ليلى

الفصل الثامن عشر

#وجهة_نظر_ليلى
  وصلنا الي بيت عمر. بيت راقِ فی حی اکثر رقیا. بیته اثاثه یبدو فخما و غالیا. واسع . ادوات تکنولوجیة کثیرة. نوافذ زجاجية کبر الحائط تطل علی النیل. المنظر آخّاذ.
"یالا یا لوله. خشی خدی دوش هاکون انا عملتلک ای حاجة تشربیها مع سندويتش سریع و نقعد نتکلم نشوف هنعمل ایه"
سمعته یقول من خلفی. اول مره الاحظ فی نبرته نوع من التسلط...
استدرت و سرت باتجاهه الی ان کنت علی بعد بضعة سنتیمترات قلیله لدرجة تأکدی من انه شاعر بنفسی الدافئ علی بشرته الخمریة فاقشعر بدنه مما جعل ابتسامة باردة متسلطة تصعد الی شفتیّ.
"طب و انت مش هتاخد دوش؟"
وجهت سؤالی له و انا ازیح احدی خصال شعره المنسدله علی جبهته.
"ا.. انا.." ابتلع ریقه ثم اکمل قائلا "لا انا هکلم اختی اشوف لو ممکن منروحلهمش و نریح. انا تعبان من الطریق."
قال ثم اقترب منی خطوة فإنعدمت المسافة بیننا. ابتسمت ابتسامتی الجانبية ثم قلت.
"قایلهم انی خطیبتک، مش کده؟"
"و یا ریت تبقی حقیقة..."
قال و فمه ییعد عن فمی اقل من سنتیمیتر. عضضت علی شفتی قبل ان اطلق ضحکة مجلجلة.
"انت کده بتتقدملی؟"
"و یا ریت توافقی."
لقد فقد عقله.
"انت اتجننت. انا هادخل آخد دوش ارجع الاقیک عقلت. احنا مش فاضیین للکلام الفاضی ده یا عمر."
قلت له و قبلت بین وجنته و فکه و سرت بعیدة عنه خطوتین قبل ان اتذکر اننی لا اعرف المکان.
"هاتسبنی اعرف فین اوضتی و الحمام لوحدی ولا هتقولی هما فین؟"
نادیت متسائلة من فوق کتفی. لم تمر ثوانی و لقته یسیر امامی و حقائبی فی یدیه. سرت ورائه متأملة منظر عضلات ذراعاه و ظهره تتلألئ من تحت قمیصه. عمر جذاب جدا. هل آن الاوان؟. علی لیلی ان تتدخل. اذا کانت تریده زوجا فا انا اوافقها. وفقا لحساباتی، عمر یعد اضافة کبری.
کنت اتمنی اننا نقعد فی اوضه واحدة، بس انا عارفک کویس. ف دی یا ستی هتبقی اوضتک. الباب اللی جنب التسریحة ده باب" الحمام بتاعک. و ده یا ملکة، مفتاح الاوضة و ملهوش نسخة. التانی الکبیر مفتاح الشقة. فی نسخة تحت المشایة و النسخة التالتة معایا. خدی دوش و انا مستنی بره."
ناولنی المفاتیح فی کف یدی و اغلق یدی علیهما ثم انحنی و قبل یدی و سار خارج الغرفة مغلقا الباب خلفه. لم اشعر بقبلته علی یدی... کالعادة.
تأملت الغرفة، کانت مثل بقیة المنزل. الثراء ظاهر فی کل شبر من الاثاث. حسنا. بدأت فی الخروج من ملابسي و السیر باتجاه الحمام لأ استحم.

.............................

#وجهة_نظر_خالد

"یا معتز کفایة زن. صدعتنی"
قلت له و الضیق واضح فی صوتی.
"طب ورینی بتکتب ابه و انا هاسکت."
"قلتلک کتاب. هتقراه لما یتنشر."
"طب ما اقراه دلوقتی و اقولک رأیی یکمن افیدک."
"لا یا سیدی شکرا."
"انت رایح فین؟"
"رایح الجامعة."
"لیه"
"فی شویة شغل کنت راکنهم، هروح اخلص منهم."
"طیب هتعمل ایه بعد کده؟"
"انت بدأت تبقی النسخة المذکرة من ندی"
"انه الفراغ یا صديقي"
أجاب ضاحکا.
"طیب هکلمک ما اخلص اللی ورایا."
"قشطة یا صاحبی. سلام."
"سلام"
لماذا لم ادع معتز یتطلع علی ما کتبت؟ لماذا یرتبک کیانی کلما یسألنی احد عن کتابی الجدید؟ لماذا اشعر بمزیج من الخجل و الذنب عندما یطرح احدا سؤالا عنه؟ لماذا اتسائل کل تلک الاسئلة؟ لماذا هذا الکتاب لیس مجرد کتاب؟. لماذا اکتب هذا الکتاب؟....

