Janet. » [Completed] 1/3

3.

Το φως στο δωμάτιο ήταν χαμηλό, η Janet με την Anna να βάφονται μπροστά σε έναν ραγισμένο καθρέφτη.

Η δεύτερη έβριζε τους μεγαλέμπορους που ζούσαν στα μεγάλα σαλόνια, με τα χρήματα που έφτυναν αίμα να βρουν άτομα όπως αυτή.

Η πρώτη άκουγε.

Πάντα άκουγε.

«Καταλαβαίνεις, Janet; Μας εκμεταλλεύονται τα εκτρώματα, ζητάνε κάθε φορά όλο και περισσότερα! Εγώ το είπα στον Ken να βρούμε κανέναν άλλο, γιατί ο δικός μας είναι ένας παλιό-εκμεταλλευτής, αλλά ούτε που με άκουγε... Δεν καταλαβαίνω τι κόλλημα έχει με αυτόν τον-»

«Κάντε πιο γρήγορα ρε κάργιες, σε 10' πρέπει να 'μαστε εκεί!»

«Τελειώνουμε, μωρέ!»

Η Janet κοίταξε την μορφή της στον ραγισμένο καθρέφτη.

Κρατούσε το ανοιχτό, σκούρο κόκκινο κραγιόν στα δάχτυλα της.

Χωρίς λόγο, απλά το κρατούσε.

Στήριξε το βάρος της στον τοίχο στα δεξιά της, παρατηρώντας το φτηνό κραγιόν.

«Πάμε, Janet;»

Έριξε μια τελευταία ματιά στο αντικείμενο.

Το ακούμπησε μαζί με τα άλλα.

Τα βλέμμα της συνάντησε αυτό της Anna.

Βαθύ πράσινο.

«Πάμε.»

[...]

«Βγάλτε τις πουτάνες μπροστά, μωρέ. Να τους γυαλίσει το μάτι, να παζαρέψουμε καμιά τιμή!»

«Προχώρα μωρή αυτοκράτηρα, δεν θα χαλάσει το τακούνι!» Κάποιος γράπωσε την Anna από το μπράτσο και την έσπρωξε μπροστά.

«Ποιος διάολο το έκανε αυτό;»

Δεν πήρε απάντηση.

Η Janet στάθηκε δίπλα της.

Μπροστά ο Ken, πίσω αυτές και μετά οι άλλοι.

«Καργιόλιδες, όλοι.» Ψιθύρισε η Anna.

Η Janet ανασήκωσε τους ώμους της.

Δεν συνέβη τίποτα καινούργιο.

Πάντα έτσι ήταν.