The Werewolf Luna

~6~

Hoofdstuk 6 – Charlie

Alec's wolf verdween in de struiken. Ikzelf stond nog in de deuropening te kijken. Hij was speciaal voor mij naar hier gekomen. Die gedachte deed me een beetje glimlachen. Ik betekende dus echt veel voor hem.

" Wat sta je daar in de deuropening te doen? " Shit. Lewis! Ik draaide me langzaam om, vooral om tijd te trekken en snel een goed excuus te vinden. " Ik wou gewoon even buiten zijn. Het slapen lukt niet zo goed " Ik trok er zelfs een zielig gezichtje bij. " Ah, oke " was zijn korte antwoord. Hij slofte terug weg, naar de keuken waarschijnlijk. Om de aandacht van me weg te nemen liep ik achter hem aan en zei: " En waarom slaap jij niet? " Een halve Lewis was nog te zien. Het andere deel zat in de koelkast. Een later honger? " Ik heb mijn wekker om de paar uur gezet. Strikte orders van de baas. "

Ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd en zuchtte diep. Lewis zou eens moeten weten wie hier daarnet voor de deur stond ... " Ik weet wel dat hij hier niet is, maar ik ben er zeker van dat als ik zijn orders niet opvolg hij het meteen te weten komt. Dus kan ik hem maar beter geen reden geven om boos op me te zijn. Hij zal waarschijnlijk al in een slecht humeur zijn "

" Weet je wat. Ik denk dat ik toch maar weer in mijn bed kruip. Ik wil niet dat Alec straks ook nog boos wordt op mij " Ik lachte wat gemaakt en liep daarna naar boven, zonder op Lewis zijn antwoord te wachten. Door over hem te praten begon ik hem weer te missen. En ik had hem nog maar net gezien!

~~~~~~

" Charlie! " Mijn naam werd een paar keer geroepen. Het kwam net boven het geluid van de douche uit. " Lewis? " Ik sloeg een handdoek om me heen en stapte uit de douche. " Lewis? " zei ik deze keer luider. " Ga naar de auto en ga weg! " hoorde ik hem roepen. Er was duidelijk iets aan de hand. Zo snel ik kon kleedde ik me aan en pakte de autosleutels van het nachtkastje. Als er iets zou gebeuren zou ik meteen kunnen ontsnappen.

Ik ging voorzichtig te trap af. Ik kon het me niet veroorloven om te vallen of iets dergelijks. " Lewis? Waar ben je? " riep ik zo luid ik kon. Ik kreeg niet meteen antwoord. Moest ik hem nu echt alleen achterlaten en weggaan? Nee. Dat kon ik niet. Daarom ging ik naar de keuken toe en probeerde naar buiten te kijken. Lewis moest ergens zijn. Opeens hoorde ik glas kapot vliegen en een luide plof. De woonkamer!

Ik liep naar de woonkamer toe en zag een wolf liggen. Lewis! Hij draaide zijn hoofd naar me toe en maakte een geluidje. Hij wou dat ik wegging maar dat ging niet gebeuren! Hij sprong terug het raam en rende weg. Via de achterdeur ging ik naar buiten. Lewis was blijkbaar niet de enige wolf. Vanuit de verte zag ik er een aantal naar me toelopen. Alec op kop. Waar Lewis was waren er een aantal mannen. Wie ze precies waren wist ik niet, maar het zagen het vampiers uit.

Alec probeerde bij me te geraken. De vampiers stonden tussen hem en mij in. Ik zwaaide met mijn armen, als teken dat ik oke was en ik liever had dat hij daar bleef staan. Hij wurmde zich tussen de vechten groepjes door en net toen hij een meter of vijf bij me vandaan was verscheen er een vampier achter hem en werd hij door de lucht gegooid.

" Alec! " Hij kwam een eindje verder neer. Langzaam krabbelde hij recht. Tranen ontstonden in mijn ogen. Zou dit aflopen zoals de vorige keer? Een aantal wolven die het leven lieten? Alec hapte een aantal keer naar de vampier maar hij bleef veranderen van plaats, waardoor het moeilijk was voor Alec om hem te pakken te krijgen. Ik keek met betraande ogen toe.

Net toen ik dacht dat Alec de vampier had, verscheen er een andere achter hem en werd hij in de lucht geheven. " Nee! Alec! " Hij begon in de armen van de vampier te spartelen, probeerde hem te bijten maar het lukte niet. De twee lachten hem uit. Ik kon dit niet laten gebeuren! Voor ik het zelf goed en wel besefte begon ik te rennen. Mijn ogen waren op de vampier gericht die mijn mate vasthield en zou vermoorden door zijn rug te breken als ik niet tussen beiden zou komen.

Mijn benen droegen me sneller dan ooit. Een soort instinct nam het van me over. Iemand nam het van me over. " Blijf. Van. Mijn. Mate. Af " Een stem schreeuwde in mijn hoofd. En toen veranderde ik in mijn wolf.

De vampier had geen tegenwerking verwacht. Tijdens mijn sprong door de lucht, waarin ik veranderd was, brak ik zijn nek. Alec's wolf kwam met een plof op de grond terecht. Eén gehad, nog één te gaan. Langzaam draaide ik mijn hoofd naar de tweede vampier. Ik ontblootte mijn tanden en sprintte op hem af. Het was misschien een stom idee geweest dat ik hem zomaar zou kunnen vermoorden. We waren ook beiden één iemand vergeten.

Alec viel hem langs achter aan, zoals ik een bij de andere vampier gedaan had. De vampier kwam met een zachte plof op de grond terecht. Langzaam hof ik mijn hoofd op en keek recht in Alec's ogen. Ik had niet gemerkt dat hij dichter was komen staan. " Eindelijk zie ik je terug " klonk zijn stem in mijn hoofd. " Ik heb zo lang moeten wachten op je " Zijn ogen straalden één en al liefde uit. " Hopelijk was het wachten de moeite waard "

A/N: Speciaal omdat het even geduurd heeft voor ik geschreven heb is het een wat langer hoofdstuk. Daar is niemand boos om denk ik ;) En zeker niet met de inhoud haha :p

Vote/Comment/Follow