Minęło już pół roku odkąd Hermiona zmarła i zaginęła moja córka. Dziś jak w każdy dzień wybrałem się na cmentarz. Usiadłem obok jej grobu.
- Pomóż mi ją odnaleźć. Proszę
Schowałem twarz w dłoniach, a łzy płynęły mi ciurkiem po twarzy. Tak bardzo chciałem zobaczyć córkę. Po chwili zagłębiłem się we wspomnienia. W końcu zobaczyłem Mione z dzieckiem na ręku. Serce rozdzierał mi ból. Nie wiedziałem jak ją odnaleźć. W końcu usłyszałem szept Hermiony. Był lekki jak wiatr.
" Poczekaj. Nasza córka trafi do Hogwartu. Wiem to."
Poczułem że zaczynam wariować, ale w tym jest trochę racji. Na pewno moje dziecko trafi do Hogwartu. Zacząłem w to wierzyć. Podniosłem się i wróciłem do swojego domu. Na miejscu usiadłem przed kominkiem i nawet nie wiem kiedy zasnąłem. Teraz pozostało mi czekać i mieć nadzieję że ona wróci.
17 LAT PÓŹNIEJ
Budzę się do pracy choć moje myśli wciąż krążą wokół mojej córki. Dzisiaj powinna zacząć naukę w Hogwarcie. Jestem szczęśliwy, ponieważ to ja mam odebrać pierwszoroczniaki z peronu. Z sercem pełnym nadziei ruszam na peron do, którego już niedługo przyjedzie pociąg. Po chwili słyszę, a sekundę później widzę dobrze znany mi pociąg. Zatrzymuje się obok mnie, a z wagonów wysypują się uczniowie. W tłumie zauważam dziewczynę o brązowych włosach i moich rysach twarzy. W tej chwili ni miałem już wątpliwości że to ona. Że to moja córka.
KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ
YOU ARE READING
Hermiona Granger. Inna historia
RomanceBudzę się cala we krwi. Czyjej nie wiem, nagle go dostrzegam leży skulony, a z jego wielu ran cieknie krew. Podbiegam do niego krzyczę lecz on mnie nie słyszy. UMIERA. Kładę głowę na jego piersi i płacze. Jedna łza za druga spadają na jego ranny. Ja...
