Lost all over again (part 3)

The truth - 32

Previously:

'Noa, help us!'

'Jack, wat is er gebeurd?'

'Deadline. Het was Deadline alweer.'

'Noa, can I talk to you for a second?'

'Mila told me something about you and Jack. I'm not sure what it was, but can you please explain it?'

'Let me explain...'

---

(Vanaf David gezien en in het Nederlands ;).

Noa zit op de rand van mijn bed. Haar donkere haren vallen voor haar ogen. Haar blik ziet er schuldig uit. Ik wrijf zacht over haar rug. Ze schudt haar hoofd.

'Je gaat me haten, David. Je gaat me echt haten nadat ik je dit heb verteld.'

Ik lach. 'Hoe kan ik jou nou haten, Noa? Jij bent de leukste die er is.'

'David, nee. Geloof me nou maar.'

Ik kijk haar vragend aan. 'Vertel maar.'

Ze zucht diep en begint dan met praten. 'Het begon toen Mila weg was. Ze had de trein gemist en Jack en ik waren alleen over. H-hij was zo aardig,'

Opeens weet ik waar dit naartoe gaat. Ongezien bal ik mijn handen tot vuisten, bang voor wat er komen gaat.

'E-en toen gebeurde er iets wat ik nooit zou willen, David. Echt niet.' ze stopt even met praten en gaat verder. 'Jack, hij werd steeds leuker en liever. Hij deed opeens zo aardig en, en-' Er beginnen tranen over Noa's wangen te rollen.

'En toen bleek het dat hij van Deadline verliefd op mij moest worden. Hij was nooit verliefd geweest.'

'Ik wel op hem.'

Ik sta op en schudt mijn hoofd. Hoe konden ze?

'What the hell, Noa?'

'Sorry David, sorry, sorry, sorry.' ze kijkt me met betraande ogen aan. 'Maar ik kan het ook niet helpen.'

'Heb je ook gekust?' vraag ik Noa. Vol afgrijzen kijk ik haar aan. Aan haar blik te zien weet ik genoeg.

Ik loop de kamer uit en sla de deur met een klap dicht.

(Vanaf Jack gezien).

'Jack, ik geloof dat we moeten praten.' zegt Mila. Ik kijk haar aan en knik.

Na de nacht voel ik me verschrikkelijk. Verschrikkelijk moe, verschrikkelijk koud, verschrikkelijk misselijk. Niks voelt goed. Maar op de een of andere manier voel ik me sterker. Sinds ik de nacht in het bos heb overleeft, voel ik me -hoe raar het ook klinkt- sterker dan ooit. Tegelijkertijd ook slechter dan ooit.

'Jij en Noa, hè?' mompelt Mila en staart naar de grond.

Shit, door alle problemen ben ik het helemaal vergeten.

Er glijdt een traan over Mila's wang naar beneden.

'Hé, Mila.' zeg ik met een zachte, schorre stem. 'Het spijt me zo ontzettend, m-'

'Hou je echt van Noa?'

Ik kijk haar aan en knik langzaam. Mila schudt haar hoofd zachtjes.

'Jack, ik...' ze verbergt haar hoofd in haar handen.

Ik pak voorzichtig haar hand vast. 'Maar Mila,' fluister ik, 'hoe moet ik nou van iemand houden als ik al van een ander hou?'

Mila kijkt me aan. 'Ik weet het niet Jack, maar het is zo oneerlijk.' Ik knik. 'Sommige dingen zijn nou eenmaal niet eerlijk.'

Mila knikt. 'Ik begrijp dat als je niet van me houd, je ook echt niet meer van mij kunt houden, maar ik kan het je niet vergeven.'

Ik knik en neem Mila in een stevige omhelzing. 'Het spijt me zo, Mila. Het spijt me zo.'

Opeens horen we boven David's kamerdeur met een klap dichtgaan. Vlugge voetstappen klinken de trap af.

'David?' roept Mila. 'David!'

De voordeur gaat open en klapt dicht. Mila en ik kijken elkaar aan en snel sta ik op. Even duizelt alles, maar dan sta ik recht.

'Waar ga je naartoe Jack?'

'Er is daarboven iets goed mis gegaan tussen die twee, ik ga het met David uitpraten.' zeg ik.

'Kijk je uit?' vraagt Mila. Ik knik en een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Mila knikt en ik loop de deur uit. Het koude weer in.

~~~~~
Okeee sorry voor dit saaie hoofdstuk, maar ik heb wel ander nieuws:
Eergisteren zat ik in de trein en er liep een jongen binnen die echt precies op Jack leek! Ik keek hem echt zo aan van: Oh. My. God 😱😱😱

Volgend hoofdstuk wordt een heel stuk spannender, geloof me >:)

Xxx :)x

Als je dit leest, comment: #Jackisbae