Janet. » [Completed] 1/3

13.

Η Anna βγήκε δύο ώρες αργότερα από το δωμάτιο.

Ήταν ένα χάλι.

Ο Adam είχε χτυπήσει την πόρτα πολλές φορές.

Η απάντηση ήταν πάντα ίδια:

«Έρχομαι σε λίγο.»

«Εντάξει.»

Βήματα.

Σιωπή.

Τα μαλλιά της Anna ήταν μπερδεμένα.

Η Anna πάντα φρόντιζε τα μαλλιά της.

Ήθελε να δείχνουν τέλεια.

Αλλά τώρα ο Ken είχε φύγει.

Και η Anna δεν είχε δύναμη να ασχοληθεί με τα μαλλιά της.

Τα σκούρα, πράσινα μάτια της ήταν θολά από το κλάμα.

Θολά,

κόκκινα,

πρησμένα.

Όλη η μάσκαρα είχε απλωθεί στα μάγουλά της.

Έριξε μια ματιά στην μορφή της πάνω στο κλειστό τζάμι.

Έδειχνε... σκατά.

Γαμημένα σκατά.

Ο Ken είχε φύγει.

«Anna... Να πάμε να δούμε την Janet;»

«Θα πάω εγώ, Adam. Ξεκόλλα.»

Η φωνή της σταθερή.

Δυναμική και σταθερή.

Πάντα.

Ό,τι κι αν συνέβαινε.

Αναστέναξε.

Σκούπισε την μάσκαρα με την ράχη του χεριού της.

Το λερωμένο και μουσκεμένο μπλουζάκι του Ken έδειχνε τεράστιο πάνω της.

Πλησίασε την πόρτα του δωματίου.

Χτύπησε το ξύλο.

«Janet; Η Anna είμαι.»

Καμία απάντηση.

«Janet; Είσαι μέσα;»

Ξεφύσηξε.

«Μήπως... Μήπως της συνέβη κάτι;»

Ο Adam.

«Όχι. Είναι καλά.»

Η Anna μίλησε με βεβαιότητα.

Ήθελε να είναι βέβαιη.

Ήθελε να νιώθει βέβαιη.

Μερικές φορές οι άνθρωποι το κάνουν αυτό.

Δεν είναι καθόλου σίγουροι για κάτι, αλλά δείχνουν ότι είναι, για να πιστέψουν και οι ίδιοι ότι αυτό το κάτι ισχύει.