The Werewolf Luna

~3~

Hoofdstuk 3 – Charlie

" 2 dagen, oke? Als het dan nog niet gelukt is kom je terug. Begrepen? " Ik trok een wenkbrauw op en moest moeite doen om niet te lachen. Alec begon al te flippen en ik was nog niet eens vertrokken. Best schattig eigenlijk. Maar laat ik dat maar niet luidop zeggen. " Ja ja. Ik heb het helemaal begrepen " zei ik. Ik drukte een kus op zijn lippen en zette daarna een stap bij hem vandaan.

" Tot binnen 2 dagen dan " zei ik met een glimlach. Ik wachtte zelfs niet meer op zijn antwoord toen ik naar de auto ging. Zodra ik erin zat zwaaide ik nog even. Ik zou samen met Lewis naar mijn oude huis gaan. Het stond leeg sinds April en ik verhuist waren naar de roedel. Nu diende het eindelijk nog voor iets.

Ik zou April wel missen tijdens die twee dagen. Toch wist ik dat ze in goede handen zou zijn bij Wesley. Misschien moest ik haar vanavond maar eens bellen. Ik had gene tijd gehad om afscheid te nemen, aangezien ze weer weg gegaan was met Wesley. Volgens mij deed hij niets anders meer dan haar bezig houden en haar entertainen.

We kwamen aan bij mijn huis. Aangezien we een aantal koffers bijhadden en ik nog niet kon veranderen waren we met de auto gekomen. Lewis parkeerde hem mooi voor de deur en ik stapte uit. " Jij neemt de koffers " riep ik, voor ik naar binnen liep. Het was al een tijdje geleden dat ik hier nog geweest was. Ergens had ik gehoopt dat er iets veranderd was. Om mijn ouders te zien. Maar niets daarvan was waar.

Lewis zette de koffers op de grond en zag mijn, waarschijnlijk, droevige gezicht. " Het komt allemaal wel goed Charlie. Binnen de twee dagen ben je terug bij Alec en dan kan je eindelijk beginnen aan je toekomst bij je roedel " Hij sloeg zijn arm om me heen en drukte me wat tegen zich aan.

" Hoe denk je dat het thuis zou zijn? " vroeg ik hem. Hij kende Alec al lang en beter dan ik. Lewis begon te lachen en werd zelfs wat rood door zuurstoftekort. " Hoe ik denk dat het huis is? Een hel Charlie. Alec houdt het nog geen twee minuten uit zonder jou. Laat staan twee dagen "

Hij gaf me een schouderklop en pakte de koffers daarna weer vast. " Ik zal deze maar boven zetten " Hij verliet de kamer en ik hoorde zijn voetstappen op de trap. Langzaam ging ik naar de zetel en zette me erin neer. Mijn gedachten gingen naar Alec. Stiekem begon ik hem ook wel te missen. We waren nog nooit zo lang van mekaar weg geweest. Maar ik bleef denken aan de reden waarom ik dit deed. Hierdoor was er een grote kans dat ik mijn wolf zou ontmoeten. En ik zou alles doen om daarvoor te zorgen. 

A/N: Een soort opvuller hoofdstuk haha :p Maar het is tenminste een hoofdstuk ;) 

Wat denken jullie dat er gaat gebeuren?

Vote/Comment/Follow