The one

8. Something kilig

Green is fun. 

Aiko frowns everytime she reads the statement on her shirt. Diring-diri siya sa sinasabi ng kanyang tshirt. Ang redundant naman kasi, naka-kulay green na siya tapos sa tshirt niya nakalagay pa iyong green is fun na iyon. Kung hindi nga lang siya pagagalitan ng administartor ng university at nang dean ng department niya, hindi na sana siya pupunta doon sa event ng university nila. 

Nang araw na iyon ay mayroon event ang university nila, ang main event sa araw na iyon ay ang pagtatanim ng two thousand seedlings ng puno pero marami ding side events tulad ng walakthon, marathon, at mamayang gabi ay may concert. She sighed, naiisip niya pa lang na maghapon niyang suot ang tshirt na iyon ay naiinis na siya, she never liked statement shirts lalo na kung redundancy lang ang nakalagay doon. 

"Hey..." She looked up and she saw Rafael Alvarez coming towards her. Ngiting-ngiti ito sa kanya, nakakahawa ang ngiti nito kaya she smiled back at him.

"Hey, Aiko..." He greeted her nang makalapit na ito sa kanya. Bahagyang inakbayan siya nito. Pasimpleng tinapunan niya ng tingin ang braso nito na nasa kabilang dako na nang balikat niya. She simply smiled. 

"Anong atin, Rafraf?" Nakangiti pa ring wika niya. Rafael smiled. Natutuwa ito sa kanya sa tuwing tinatawag niya itong Rafraf, no one calls him that - siya lang. 

"Anong ginagawa mo dito? You should be there, migling with the students and the professors, pero nandito ka..." 

"Binabantayan ko itong mga nasa registration, walang ginawa kundi mag-date!" Tinapunan niya ng tingin ang apat na pares ng mga estudyanteng nakaupo sa make shift tent sa kanyang kaliwa. 

"Ikaw din ma'am, nagde-date kayo ni Sir Rafael!" Tudyo ng mga ito at saka sinabayan pa ng "Ayeee!"

"Aba't mga loko kayo ah!" Sigaw niya. 

"Shhh... hayaan mo na, Aiko. Binibiro lang nila tayo." Sabi nito. He looked at her. "Mamaya, sa band hour, tabi tayo." Sabi nito. She smiled. MAsarap sa pakiramdam na may isang katulad ni Rafael sa buhay niya, mas napapadali ang salitang "moving on." She sighed. Nandoon na kasi siya sa stage na iyon. After almost seven years of being away, ngayon lang talaga siya nagmo-move on kay Caleb. 

Noong huli silang nag-usap ay parang malinaw naman na sa kanila ang lahat. They're in good terms. She even aske him to be friends with him at mukhang okay lang naman iyon dito. 

"Ano bang banda natin mamaya?" She asked Rafael... 

"The Pastels." Wika nito sa kanya habang nakangiti. The Pastels? As in Kerky, Lex, Calen and Caleb? That Pastels? 

"R-really? They're here?" 

"Yes ma'am!" Magkapanabay na wika ng mga estudyante niya. Bigla na lang siyang kinabahan, hindi niya alam kung para saan ang kabang iyon pero damang-dama niya sa puso niya. She sighed. 

"Papasok muna ako sa loob." Sabi niya... Nagmamadaling pumasok siya sa loob ng venue. Inilabas niya ang cellphone niya at saka tinawagan si Jenny. 

"Hello?" Sagot nito sa kabilang linya. 

"Kitchie nasaan ka? Sabhi mo pupunta ka dito?" Tanong niya dito, halos maiyak na siya sa kaba. Just thinking about Caleb singing here later makes all her insides melt. He will surely sing those songs, anong magiging reaction niya? Iyon nga lang nasa bahay siya at pinakikinggan niya ang mga ito sa player niya o kaya man sa I-pod ay kinakabahan na siya, iyon pa kayang live?

"Papunta na ao, hinihintay ko lang si Trey, nagbibihis pa siya." 

"Bakit ano bang susuotin niya? Gown?" She smirked. "Bilisan mo!" 

"Oo, pupunta na. Tatakbo kasi sila nila James diyan. Nagkatuwaan yata sila kaya ayun, sasali sila sa marathon. Text na lang kita kapag nandyan na kami." Iyon lang at tinapos na ni Jenny ay tawag. She sighed. She imagined [herself watching The Pastels later, tapos kakantahin ni Caleb iyong isa sa mga kanta nito para sa kanya tapos iiyak siya kasi kahit ayaw niya marararamdaman niya iyong pain of yesterday. 

