Breaking the Bad Boy (Published with TV adaptation)

Chapter 36: Traitor

"Gago ka!" Lumapit ulit ako sakanya pagkatapos sinuntok ko siya. Nagdilim na 'yong paningin ko kaya wala na akong pakialam kung naliligo na siya sa sarili niyang dugo. "How could you?! Niloko niyo na nga ako pati si Caleb niloko niyo din! Hayop kayong dalawa!" Sinuntok ko ulit siya pero parang hindi siya nasasaktan. He's just smiling at me all the time and it drives me so mad.

"Skie!" Sigaw ni Mom pero hindi ko sila pinansin. "Skie stop it!"

Sinuntok ko ulit siya. Sinuntok ko siya gamit ang buong lakas ko. "Dapat lang sayo masaktan ng sobra! Hayop ka!"

"Skie! Anong ginagawa mo sa kapatid mo?" Tinulak ako ni Dad at lumapit agad sila ni Mom kay Kiro. "Kiro are you okay? Answer me!" Alalang alala si Dad sakanya. Akala mo naman malalang malala 'yong lagay niya.

"Dad, I'm fine." Sagot ng traydor kong kapatid. Ang galing niya magpaawa, akala mo siya talaga 'yong biktima dito. "Don't worry about me." Paawa pa niyang sabi.

Tumayo si Dad at lumapit siya sakin. Nagulat ako ng suntukin niya ako na dahilan para mapahiga ako sa sahig. "How could you do this to your brother?!" galit na galit siya. Kitang kita ko 'yon sa mata niya. "Akala ko nagbago ka na pero nagkamali ako. Wala ka na talagang pag-asa Skie!" lumapit sakanya si Mom at pinigilan niya na makalapit pa sakin si Dad.

"Charles, huminahon ka." Hindi galit si Mom pero nakikita ko expression ng mukha niya na disappointed siya sakin. Mas lalo lang tumindi ang galit ko. Ako na naman ang mali. Ako na naman ang masama. What a life, what a fvcking life I have. "Skie, kung ano pa man ang misunderstanding niyo ni Kiro hindi mo dapat siya sinaktan." sinara ko ang kamay ko. Kung pwede ko lang sanang sapakin ulit si Kiro, gagawin ko.

"He deserves that Mom, he's a fvcking asshole."

"Ano? Ulitin mo nga ang sinabi mo?!" sigaw ni Dad. "Hindi naman kita ganyan pinalaki pero bakit nagkakaganyan ka ha, Skie?"

Tumayo ako ng ako lang. So, it's me against them. I'm alone again. I have nothing but myself again just because my parents are siding my asshole brother. Isn't it great?

"Ano ba ako sa paningin mo Dad?" Sinubukan kong pigilan ang sarili ko na wag umiyak pero nararamdaman ko na ang mga luha sa gilid ng mata ko. "What am I to you, Dad?"

Hindi siya nakasagot at tumulo na ang mga luha sa mata ko. This is the thing I hate the most. 'Yong hindi nila maiwasan na maipamukha sakin kung gaano ka ka-walang kwenta.

"You don't need to answer it, I already know. I'm just a failure, a big disappointment and I'm nothing compared to your favorite son. I'm just nothing. I'm useless and worthless."

"That's not true, Skie."

"That's how I felt, Dad. That's how you made me feel."

Kahit punasan ko ang mga luha sa mata ko hindi pa ako tumitigil sa pag-iyak. I can't take it anymore. Tumakbo ako palabas ng kwarto ni Kiro at bumalik ako sa kwarto ko. Kinuha ko ang bag ko at nag impake ako ng mga gamit, sinama ko na din pati ng diary ko at lahat ng kailangan ko. Bumaba agad ako pero tinawag ako ni Mom galing sa taas, tumakbo siya pababa at hinabol niya ako. "Skie, where are you going?"

"Mom, I can't this anymore. Please just let me go, I need this." umiyak si Mom at niyakap niya ko. "Mom, don't cry. Don't worry about me, I'll be fine. I just need some space." I faced her and smiled. I just want to ensure her that everything will be okay even though it's not. It will never be okay. "I'll be back when everything is okay."

"Just tell me where you are and I'll be good with that." pinunasan ko ang mga luha ni Mom. Kahit ano pang mangyari, hindi ko kayang makita si Mommy na umiiyak at nasasaktan lalo na dahil kung dahil 'yon sakin. "Where would you stay?"