken Zeliha Hanım son sözlerini söylüyor.

''Dikkat etmek zorundasın. Seni korumak zorundayım. Ekin'i senin karşına dikemem ne sana ne bana inanır. Bir lafıyla yurt dışına gönderdi Ekin koruyamaz seni. Kemal'i sadece ben iyi tanıyorum zaaflarını ben biliyorum.'' Haklı buluyorum acizliğim ağzımdan tek kelime çıkmasına izin vermiyor. 

******

Hesaplar yapıyorum içinden çıkamıyorum. Bebeğimin katili olmak istemiyorum bu sefer bile bile lades demek istemiyorum. Ekin'i bırakıp ona yaşatacağım bu acının telafisi nasıl olacak bilmiyorum. Bebeğimin katili olmamak için babasından vazgeçiyorum. Başka bir şehirdeyim Kemal Bey'in de Ekinle gidişini fırsat bilip küçük bir eve yerleşiyorum. Zeliha Hanım her şeyi hazır etmiş. Numaram değişti şu an ismim bile farklı. Ben bile kendimi tanıyamazken insanların beni tanımaması beni şaşırtmıyor.

Aylar geçiyor aylardır ne annemin sesini duyabiliyorum ne babamın ne kardeşlerimin ne de Ekin'in.Ekin... Ne halde bilmiyorum bu hikayenin en suçsuzu o iken ona çektirdiğim acıdan dolayı vicdan azabı çekiyorum. Bir canı koruyabilmek için neleri feda ettiğime şaşıyorum. Zeliha Hanım buraya geldiğimden beri sadece bir kez uğradı. Onda da istersem bebeğimi birine verebileceğimizi söyledi. Kalbini çok kırmış olmalıyım ki ne o bana ulaştı ne ben ona. Ben eşimle bebeğim arasında seçim yaparken o ise oğluyla torunu arasında seçim yapmak zorunda kalmıştı. Herkesin üzerindeki büyük yüke şaşıyorum herkes nasıl kaldırıyor nasıl bu acıya dayanıyorum tüm zamanım bu şaşkınlıkla geçiyor. 

Tüm zamanım evin bir odasında geçiyor diğer yerlerde ne oluyor bilmiyorum ilgilenmiyorum. Yemekler pişiyor arada kontrol ediliyorum diğer zamanlar ise ders çalışıyorum ibadet ediyorum. Lisans Üstü eğitimimi tamamlamak üzereyim. Bebek doğar doğmaz Ekinle boşanmak zorundayım, onunla yüzleşmeliyim. Şu an ondan kaçarak suç işliyorum ama karnım burnunda karşısına çıkamam Zeliha Hanım'ın ince planları Ekin'i polise başvurmaktan koruyor. 

Kemal Bey'den ömür boyu saklayacağım bebeğimin sonuçlarını böyle böyle göğüslemeye çalışıyorum.