Nagmo-move on naman siya eh, pero hindi pa game. Kumbaga, papasok pa lang siya sa first quarter at hindi niya sigurado kung hanggang kailan siya makakatagal. She needed to move on, she knew that and yet she's still not ready. 

Oo nga at nagkausap na sila, mukhang okay na sila pero sa loob niya, she knew that she's not really okay. 

"Oh EM!" 

Biglang kumunot ang noo niya nang marinig niya ang nakakabinging sigaw ng mga kabataan sa paligid niya. She looked around lahat ng mga batang iyon ay nakatingin sa entrance ng hall. Nakataikod siya, dahan-dahan siyang humarap and there, she found out the reason why those students were screaming like crazy. 

She sighed. 

There were the boys of The Pastels, entering the hall, smiling at the students like they were trying to make them fall in love with them even more. Lex slowly combed his hair with his hands, Kerky used his boyish smile as he waved at the students around them, Calen just - we'll he just walked like he didn't care at all, and then there was Caleb - tulad ni Kerky ay nakangiti rin ito. He was wearing a "Green is Fun." shirt too and he never looked better. 

She sighed dreamily. Nagagaya siya sa mga bata, paran, parang, ---... 

Caleb suddenly looked at her direction. Nanlaki ang singkit niyang mga mata nang magtama ang kanilang mga paningin, he smiled ast her. Tumalikod siya. 

"Gosh! Kinikilig ako!" She exclaimed. Muli siyang tumingin sa likod, he was still there pero sa ngayon ay kausap na ito ni Mavin - isa sa mga kasamahan niya. Mavin escorted the boys papunta kung saan. Medyo nalungkot pa siya nang hindi na muling lumingon pa si Caleb - but at least... 

"Gosh! He smiled at me..." Napangiti siya...

------------------

Palakad-lakad si Caleb sa loob ng kwartong iyon. He was with his band already, nang dumating sila ay doon na sila pinatuloy nang lalaking sumalubong sa kanila. He looked at his bandmates, Kerky was busy texting, si Lex naman ay kausap na naman siguradeo si Keith sa telepono, then he looked at his brother - who was by that time - playing with his rubriks cube. Gusto niyang magwala para dito. His eyes were as empty as a bin. He wanted to hug him pero hindi naman niya pwedeng basta na lang gawin iyon. 

"Are you guys ready?" Tanong niya. 

"Naiinip ako, tol. Di ba tayo pwedeng sumali sa mga events?" Tanong ni Calen sa kanya. 

"Oo nga, takbo tayo, may baon akong running pansta nd shoes!" Sabi ni Kerky. He smiled. Gusto nga rin niyang lumabas ng silid na iyon. Gusto niya muling makita si Aiko. 

Lalong lumawak ang pagkakangiti niya nang maaalala niya kanina ito. When they entered the hall, si Aiko agad ang napansin niya, nakatalikod man ito, alam na alam niyang siya iyon. 

"Sige, sali tayo, I mean running can't hurt right." Sabi niya. Bumukas ang pinto. Iniluwa noon ang lalakiing sumalubong sa kanila kanina at may kasama rin itong isang pamilyar na lalaki. Kilala niya ang lalaking iyon at hindi siya nagkakamali, he was that guy he saw with Aiko that night they had a fight outside the bar. Rafael, iyon ang pangalan nito. 

"Dude," Wika ni Kerky."Can we like join the marathon?" 

"Oo naman!" Agad na sagot ng mga ito. 

"Yeah, you can totally join." Sabi pa nito. "Mavin nasaan iyong forms?"

"Na kay Aiko. Trabaho niya iyon eh." 

"Okay, text mo." 

Binalingan niya ng tingin ang mga kaibigan niya and they have this ridiculous look on their faces na para bang kinikilig ang mga ito na hindi niya maintindihan. 

"Don't give that look." Wika niya. 

"Aiko..." Sabi ni Lex. "So this Aiko, is she Aiko Nakashima from Japan?" ]

"Yes, half Japanese, half Filipino. You know her?" Sabi pa ng Rafael na iyon. 

"Yeah..." Sabi ni Kerky. "We'll sorta... Caleb, you know her diba?" 

""Shut up and stop giving me that look?!" Sigaw niya. He glared at Rafael. Iniisip niya kung ano kaya ito ni Aiko. He was totally jealous of him of course! Mahal niya si Aik, jmay karapatan siyang magselos. 

Muli ay bumukas ng pinto, pumasok roon ang ilang mga batang sa tingin niya ay estudyante ng university. 

"Uhhh.... ang gwapo ng kambal..." Narinig niyang bulong nga mga ito. Kahit ayaw niya ay napangiti siya. 

