Hermiona Granger. Inna historia

Rozdział 15

Szedłem już od dłuższego czasu, wypatrując choćby zarysu góry. Czułem że cel mojej podróży może nie istnieć. Co mnie trochę przestraszyło. Zacząłem się bać że jednak niema żadnej szansy. W tedy zobaczyłem mój cel. Co fakt było jeszcze daleko, ale poczułem ulgę. Po kilku godzinach musiałem zrobić małą przerwę. Usiadłem na pobliskim kamieniu i wtedy moim oczom ukazał się mój puchacz. Z uśmiechem przyjąłem od niego wiadomość.

"Jak mogłeś mnie zostawić. Gdyby nie twoje dziecko to nie miałabym już dla kogo żyć. Nie chcę żyć w świecie, w którym ciebie brak. To boli. Bardzo boli."

Jej słowa ścisnęły mnie za serce. Tak bardzo ją kocham. Łzy popłynęły mi po policzkach. Z każdą następną sekundą umiera część mnie. Chwytam jedną z kupionych w mieście kartek.

"Zawsze będę przy tobie. Chociaż mnie nie widzisz ja stoję obok. Moja miłość będzie wieczna. Pamiętaj"

Podałem go ptaku i dałem mu trochę jedzenia oraz wody. Puchacz odleciał,a ja ruszyłem dalej. Szedłem tak aż nie zastała mnie noc.

***

Povs. Hermiona

Kolejny dzień mija w bólu. Smok nic więcej już nie napisał. Tak bardzo chciałabym go zobaczyć, przytulić i poczuć jego ciepło. Teraz jednak tylko leżę i płacze. Odwiedzają mnie bracia i profesor Potter. Jednak nawet to mi nie pomaga. Jest 6:00, wstaję z wielkim trudem i wlokę się do łazienki. Jest otwarta. Wchodzę do środka, zamykam się na klucz i zaczynam poranną toaletę od kąpieli. Po wszystkim spinam wilgotne włosy w kok i wychodzę. Idę do siebie, biorę torbę i wychodzę z domu. Ze spuszczoną głową udaję się pod klasę do transmutacji. Siadam na ławce i zamykam oczy. Po około godzinie dołączają do mnie bracia.

-Jak się czujesz? -pyta Tom

-Bez zmian, ale jak widzisz postanowiłam wrócić do szkoły.

-Martwię się o ciebie -mówi Kamil

-To strasznie boli.

Nikt nic już nie mówi. Jednak cisza nie trwa długo.

-Ooo proszę morderczyni wreszcie wyszła z pokoju.

Spojrzałam jej w twarz. W oczach miała coś czego nie umiałam określić.

-Zamknij się Prim - powiedzieli jednocześnie moi bracia

-Nie ona ma rację. To moja wina że Draco się zabił.

-To nie była twoja wina - usłyszeliśmy głos McGonagall.

Bez słowa zajęliśmy swoje miejsca. Ja usiadłam w miejscu gdzie siedział Draco i wtedy go zobaczyłam. Puchacz Smoka niósł wiadomość. Zaskoczeni byli wszyscy oprócz mnie. Ptak wylądował na moim stoliku i podał wiadomość. Wyczarowałam mu wodę i trochę jedzenia. Po czym otworzyłam wiadomość.

"Zawsze będę przy tobie. Chociaż mnie nie widzisz ja stoję obok. Moja miłość będzie wieczna. Pamiętaj"

Uśmiechnęłam się i chwyciłam pióro.

"Czuję cię wszędzie. Gościsz w każdym zakamarku mojego serca. Tak bardzo chciałabym cię zobaczyć, jednak wiem że to nie jest możliwe. Pisz do mnie. Dzięki twoim listom czuję się lepiej"

Puchacz pochwycił wiadomość i odleciał. Usunęłam ze stołu puste miseczki i rozłożyłam książki. McGonagall rozpoczęła lekcję od zamienienia się w kota. Każdy z nas miał wybrać sobie jakieś zwierzę w się w nie zmienić. Wybrałam pegaza. Wystarczyło wyobrazić się siebie jako dane zwierzę i po chwili byłam już pięknym pegazem. Odwrócić proces było trudniej ale udało mi się.

-Bardzo dobrze panno Granger. Teraz będziesz mogła używać tego wcielenia.

Po lekcjach wyszliśmy na dwór i ja zmieniłam się w pegaza. Spojrzałam braciom w twarz i wtedy zauważyłam że oni również są końmi. Tom był czarny, ja biała, a Kamil brązowy. Od tej chwili stanowiliśmy stado.