The Werewolf Luna

Finding my mate

Finding my mate

~ April / 18 jaar oud

Veel andere tieners zouden het vreselijk vinden om op hun nichtje en neefje te passen. Ik vond dat absoluut niet erg. Het waren dan ook schatjes. Ze waren bijna 7 jaar oud en hadden iedereen in de roedel om hun vinger gewonden. Vooral hun vader dan. Als kind had ik niet zo goed begrepen wat hier allemaal gaande was. Wat Alec was. Waarom iedereen soms in een wolf veranderde. Ik begreep ook niet zo goed waarom we hier voor altijd moesten wonen. Ik vond het ergens wel raar dat dit dorp in het bos lag. Nu vond ik dat helemaal normaal.

Zelfs het feit dat mijn zus nu ook een wolf was. Net zoals de twee schatjes voor mij. Ze waren net een vlindertje aan het achtervolgen. Ik liet ze wat begaan. Ze werden soms al té streng behandeld door hun vader. Dan zou het erg zijn dat hun babysitter dat ook was.

De eerste keer dat ik mijn zus had zien veranderen in haar wolvenvorm was ik heel verbaasd geweest. Ik kon niet bevatten dat zij dat ook kon. Nu leek dat de normaalste zaak van de wereld. Ik vond er niets meer raar aan. Misschien had het wel geholpen dat ik me al een hele tijd in deze speciale wereld probeerde te verdiepen. Ik wou alle gebruiken leren, alle tradities. Alles wat er maar over te weten was.

Ik had al talloze nachten gedroomd over de ' mates'. Ik vroeg me af of dat ook ooit zou gebeuren bij mij. Of een weerwolf verliefd zou worden op mij. Rond je 18de kwam je in die wereld terecht blijkbaar. Vanaf je 18de kon je mate weten dat je zijn mate was. Op mijn verjaardag had ik dan ook gehoopt dat er iets zou gebeuren, alleen gebeurde er niets. Helemaal niets.

Ik had me al neergelegd bij het feit dat ik gewoon verliefd zou worden op een gewone jongen. Een mens. En dat ik dan ooit deze wereld, mijn thuis, zou moeten achterlaten. Ik zou er met niemand over mogen praten. Ik zou hem nooit kunnen meebrengen naar hier. " April? " Nonkel Wesley's stem klonk opeens in de tuin. Ik draaide me om en keek hem aan. Hij was al een paar maanden weggeweest. Op zoek naar zijn mate. Ik gunde het hem dat hij haar vond. Hij had me altijd geholpen als ik hulp nodig had en was er altijd voor mij. Stiekem was hij mijn lievelingsnonkel, maar dat kon ik beter niet te luid zeggen want anders zou Nonkel Lewis weer teleurgesteld zijn. Hij deed toch zo zijn best om me altijd op te vrolijken als ik verdrietig was.

Ik stond zo snel mogelijk op en spurtte naar hem toe. Hij sloeg zijn armen om me heen toen hij me zag. " Jij hebt me blijkbaar gemist " lachtte hij. We knuffelden een hele tijd, voor hij me losliet. " En? Heb je haar gevonden? " Ik keek hem met grote ogen aan en wachtte nieuwsgierig op het antwoord. Hij had een kleine glimlach op zijn lippen. " Ik heb ze gevonden " Ik maakte een enthousiast geluidje en knuffelde hem opnieuw. Ik wou meteen alles weten over haar. " Wel. Het is een klein beetje ingewikkeld. Ze heeft niet echt helemaal op me gewacht, zie je. Niemand in haar roedel was haar mate dus ze dacht dat ze me niet ging vinden. Ze heeft dan ook een aantal andere mannen gehad voor mij. En tja ... daar is wel iets van voortgekomen. "

Ik had mijn hoofd een beetje gedraaid. " Een kind? Zo erg is dat toch niet? Als je haar graag ziet, dan zie je dat kindje ook graag " zei ik tegen hem. Hij knikte. " Natuurlijk vind ik dat niet erg, maar ik ben gewoon een beetje bang voor de reactie's. Snap je? Waarschijnlijk zullen ze over haar roddelen en zo " Hij leek echt een beetje bang te zijn. Ik legde mijn hand op zijn arm en zei: " Dan stuur ik Charlie op hen af. Dan zullen ze wel stoppen met roddelen " lachtte ik. Hij lachtte ook even.

" Hij is trouwens van jouw leeftijd. " Hij had mijn volledige aandacht. Eindelijk iemand waar ik meteen indruk op kon maken, zonder meteen de stempel ' zus van de Luna ' te krijgen. " Wanneer kan ik ze ontmoeten? " vroeg ik. Hij had me nu echt wel nieuwsgierig gemaakt. Hij krabde aan de achterkant van zijn nek. "Nu? Ze staan eigenlijk voor de deur. Ik wou ze ook voorstellen aan je zus en Alec "

Ik knikte wild en sprong al van het ene op het andere been. Ik hield ervan als er nieuwe mensen naar de roedel kwamen. " Waar wacht je dan op? Breng me naar hen toe! Laat me niet zo lang wachten! " zei ik met een brede glimlach. Nonkel Wesley schudde lachend met zijn hoofd, voor hij me meenam naar de hal. Daar zag ik een vrouw en een jongen staan. Zij leek wel een beetje op Charlie. Ze hadden veel gelijkenissen. Daardoor wist ik al dat we goed overeen zouden komen. Alhoewel, als haar karakter ook hetzelfde was als dat van Charlie natuurlijk.

De jongen leek ook wel wat op de vrouw. Alleen had hij bruine haar. Niet te lang, niet te kort. Hij keek naar een foto aan de muur. Het was er één van ons allemaal. Nonkel Wesley ging naar de vrouw toe, die naar me glimlachtte en hij sloeg zijn arm om haar middel. " Mag ik jullie voorstellen aan April. April, dit zijn Jasmine en Mattheo. "

Ik glimlachte naar Jasmine en keek dan terug naar de jongen. Hij draaide zich om zodra hij zijn naam hoorde en keek me met grote ogen aan. " Mattheo? Schatje, is er iets? " Zijn moeder ging natuurlijk meteen naar hem toe. Ze begreep, net als Wesley en ik, wat er aan de hand was. " Zij ... Zij is mijn mate " mompelde hij. Het waren de 4 woorden waar ik al de hele tijd op aan het wachten was. En ik kon niet geloven dat ik ze nu eindelijk gehoord had.   

A/N: Mooier kon ik dit verhaal niet afsluiten denk ik. April heeft haar mate gevonden en het is niet Wesley, zoals velen gedacht hadden. Wel is het zijn stiefzoon, Mattheo haha :p Ik zat hier al een tijdje mee in mijn hoofd, maar een echte zoon van Wesley zou wat raar zijn omdat die dan zeker 10 jaar jongen zou zijn dan haar dus heb ik het zo opgelost haha :p 

Hopelijk hebben jullie genoten van dit laatste hoofdstuk :)

Vote/Comment/Follow