"Tol, gwapo daw tayo..." Bulong sa kanya ni Calen. 

"Pwede pong magpa-picture?" Tanong ng mga ito sa kanla ni Calen. 

"Sure." Napa-unlak siya. Calen stood up. Gumitna ang dalawang babae sa kanilang dalawa at saka pinahawakan ang cellphone nito sa Rafael na iyon. 

"Sir sige na po!" 

The man took their picture, nagpasalamat ang mga ito, hindi pa man nakakapagsalita ang mga ito ay muli na namang bumukas ang pinto.

"Jeez! Ano ba ito public place! Dressing room ng The Pastels to!" Sigaw ni Mavin. His face lit up when he saw who entered the room. Si Aiko. Mukhang natigilan rin naman ito nang makita siya. 

"Ayeee!" narinig niyang wika ni Kerky. He just simply smiled at her. 

"Hoy kayo!" Nagulat siya nang bigla na lang itong sumigaw. Hinarap nito ang dalawang babaeng nagpapicture sa kanila. 

"Opo na ma'am, babalik na kami doon sa tent." sabi nito. 

"Nagpa-picture lang naman kami sa kambal eh." Bulong pa nito habang naglalakad palayo. 

"Wala na nga kaming sasabihin. Bye Pastels!" Sabay takbo palabas. Kerky laughed. 

"Hi..." Bati niya dito. 

"Sus!" Narinig niya si Lex. 

"Kamusta?" Tanong ni Aiko sa kanya. 

"Parehas tayo ng shirt." tinuro niya ang suot nito. Aiko just smiled.

"Wow, meant to be na iyan!" sabi muli ni Kerky. Nakita niyang namula ang pisngi ni Aiko. Nagyuko ito ng ulo at saka unti-unting tumalikod. Pinanlakihan nniya ng mata si Kerky. Tahimik na lumabas ito. Napapailing naman na sumunod siya. He was smiling. Bigla niyang naalala iyong huling beses na nag-usap sila, when he held her hand, and when he felt the nspark he thought he would never feel again. 

Nandon pa rin iyong spark na iyon. Hindi naman yata nawala. He was happy that he was able to feel that again. 

"Aiko." Tawag niya dito. Huminto naman ito at saka humarap sa kanya. she smiled at him, nagwala na naman ang puso niya. 

"O, bakit ka lumabas?" Nakangiting tanong nito. Dahan-dahan siyang lumapit dito.

"Pagpasensyahan mo na si Kerky. Alam mo naman iyon." 

"Sus!" Bahagya pa nitong hinampas ang balikat niya. Wala sa loob na hinuli niya ang kamay nito. Ganoon naman kasi sila noon. He had always liked holding her hands, pakiramdam niya kasi, sukat na sukat ang kamay ni Aiko sa mga palad niya. Nakita niya ang pagbabago sa reaksyon nito. 

"Ramdam mo?" He asked. He was talking about those little electric current travelling through his veins papunta sa kamay ni Aiko. 

"Oo..." She smiled. 

"Good." He said "Let's walk." 

Hawak ang kamay ni Aiko ay hinatak niya ito papunta kung saan. Bigla siyang may naalala. 

"Nagde-date ba kayo noong Rafael?" Huminto siya para matingnan niya ito. 

"Ha? Hindi bakit?" 

"Talaga so wala na palang asungot." Nginitian niya ito ng ubod ng tamis. "Liligawan kita ha? Manliligaw ulit ako, tapos siyempre sasagutin mo ulit ako, pero this time wag mo na akong iiwan ulit." 

Aiko looked at him. Amazement was written all over her face. 

"Diba sabi ko naman sa'yo, ayoko ng friends lang tayo."

Tumango ito sa kanya. Napangiti lalo siya, pinisil niya ang ilong ni Aiko at saka hinagkan ang pisngi. 

"I love you..." He said to her. Aiko smiled at him. He bent down and he slowly move his head forward to kiss her. Aiko closed her eyes, he closed his eyes too and when their lips were just an inch away, may nagsalita. 

"Caleb! Tatakbo na tayo!" 

They both looked at their lfet. Nakita nilang nakatayo si Kerky doon. 

"He is so dead to me!" He hissed. Aiko just laughed. 

"Takbo na! I'll be cheering for you." She said. Hinagkan niya ito sa noo. 

"See you..." wika niya, ayaw man niya ay kinailangan niyang iwan ito. Nang magabot sila ni Kerky ay sinuntok niya ito sa likod. 

"Bwisit ka kamo!" Sigaw niya, pero kahit ganoon ay masaya na rin siya. At least he had told Aiko what he still feels about her. And he had a good feeling about them this time.