Janet. » [Completed] 1/3

12.

"Janet.

Καταρχάς, ελπίζω να βρήκες εσύ το γράμμα κι όχι κάποιος άλλος. Θα προτιμούσα να το διάβαζες εσύ πρώτα. Επίσης, γνωρίζω πως όταν το διαβάζεις εγώ θα έχω φύγει.

Θέλω να πεις στην Anna πως δεν ήταν εκείνη ο λόγος που έφυγα, Janet. Καλά, ίσως να ήταν ένα μικρό μέρος του. Αλλά δεν είναι εκείνη ο πραγματικός λόγος που αποφάσισα να φύγω.

Ήσουν το τελευταίο άτομο που μίλησα. Στεκόσουν στον τοίχο και κοιτούσες τα νύχια σου. Πάντα κοιτάς τα νύχια σου, δεν ξέρω γιατί. Κάποια στιγμή χρειάζεται να τα κόψεις κι όλας.

Έκλαιγα όταν με είδες. Ήταν τόσο αμήχανο, Janet. Πραγματικά. Μισώ να με βλέπουν οι άλλοι όταν κλαίω, αλλά εσύ έτσι κι αλλιώς με έχεις δει αμέτρητες φορές. Ούτε εγώ θυμάμαι πόσες. Καθόσουν εκεί, κοιτώντας τα νύχια σου κι εγώ έτριβα τα μάτια μου σαν τον χέστη. Και μετά θυμάσαι τι έγινε.

Μου είπες ότι η Anna ήθελε απλά λίγο χρόνο.

Ξέρεις πώς είναι να έχεις απέναντι σου ένα άτομο και να θέλεις να του δώσεις τα πάντα, αλλά να μην έχεις απολύτως τίποτα;

Η Anna είναι ένα από τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει, Janet.

Κι εγώ είμαι εγώ.

Ένας συναισθηματικός χέστης, που δεν έχει τίποτα.

Κι ένα από όλα αυτά που δεν έχω, είναι χρόνος.

Για την ακρίβεια, έχω κάτι.

Ξέρεις τι είναι το Λέμφωμα Hodgkin;

Και να μην ξέρεις, ξέρω εγώ.

Και συγκεκριμένα πεθαίνω από αυτό.

Στην πραγματικότητα, πριν εφτά χρόνια σε ένα ηλίθιο πάρτυ με πόρνες, κόλλησα AIDs. Μετά το AIDs, μετατράπηκε σε HIV και μετά το HIV σε Λέμφωμα Hodgkin.

Ή αλλιώς σε καρκίνο.

Μπορείς να με βρίσεις όσο θες που δεν σας είπα τίποτα. Ή που απλά έλεγα πως έχω γρίπη και άλλες πολλές μαλακίες.

Αλλά και να ξέρατε, τι θα μπορούσε να συμβεί;

Τι θα μπορούσατε να κάνετε;

Τίποτα.

Απλά θα πέθαινα μπροστά στα μάτια σας και θα σας πλήγωνα.