.............................

#وجهة_نظر_لیلی.
"لیلی؟"
سمعت عمر ینادی من خلف باب الغرفة.
"ادخل یا عمر."
رأیته فی مرآة التسریحة. لقد غیر ملابسه الی بنطال ریاضی و تی شیرت. شعره مبلل و مسرح الی الخلف. عیناه لامعة. حالقا ذقنه. مظهره العام جید جدا. ابتسمت ابتسامة جانبية، انا اعلم انه یتفحصنی ایضا. من نظرته اعلم انه معجب بالشورت و التانک توب اللذان ارتدیهما. اکملت فی وضع میکیاج علی وجهی منتظرة ان یجمع شتاته و یبدا حدیثه.
لم یستغرقه الکثیر من الوقت الی ان تنحنح و بدا یتکلم.
"انا معرفتش اهرب من العزومة. کنت جای اقولک اننا هننزل الساعة اربعة. الساعة دلوقتی اتنین."
"انا معندیش مشکلة."
"تمام. اهلی... محافظین شویة. هما هیرحبوا بیکی اکید. بس انتی خلیکی شویة عشریة عن العادی بتاعک. امی و اختی عایشین لوحدهم بقالهم فترة. بابا متوفی من وانا عندی 13 سنه. ندی اصغر منی بسنة. شغالة ممرضة فی دور تأهیل نفسیة. هی بتحب الحاجات دی. ماما مش بتشتتغل لانها مش محتاجة. هی ست بیت و سیدة مجتمع. ندی مخطوبة بقالها کام شهر خطيبها دکتور فی الجامعة. مش فاکر اسمه ایه. شفته بس یوم الخطوبة. شخص غریب شویة بس هی بتحبه"
"انا مش محتاج تقولی کل ده."
"اه انا عارف. انا بس قلت دی الفرصة اللی ممکن اعرفک فیها علی نفسی."
اومأت برأسی متفهمة.
"مش هطلب اکل بقی. هما عاملين اکل و مظبطین الدنیا. هاسیبک تجهزی. "
"تمام"
"انا بره لو عوزتی حاجة.."
قال ثم خرج.
جری عقلی فوق کل الاحتمالات بینما انتهيت من وضع المیکیاج و العدسات اللاصقة. صففت شعری لأرفعه فی ذیل حصان انیق اعلی رأسی. و ارتدیت فستان ازرق ملکی ستان سادة دون ای نقوش، مقفول الصدر و اکمامه ثلاثة ارباع. طوله فوق الرکبة. و ارتدیت حذاء ذو کعب عالی اسود، مع حقیبة متماشیة صغیرة سوداء. وضعت هاتفی و قلم روچ فی الحقیبة و رششت نسمات عطر فرنسی انیق لأکمل مظهری.
خرجت من الغرفة و سرت بإتجاه المطبخ المطل علی غرفة المعيشة عن طريق بار رخامی مکان الحائط فاصل بین المساحتین. ملئت لنفسی کوبا من الماء لأشربه.
"أنا جا..."
رفعت نظری لأری عمر مرتدیا قمیصا وردی و بنطال کلاسیکی رمادی و حذاء أسود. شعره ممشط للخلف. الا ان خصال قليلة اعلنت تمردها و تساقطت علی جبهته. انه فعلا جذاب.
"واو. انتی... ازای؟"
لفد سقط عن انتباهی انه کان یتفحصنی مثلما تفحصته.
"و انا کمان جاهزة. یلا بینا؟"
ظل متسمرا بضع دقائق قبل ان یعود انتباهه الی الحاضر.
"انتی بجد جمیله. فیکی حاجة غریبة. مش الهدوم او الماک آب. انما انتی انتی نفسک. یعنی لو ای ست تانیة لابسة نفس اللبس و حاطة نفس الماک اب و البرفان. انا متآکد انی مکنتش هبقی.... حاسس اللی انا حاسه دلوقتی."
قال مجاملا. الرجال لا یجیدوا ای شئ مثلما یجیدوا الکلام. و النساء لا یجیدوا شئ مثلما یجیدن التأنق و التألق.
"شکرا."
رددت علیه بابتسامة جانبية و سرت باتجاه الباب معلنةً انتهاء وقت المجاملات. مرت ثوانی قبل ان سمعت خطواته تلحق بی. و سرنا لنذهب الی بیت اهله.

اظهری یا لیلی و ابدي برأیک...

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

هییییییح. ازیکوا یا قرّاء يا صامتین.
تانی بكرر شکری لیکوا و ا تمنی یکون البارت الجدید عجبکوا. مرفق مع البارت صور لبسهم
اول بارت اکتبه فوق 1000 کلمه. ان شاء الله البارت الجای کمان یکون کبیر...

دمتم حلوين :*
Nov 12th 2015