Janet. » [Completed] 1/3

9.

Ο Adam καθόταν άπραγος τον καναπέ.

Ο Marcello δίπλα του, κάπνιζε χόρτο.

Μια φάλτση, ιταλική μπαλάντα έβγαινε από το άνοιγμα τον χειλιών του.

«...Meraviglioso ma come non ti accorgi di quanto il mondo sia...»

Αναστεναγμός.

Τα γκρίζα μάτια του Adam ήταν καρφωμένα στον τοίχο,

ίσως και πέρα από αυτόν.

«...meraviglioso, meraviglioso perfino il tuo dolore potra guarire poi, meraviglioso...»

Ακόμη θυμόταν το σχόλιο της Janet για τα μάτια του.

«Θυμίζουν ουρανό. Έναν συννεφιασμένο ουρανό.»

Μικρή παύση.

«Είναι η ψυχή σου συννεφιασμένη, Adam;»

Ένα μικρό γέλιο ξέφυγε από τα χείλη του.

«Μμ; Τι γελάς;»

Ο Marcello.

«Τίποτα, συνέχισε να τραγουδάς αυτό το...»

«...maraviglioso. "Θαυμάσιο". Μάθε ιταλικά, αρχίδι.»

«Ναι, σίγουρα.»

Σιωπή.

«...perfino il tuo dolore potra guarire poi, meraviglioso...»

Μπορούσε να ακούσει τους λιγμούς της Janet στο δίπλα δωμάτιο.

Μπορούσε να δει τα μεγάλα, εκφραστικά μάτια της να πνίγονται στα δάκρυα.

Μπορούσε να νιώσει άχρηστος.

Άχρηστος που δεν πήγαινε εκεί να την βοηθήσει.

Άχρηστος που δεν ήξερε πώς να την πλησιάσει.

Ένας άχρηστος μαλάκας.

Άλλος ένας λιγμός.

Θεέ μου, Janet.

Σε παρακαλώ.

Σταμάτα.

[...]

Η Janet στηρίχτηκε στον τοίχο.

Πήρε μια βαθιά ανάσα.

Έκλεισε τα μάτια της.

Τα άνοιξε.

Η εικόνα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το μυαλό της.

*

«Ivy, γύρισα!»

Η δεκατετράχρονη Janet ακούμπησε τα κλειδιά στο ράφι δίπλα στην είσοδο

Καμία απάντηση.

«Ivy; Μαμά;»

Ούτε ξερός, μονότονος βήχας.