Imposture • Payne

23. Is it the end?

Sędzia Brock kilkakrotnie uderzył drewnianym młotkiem, by uciszyć rozemocjonowanych, wrzeszczących jeden przez drugiego ludzi.
Na sali zrobiło się jednak cicho dopiero wtedy, gdy mężczyzna swoim głębokim głosem kulturalnie poprosił o zaniechanie kłótni albo będzie zmuszony do wyrzucenia tych, którzy w ciągu dalszym będą przeszkadzać w prowadzeniu rozprawy.
No i był spokój.
- Proszę mówić dalej. - Nakazał sędzia, wskazując dłonią na świadka, któremu przerwano składanie zeznań. Kobieta pociągnęła nosem, przejechała dłonią po swoich długich, ciemnych włosach i kontynuowała.

- To ja byłam pomysłodawczynią. - Oznajmiła płaczliwie dwudziestosześciolatka. - I bardzo tego żałuję.

- Proszę opowiedzieć o wydarzeniach z tego dnia.

Kobieta westchnęła, patrząc przez moment na sufit. Po chwili przeniosła swoje spojrzenie na Willa Brocka i skinęła głową.

- Wszystko zaczęło się kilka dni przed śmiercią... zabójstwem Jade Rodgers. - Świadek przystanął na moment, używając właściwszego słowa. Ciemnowłosa spojrzała w naszą stronę łapiąc na krótką chwilę kontakt wzrokowy z moją przyjaciółką Mią, ale trzydziestopięciolatka nie mogła tego znieść, więc odwróciła się bokiem do zeznającej.

- Poznałam wtedy wspaniałego mężczyznę, którego w to wszystko wrobiłam. - Wzrok miała nieobecny, a głos był wyprany z jakichkolwiek emocji.
Domyśliłam się, że mówiła o Liamie. Ścisnęło mnie za serce, kiedy Stone zaczęła o tym opowiadać.

Nigdy nie powinno było mu się coś takiego przydarzyć. N i g d y.

- Byłam nim zauroczona. Pomyliłam to uczucie z miłością, co miało fatalne skutki. Byłam zazdrosna o każdą kręcącą się koło niego dziewczynę, zwłaszcza o świętej pamięci Jade, która spędzała z nim dużo więcej czasu niż pozostałe.

Nie spodobał mi się sposób w jaki to przekazała. Ktoś mógłby wywnioskować, że mój doskonały strażak zabawiał się z pierwszą lepszą, by później wpaść w ramiona następnej. Znałam Liama i wiedziałam, że nie byłby zdolny do czegoś takiego.

- Nie wierzę, że to robi. - Mruknęła niebieskooka, siedząca obok mnie z dłońmi przy skroniach. Objęłam przyjaciółkę, która ułożyła swoją głowę na moim ramieniu.

- Ja też. - Zgodziłam się, spoglądając na ławkę, w której siedział Payne. Szatyn patrzył na zeznającą ze zmarszczonym czołem i nieodgadnionym wyrazem twarzy. Wsłuchiwał się dokładnie w każde słowo, analizując później całość, która jakkolwiek miała jakiś sens.

- Po jakimś czasie miałam tego serdecznie dość - ciągnęła, a po zaróżowionych policzkach kobiety spłynęło kilka łez.

- Wtedy postanowiła się pani jej pozbyć? - Spytał zaintrygowany sędzia.

Kobieta zaśmiała się, nadając sobie tym samym miano wariatki.

- Wciągnęłam w to męża. - Wyjaśniła wznosząc oczy ku górze i potrząsnęła głową.

Sędzia Brock skinął głową na prokuratora, Jamesa Ashforda, którego twarz wyrażała jedną wielką plątaninę uczuć, sprzecznych myśli i działań jakie miałby podjąć.
Dostrzegałam to wszystko jako jedna z nielicznych, dla każdego innego człowieka twarz blondyna nie wyrażała niczego poza lekkim drganiem powieki.
Jego jabłko Adama drgnęło, kiedy przełykał ślinę, a rękoma złapał za leżące na blacie ciemnego stołu papiery, które miały być pomocne w dowiedzeniu prawdy.
Nawet nie wyobrażałam sobie jakie to musiało być dla niego trudne.