The Werewolf Luna

~12~

Hoofdstuk 12 - Charlie

De vampier bleef verder stappen. Waar naartoe wist ik niet. Ik probeerde Alec te bereiken via de mind link, maar het lukte niet. Misschien was ik te gestresseerd en lukte het daarom niet. Of ik was te ver weg? Ik gebruikte al mijn energie dan maar om te veranderen in mijn wolf. Waarschijnlijk merkte de vampier het want hij gaf me een harde klap op het hoofd. De wereld rondom mij begon even te tollen. Het was deze vampier duidelijk menens.

" waar breng je me naartoe? " vroeg ik dan maar. Mijn hand had ik op mijn hoofd gelegd en ik sloot kort mijn ogen. " Dat zal je zo wel zien " bromde hij.

Die ' zo ' volgde toch pas een hele tijd later. Ik had geen besef van tijd, maar het begon toch al een beetje te schemeren toen we ergens aankwamen. Hij stopte met stappen en gooide me van zijn rug. Een paar uur eerder had ik geklaagd over pijn in mijn voeten. Zonder iets te zeggen had hij me vastgepakt en op zijn rug gegooid. Leuk was anders ...

" Waar zijn we? " vroeg ik hem. We waren nog steeds in het bos. Dat was het enige dat ik wist. " Geen zorgen, Charlie. Dit is maar een tussenstop " Mijn adem stokte even. Die stem. Die had ik al een hele tijd niet meer gehoord en ik hoopte hem ook niet meer te horen.

Langzaam draaide ik me om en keek recht in het gezicht van de eigenaar van de stem. Hij. Hij had mijn leven kapot proberen maken. Hij had geprobeerd om Alec te vermoorden. Dit was hem niet gelukt. Alec had hem toch vermoord?! Hoe kon dit dan?

" Ik kan zien dat je met veel vragen zit. Die zal ik allemaal beantwoorden, zodra we op onze eindbestemming zijn " Een kleine grijns verscheen op zijn lippen. Hij had er duidelijk plezier in dat ik van niets wist. Voor ik nog iets kon zeggen had iemand me alweer vast. " Ik zou je ogen maar toe doen. Het is voor je eigen veiligheid " Een paar seconden later begon hij te lopen en begreep ik waarom ik mijn ogen dicht moest doen. Door de snelheid begon mijn maag te rommelen. Een slechte soort. Snel sloot ik mijn ogen, zoals ze hadden verteld.

Deze keer stopten we sneller. We stonden ergens in een huis. Een woonkamer om precies te zijn. Deze keer werd ik zachter op de grond gezet. " Welkom in je nieuwe huis " Hij kwam met open armen naar me toe. Diezelfde grijns nog steeds op zijn gezicht. " Ik hoop dat je het leuk vindt, voor de korte tijd dat je hier maar bent "

We keken mekaar een tijdje aan, zonder dat er gesproken werd. Het viel me nu pas op dat de andere vampiers allemaal verdwenen waren. Ik was alleen met hem. Ik probeerde mijn angst niet te laten zien. " Laat ik nu maar jouw vragen beantwoorden. We willen dan ook zeker zijn dat je kan slapen vannacht, of niet soms "

Hij liep naar de zetel toe en ging erop zitten. Ik bleef staan. Ik bewoog me niet. " Dus ... Laat ik maar bij het begin beginnen " Hij sloeg zijn ene been over het andere. " Je vriendje heeft me inderdaad vermoord. Alleen zat er teveel tijd tussen mijn dood en mijn verbranding. Ik was al lang weg toen hij alle vampiers verbrandde. Aangezien andere wolven het vuile werk moesten opknappen heeft niemand het gemerkt " Hij lachte triomfantelijk, duidelijk blij dat zijn plan gelukt was.

" Vraag 2 is waarschijnlijk wat jij hier doet? " Ik kruiste mijn armen om mekaar. " Natuurlijk wil ik dat weten " bromde ik. " Wel. Ik wil wraak nemen voor wat je vriendje gedaan heeft met mijn vrienden. En jij bent het lokaas. "   

A/N: Had iemand zien aankomen dat hun gevreesde vijand nog leefde? :o

Vote/Comment/Follow