True Love ft Lil' Kleine

29

Anna

Kwart over 12 zit ik er al. Ik draag een donkerblauwe jeans met een grijze Nike sweater. Ik bestel een koffie en een muffin. Ondanks dat ik koffie echt smerig en ranzig vind drink ik het toch. Net als mijn muffin en koffie word bezorgd komt Jorik het kleine cafeetje binnen. Hij ziet me direct zitten en komt tegenover me zitten. En nu? Awkward. Wat zeg ik nu? Wat moet ik zeggen?

'Ehm hoi' zeg ik droog. Ik heb zin om mezelf te slaan. "Uhm hoi" waar slaat dat nou weer op?!

'Hé' zegt hij.

'Dus' begin ik.

'Dus' antwoord hij. Awkward nogsteeds.

'Het spijt me dat ik-'

'Sorry dat ik-' zeggen we allebei tegenlijk.

'Jij eerst' grijns ik.

'Het spijt me dat ik je voorstelde als "gewoon" een vriendin. Dingen liggen nogal nouja gevoelig met mijn moeder' zucht hij. Ik haal een hand door mijn haar. Wat moet ik hier nou weer mee? Sorry zeggen en hem zoenen? Nahh.

'Het is net alsof je, je voor me schaamt ofzo' zucht ik.

'Nee! Dat doe ik echt niet! Heb je me gister gehoord? Als ik me voor je schaamde had ik echt dat lied niet voor je gezongen, liep ik niet hand in hand met je en zou ik niet foto's op insta met je plaatsen' zegt hij.

'Ik had het gehoord' glimlach ik. Ik vond het zo enorm lief dat hij dat deed.

'Ik hou echt van je' zucht hij en hij haalt een hand door zijn haar.

'Ik wil weten dat je het meent' zucht ik.

'Geef me 2 weken, ik kan het je bewijzen' zegt hij. Ik denk even na. Moet ik dit doen? Kan ik zonder hem? Ja en nee.

'Deal' zeg ik.

'Kom mee' zegt hij. Hij staat op, pakt me bij mijn hand en trekt me mee. Mijn koffie en muffin blijven onaangeraakt op het tafeltje staan. Monica's fiets staat naast Joriks scooter.

'Ik heb maar 2 weken, dus ik pak alles wat er in zit' zegt hij. Hij trekt me mee naar een man die foto's staat te maken van stelletjes. Hij tikt de man op zijn schouder. De man draait zich om. Jorik praat een beetje met hem en geeft hem een briefje. Daarna komt hij naast me staan en lacht hij breed. Ik lach maar mee. Ik weet niet of dit er heel geforceerd uitziet maar in ieder geval, dat is het wel. Jorik trekt me mee naar een man die rozen verkoopt. Hij koopt er een en geeft hem aan mij.

'Voor mijn alles' glimlach hij. Ik voel mijn wangen rood aanlopen. Ik weet nog steeds niet of hij het meent.

'Wat wil je doen?' Vraagt hij.

'Eten' zucht ik.

Jorik lacht. Hij weet dat ik altijd honger heb. Hij pakt mijn hand en verstrengeld zijn vingers in de mijne. Ik heb dit gemist. Maar ik weet niet of het nog hetzelfde kan zijn als hoe het was. Hij heeft m'n vertrouwen beschadigd. Hij neemt me mee de Jamin binnen en we vullen een zak met allemaal snoep. Ik stop er zoveel mogelijk caramel blokjes in. I love caramel. Jorik rekent af en direct nadat hij heeft afgerekend scheur ik de zak weer open en pak ik een caramel blokje.

'Anna?' Vraagt Jorik.

'Hmm' antwoord ik terwijl ik het caramel blokje in mijn mond stop.

'Volgend weekend ga ik een weekend naar Parijs om iets te regelen en om met Nathan naar een groot feest te gaan. Heb ehm, heb je zin om mee te gaan?' Vraagt hij. Ik denk even na. Zo breng ik meer tijd met hem door en heeft hij meer tijd om te bewijzen dat hij het meent. En ik wil maar wat graag geloven dat hij het meent dus knik ik.

'Graag' glimlach ik.

'Yess' grijnst hij en hij pakt een jellybean en propt het in zijn mond. Jellybeans, nog iets dat waarschijnlijk uit de hemel is komen vallen.

'Zullen we maar naar huis gaan?' Vraagt Jorik.

'Huis? Ik ehm weet niet of ik wel al weer bij je wil wonen en met je wil slapen en nouja, zegmaar alles wil laten worden zoals het was' zeg ik eerlijk. Ik zie zijn gezicht betrekken. Dit had hij niet verwacht.

'Uh ja oke, snap ik' zegt hij. We lopen terug naar Bakker Bart waar Monica's fiets nog staat en zijn scooter. Nogal awkward omdat het helemaal stil is. Als we er zijn drukt Jorik de zak snoep in mijn handen. Heel awkward geeft hij me een snelle knuffel.

'Doeg' fluisterd hij. Ik snuif zijn geur op. Hij ruikt lekker. Het idee alleen al dat je iemand lekker vind ruiken.

'Doei' zeg ik. Ik pak de zak snoep goed vast en spring op Monica haar fiets. Ik fiets naar haar appartement en zet haar fiets in de kelder. Ik ga met de lift naar boven en open de appartementdeur. Ik zie dat Monica aan het vloggen is.

'Ben thuis' zeg ik.

'Heee' zegt Monica.

'Nou, Anna is dus net thuis' hoor ik Monica in de camera zeggen. Ik hang mijn jas weg en schenk een glas cola in. Ik plof in een stoel en scrol wat door mijn instagram timeline. Mijn feed is nogal messed up maar achja, waarom zou ik daar nou weer om geven. Mijn haar dat los over mijn schouders hangt prop ik in een knot boven op mijn hoofd. Monica is gestopt met vloggen en ploft op de andere stoel met een zak chips in haar hand.

'Hoe was het?' Vraagt ze.

'Mwaahh, ging opzich wel goed' mompel ik.

'Nog iets speciaals gebeurd?' Vraagt ze.

'Eigelijk vroeg hij of ik volgend weekend meeging naar Parijs' zeg in.

'En wat zei je?' Vraagt Monica.

'Ja, hij wil bewijzen dat hij het meent' antwoord ik.

'Nou laten we hopen dat hij dat nu wel echt doet. Met mij meende hij het geloof ik helemaal niet' zucht Monica. Ik heb echt medelijden met haar. Opeens gaat mijn telefoon. "Feline". Ik heb zin om weg te drukken en haar te negeren maar toch neem ik op.

'Hee' zeg ik.

'Hé' zegt ze kort.

'Ehm wat is er?' Vraag ik.

'Ronnie heeft het uitgemaakt en ehm, ik vroeg me af of ik zolang ook in het huis van je vader kon' zegt Feline. What the fuck is dit man. Eerst boos op me zijn en niks van me willen en nu opeens smeken om mijn vaders huis. Dit is mooi haar eigen schuld en shit, hier mag ze zichzelf uit werken.

'Nee. Je hebt me genegeerd, nooit contact gezocht en maakte me belachelijk en nu dit? Sorry hoor maar zo laag had ik je niet ingeschat. Veel plezier met je leven. Doei hé' zeg ik en ik hang op. Het voelt zo slecht om zo tegen haar te praten...

-

Vinden jullie dat Feline terug moet komen? Lemme know! Xoxo