PROXY OLMAK

SAKİN OL NİGHT!

Beklettim mi? Çok üzgünüm. yen bir bölüm ve yeni bir....bölüm.... Neyse ya! Hadi devam! Tempo tepo!

Sıcak kollar beni bıraktı ve yüzüne bakmam için ellerini yanaklarıma koyup ona bakmamı sağladı. Biraz güçsüzdüm ama her şey netti. Jeff...Lanet olası. Neden bana yakın olmayı bırakmıyorsun? Çevremde gezip beni sinir etmekten başka hiç bir şey yapmıyorsun...bunu bana neden yapıyorsun...?

"Night! Beni duyuyor musun? Tanrım lütfen cevap ver..." Kendimi o kadar iyi hissetmeme rağmen hareket etmekte güçlük çekiyordum. "Jeff ben..." "Tamam Night bir şey söylemene gerek yok. Ben yanındayım." Zorlukla güldüm. "Biliyorum..."Gözlerimi yavaşça kapattım ve kendimi onun kollarına bıraktım.

******************

Gözlerimi araladım. Odam. Jeff'in değil....benim odam. Tuhaf hissetmeme neden olmuştu. Hafifçe doğrulup etrafı inceledim. Kimse yoktu. Tamamen doğrulup yatağın içine oturdum. Ayaklarımı sarkıttım sonra da ayağa kalktım. Camdan dışarı baktım. Karanlık. Saate baktım. 23:38. Evet geç olmuştu. Baş ucumda bir not vardı. Lisadan. Onu çok özlemiştim.

Açtım ve içine baktım. "Ne zaman uyanırsın bilemedim. Bende düşünceli bir dostun olarak sana bir mektup bırakayım dedim. Seni gördüğümde kırıldım Jessica. Seni o evde mahfettiler . Bana sorarsan ...kaç. Koş git buralardan. Kanatlarının dayandığı yere kadar süzül. Geri dönme. Sadece yıpranıyorsun. Araman yeterli benim için. Sakın geri dönme...Nightmare..."

Okuduğum kelimeler beni şok etmişti. Belki de haklıydı. Kaçmalıydım. Yıpranıyordum. Lanet olası bir kızken neden bunlar olmuştu ki? Neden? Ben özel değildim. Ben bir hiç olmama rağmen...neden katil olarak bu evdeyim. Birini öldürdüm. Ben bir katilim....ben bir katilim...

Mektubu aldığım yere geri koydum. Cama doğru yürüdüm ve açtım. Masky... Jeff'le kavga ettikleri kayanın üzerinde oturuyordu. Bana sırtı dönük ormana bakıyordu. Maskesi başının üzerinde duruyordu. Hipnoz olmuş gibiydi. Onu yalnız görünce içim burkuldu. Yanına gidip sarılma ihtiyacı duydum. Sonuçta...abim...

Dışarı çıktım ve camdan ona süzüldüm. 2 metre arkasına kondum. Tepki vermiyordu. Yanına yürüdüm ve geniş kayada arkasına oturdum. Bacaklarımı onun arkasından sarkıttım. Fark etmemesi imkansızdı. Biraz daha yaklaştım ve sırına dayandım. Kollarımı beline doladım. Tepki vermedi ama hafif bir şekilde koluma dokundu. Başımı yavaşça sol omzuna koydum. Hafifçe bana yaslandığını hissettim. Beni mutlu etti. Bana onca yaşanandan sonra bile güveniyordu.

"Night..." "Hmm?" "Beni çok korkuttun." Başımı ona biraz daha yaklaştırdım ve saçlarına burnuma sürttüm. Çok ferah bir kokusu vardı. "Yanındayım Masky...yanındayım." Hafif gülüşünü duydum. Gülümsememe engel olamadım. Öz olmasa da onu yine de çok seviyordum.

Başını arkaya çevirebildiği kadar çevirdi. Bende başımı omzundan kaldırdım ve burun buruna gelmemizi sağladım. Kötü düşünmeyin. Ona yakın olmak, öz ağabeyim gibi davranmak hoşuma gidiyordu. Gözlerime bakıyordu ama sonra bakışları dudaklarıma kaydı. Dudaklarım şaşkınlıkla aralandı. "Masky...aklından ne geçiyor senin?" Hala dudaklarıma bakıyordu. "Seni küçük kız kardeşim olarak görmek...Tuhaf hissettiriyor. Sana bu şekilde bakamıyorum." Gözlerime baktı. "Daha fazlası var Night. " Gözlerin şaşkınlıkla açıldı. " Masky bu...bunu yapamazsın. Bu çok...yanlış"

"Sen öyle görüyorsun çünkü o piçi seviyorsun. " Gözlerim inceldi ve ona kaşlarım çatık bir şekilde baktım. "Bu fikre nerden kapıldın? " Gözlerini kapattı ve kaşlarını çattı " Birbirinize farklı bakıyorsunuz. Ve hep bir şey olsa yanında bitiyor. " Dişlerini sıktı. " Ve bu benim canımı sıkıyor!" Dişlerinin arasından tıslamıştı. Çok tuhaf. Yakın hissettiğim ağabeyim meğer bana farklı gözle bakıyormuş. Nerden bilebilirdim ki? Gözlerime daha dikkatli baktı. " Şimdi... Seviyor musun... Sevmiyor musun? " Gözlerim normal hale geldi. " Jeff ' i sevmiyorum Masky. " "Peki -" " Üzgünüm... Ama Grey duygularını öğrenirse işler karışır. Vazgeç benden... Kardeşim." Nefesini dışarı üfledi ve başını çevirip tekrar ormana baktı. "Bu gece olmamış gibi davran...Kardeşim."