Alya (Tamamlandı)

Bölüm 19 - Düşman

Taşlık yolda ilerleyen atın nal seslerinden başka etrafta çıt çıkmıyordu. Alya kendisini köye varmaya o kadar çok odaklamıştı ki pelerinli bir figür ormanın kıyısından adımını atıp yolun ortasında dikelene kadar etrafa çökmüş sessizliği fark etmedi. Son anda durmak için dizginlere asılırken karşısındaki yabancının karanlıkta kalmış yüzünü seçebilmek için gözlerini kıstı.

"Kimsiniz?"

Bir yanıt almayı beklemeyerek yönelttiği soru dudaklarından dökülürken kalbi heyecandan hızla çarpıyordu. Ya Aron ve Tora'ya ulaşamadan önce saldırganlar tarafından yakalanırsa? Ya çok geç kalmışsa? Yabancı tek başına gibi görünüyor olsa da Alya bir cevher şekillendiricisine karşı hiç şansı olmayabileceğinin farkındaydı.

Pelerininin başlığını geriye atan yabancı güzel yüzünü ve onu çevreleyen alev rengi saçlarını ortaya çıkarırken duraksamadı. Saklanmıyordu.

"Rhia... Sizin burada ne işiniz var?"

Genç kadın gülümsedi "Aynı soruyu asıl ben size sormalıyım Alya. Ayrıca..." devam etmeden önce duraksadı. Genç kızın yüzünden gelip geçen duyguları izlemekten özel bir keyif aldığı açıktı. "Aron'la yakın olduğumuzu biliyor olmalısınız."

Alya'nın dizginlere sarılmış elleri kasıldı. "Ben yardım etmek için köye gidiyordum."

"Eve dönmeniz sizin için daha uygun olur."

Genç kız Rhia'yı terslememek için kendisine güçlükle hâkim olurken aslında sözlerinde bulunan gerçeklik payını yadsıyamazdı. Güzel kadın atın dizginlerine uzanırken son anda fark ederek geriye bir iki adım atmasını sağlayan Alya halen Rhia'nın yolun bu belirsiz kısmında ne yaptığını anlamış değildi. "Buraya kadar geldiğime göre," dedi. "En azından iyi olduklarını görmek istememi anlayışla karşılayacağınızı umuyorum."

Ela gözlerini deviren Rhia "Aron bundan hiç hoşlanmayacak ama madem ısrar ediyorsunuz en azından size eşlik etmeliyim," dedi ve ağaçlığa dönerek hafif bir ıslık çaldı. Ormanın örtüsü altından sıyrılan kısrak tıpatıp Aron'un Ala'sına benziyordu. Genç kızın yüzündeki ifadeyi gören Rhia masumca gülümseyerek "Sanırım Ala'nın soyundan geldiğini fark ettiniz," dedi. "Aron'un nişan hediyesiydi."

Seçilerek söylenmiş her sözcük Alya'yı hedef almış küçük hançerler gibiydi. Rhia akıcı hareketlerle kısrağına binerken genç kız onun olayların ne kadarını bilip bilmediğini merak etmekten kendini alamadı ve "Neden ayrılmıştınız?" diye sordu.

Rhia kısrağını öne geçirip yolu gösterirken belli belirsiz omuz silkti. "Sanırım o zamanlar çok gençtik ve" bir an gözlerini Alya'ya çevirip utangaç bir edayla gülümsedi. "Fazla tutkuluyduk. Hayatta neyin daha önemli olduğunu en azından ben kendi adıma tam olarak kavrayamamıştım."

Dudak büken Alya kendisi için neyin daha önemli olduğunu bilip bilmediğini düşündü. Tüm benliğiyle olanlardan sonra Mizu'ya gidip şifacılar birliğine katılarak her şeyi geride bırakıp bırakamayacağını merak etti. Bu sırada Rhia'nın köye uzanan sapağı atlayıp kendilerini vadiye yönlendirdiğini ancak genç kadın atları geride bırakmaları gerektiğini söylediği zaman fark edebildi. Aron'un evden yayan ayrılmamış olduğunu biliyordu, vadinin taşlı zemininde hayvanı yaralamamak için yürütmeyeceğine de emindi. Kısrağından iner inmez Rhia'ya dönerek "Bekle," dedi.

"Ne var?"

Alya başını salladı "Aron'un bu tarafa gelmiş olduğunu sanmıyorum. Binekleri," dedi. "Burada olmalıydı."

Rhia sakince gülümsedi "Bardialıları geçitlere doğru kovalarken atlarını almamış olmaları muhtemel."

Alya başını salladı. Etrafta herhangi bir arbede izine de rastlamamıştı. "Bence bu yolu kullanan kimse olmamış." Genç kız şimdi yol boyu düşüncelerine dalmak yerine izlere bakmış olmayı diledi. Belki de halen köydelerdi ya da başka bir yöne sapmışlardı.

Rhia yanına yaklaşırken garip bir ifadeyle gülümsedi. "Biliyor musun cidden sinirlerime dokunuyorsun."

Alya şaşkınlıkla kızıl saçlı kadına doğru dönerken gözlerinin önünde çakan şimşeklerin ardından zihni derin bir karanlığa gömüldü.

Ayakları dibinde baygın yatan genç kıza bakan Rhia "Şimdi," dedi huysuzca. "Birde seni taşımakla uğraşacağım."