ALTIN KADEH "TAMAMLANDI"

6. Bölüm

#2011-HAZAL#

Bugün Berat ile sevgili olmamızın üzerinden 1 sene geçmişti. Ardında bıraktığımız koskoca, dolu dolu bir sene olmuştu bu. Rüya gibiydi benim için her şey. Zaten aşık olduğum bir adama her gün tekrar ve tekrar aşık oluyordum. En ufak tartışmamız bile beni un ufak ediyordu ve bu aşkın yanında getirdiği kaybetme korkusuyla da baş etmek zorunda bırakıyordu beni.

Onu kaybetmek demek ölümdü benim için.

Nefesimdi o benim.

Sabah attığı mesajda rahat bir şeyler giymemi ve beni alacağını söylemişti. Bu yüzden erkenden kalktım ve güzel bir duş aldım. Sabah heyecandan seçemeyeceğimi bildiğim için kıyafetlerimi akşamdan hazırlamıştım.

Makyaj yapmayı pek sevmesem de rimel ve ruj ile yüzüme hafif bir renk getirmiştim. Saçlarımı olduğu gibi bırakmıştım. Gür ve uzundu saçlarım ve en büyük artısı dümdüz olmasıydı. Hazırlığım bittikten birkaç dakika sonra telefonum titredi ve kalbimin sahibi için vakit kaybetmeden çantamı da alarak çıktım odadan.

Ceren'in ifadesiz yüzü burnumun ucunda durduğunda geriye sıçradım. Ani çıkışı korkutmuştu beni.

"Çıkıyorsun sanırım?" dedi tek kaşı havadayken. Berat ile sevgili olduğumuzdan beri anlamlandıramadığım bir tavır içerisindeydi bana karşı. Sürekli kavga çıkarmaya çalışıyor en ufak şeyde sorun çıkarıyordu. Bu tavırlarını kötüye yormak istemesem de Berat'ın ilk gün söylediği şeyler hala aklımdaydı.

"Evet, Berat beni bekliyor. Bir sorun mu vardı?"

Sorduğu şekilde cevap vermiştim. Onunla bu kadar soğuk konuşmak istemezdim. 3 senedir birlikte kalıyorduk aslında ve bu sene son senemizdi belki de bir arada geçirdiğimiz. Berat'ın ısrarlarına rağmen Ceren'i tek bırakmamak adına evden ayrılmamıştım bu sene. Birlikte yaşamayı bende istesem de arkadaşımı arkada tek bırakmak da istemiyordum. Her ne kadar aramız iyice açılmış olsa da.

"Yoo hayır. Sordum sadece."

Kibirli yüz ifadesini bana karşı kuşanmış olduğunu görünce bozuntuya vermedim ama azda olsa moralim bozulmuştu. Berat'ı daha fazla bekletmemek için 'görüşürüz' diyerek çıktım evden.

Takılmak istemesem de takılıyordum işte.

Hızla merdivenlerden indim ve binanın kapısını araladım. Arabaya yaslanmış beni bekleyen sevgilimi görmek kalbimi tekletti.

Adımlarım hızlandırıp önünde durdum ve bana çevirdiği o bayıldığım yüzüne baktım önce. Dudaklarına küçük bir öpücük kondurduktan sonra sarıldım usulca beline. Sevgimin boyutu o kadar büyüktü ki ne yapacağımı şaşırmıştım aslında.

"Sana da günaydın güzelliğim de bu ne durgunluk böyle."