My Brother's Best Friend 《Voltooid》#Netties2016

Hoofdstuk 20

Attentie mensen die al deelnemen aan de personagewedstrijd, lees de Authors Note aan het einde van het hoofdstuk! Aan mensen die nog niet meedoen, maar wel mee willen doen, het kan nog! Stuur een privébericht met je personage!

[Jade POV]

Het hele 'verhuis-gedoe' kwam nogal als een verrassing. Ons nieuwe huis zag er fantastisch uit, maar ik zou het oude appartement toch wel missen. Ik nam de grote rol tape van mijn bureau en maakte de doos met allerlei kleine spulletjes dicht. Ik had nu al vijf dozen en drie koffers ingepakt. Mijn hele kamer was leeg. Alle posters waren van de muur, de foto's waren weg en mijn bureau was helemaal leeg. Het zag er best wel zielig uit. Mijn bed en mijn bureau werden over tien minuten opgehaald door de verhuisploeg.

'Jade? Ben je bijna klaar met inpakken?' hoorde ik Luke roepen. Ik controleerde alles nog één keer, maar kon niets meer vinden.

'Volgens mij ben ik klaar' riep ik terug. Tom en Mitch kwamen de kamer binnen en namen allebei een paar dozen mee. Zelf rolde ik mijn koffers de kamer uit en zette ze bij de voordeur. De jongens hielpen de verhuisploeg mee met inladen en ik liep nog een keer ons appartement door.

'Raar, hè' zei Oliver, die opeens naast me stond. Ik knikte en keek naar de kamer waar eerst zoveel rommel lag.

'Ik ga het hier wel missen' zei ik zacht. Oliver ging achter me staan en sloeg zijn armen om me heen.

'Ik ook, kleintje. Maar nu kunnen we wel opnieuw beginnen'. Ik leunde met mijn hoofd achterover tegen zijn borst en hij drukte een kus op mijn voorhoofd.

'Je hebt gelijk. Het wordt gewoon even wennen' reageerde ik.

'En ik kies de slaapkamer naast die van jou in ons nieuwe huis, zodat ik 's nachts binnen kan vallen zonder dat het opvalt' lachte hij. Ik sloeg hem speels tegen zijn arm.

'Ik dacht het toch even niet' lachte ik. Ik ging op mijn tenen staan en kuste hem op zijn lippen.

'Yo! Tortelduifjes! Schiet eens op! We gaan!' riep Mitch vanaf de deuropening. Ik liet Oliver los en samen liepen we naar de lift. Ik drukte op het knopje van de begane grond, maar Oliver drukte op nummer 13.

'Wat ga je doen?' vroeg ik.

'Wacht maar af! Maar wat er ook gebeurt, houdt de lift voor me open'. De deuren schoven open, Oliver begon te rennen en ik bleef verbaasd achter. Oliver rende naar een deur en drukte lang en hard op de bel. De liftdeuren sloten zich weer dus ik stak mijn hand ertussen. Oliver kwam weer op me afgerend en sprong de lift in.

'Heb je serieus bij iemand belletje getrokken?' vroeg ik vol ongeloof. Oliver lachte alleen en bleef op het 'deuren sluiten' knopje drukken. De deur van het appartement, waar Oliver aangebeld had, ging open. Mevrouw Blanchard keek naar de lege gang en zag ons toen in de lift staan.

'Ik krijg jullie wel, vervelende rotkinderen!' schreeuwde ze terwijl ze met haar vuist balde. Oliver en ik schoten in de slappe lach.

'Dag mevrouw Blanchard!' schreeuwde hij naar haar. Ik keek Oliver aan, die blijkbaar de grootste lol van zijn leven had.

'Wat?' zei hij toen hij mijn gezicht zag. 'Het was grappig en ze verdiende het'.

'Als jij het zegt, Oliver'. De liften gingen deze keer op de goede verdieping open en samen liepen we naar de parkeerplaats, waar de rest al op ons stond te wachten. Ook Mara was er. Ze kwam naar me toe gerend en viel me om de hals.

'Ik ga je missen, Jade' huilde ze. Ik streek met mijn hand over haar rug en ook bij mij sprongen er tranen in mijn ogen.

'Het komt wel goed. Je bent altijd welkom. Het is maar drie uur met de trein! Je kunt altijd een weekend blijven slapen'. Mara knikte en snoof haar neus op.