KARANLIK

♒GİRİŞ♒

**Hikayenin düzenlenmiş ve yeni hali ile karşınızdayım.Bir kaç oyuncu,isim değişikliği yapıldı.Bu hali daha çok seveceksiniz eminim.Sizi seviyorum.İyi okumalar Darbeciler!**

Yüzyıllar önce Dünya,çok güzel bir yerdi.Herkes mutluydu,insanlar normaldi,yaşam durgundu.Kısacası hayat vardı yeryüzünde.Çiçekler,ormanlar,en önemlisi de hayvanlar vardı mesela.Çocuklarla oynayan köpekler vardı.Kuşlar özgürlüğü temsil ederdi gökyüzünde.Tarifi imkansız sevgiler ve mutluluklar mevcuttu.Teknoloji çok da gelişmiş değildi bu yüzden aileler daha çok ilgilenirdi birbirleri ile.Mesela kitaplar vardı asırlar önce.Çoğu insan penceresinin kenarına oturup kitap okurdu.Duygular,en önemlisi de onlardı.İnsanlar,hissederdi eskiden.Misal,Güneş vardı.Güneş ve Ay.Martılar vardı,mavi denizler ve okyanuslar vardı.Dünya,çok güzeldi.

Fakat Cehennem bu duru güzelliği kıskanıyordu,hatta nefret ediyordu.Tutsak olan Karanlık kaldığı yerde hep kin beslerdi masumluklara.Özellikle de çocukları sevmezdi hiç.En çok da onlardan nefret ederdi.Tanrı kininde boğulup gideceğinden korkuyordu onun.Sonuçta Karanlığı da o yaratmıştı.Hep anlatmaya çalışırdı insanların neden öyle olduğunu.Ama Karanlık hırsına öyle bezenmişti ki gözü hiç bir şey görmüyordu.Cehennem'de isyan çıkarmaya başladı.Yavaş yavaş ağ gibi dağıldı her tarafa kalkınma.İçinde ki kötülüğü Dünya'ya çıkarmak istiyordu her bir iblis her bir şeytan ve her bir kötü!İsyan o kadar çok büyüdü ki,tüm Cehennem'i sardı.Karanlığın kafesini parçaladı.Hatta Portalı parçaladı.

Ve,korkarım ki Karanlık hedefine ulaştı etrafında ki tüm iblisleri ile.Dünya'ya.Ağır bir şekilde yerleşiyordu.İlk önce kayıp vak'aları başladı.Sonra ölümler,patlamalar.En sonunda ise Karanlık tamamen gücünü kullanıp saldırıya geçti.Gizlice değildi bu sefer.Açıktan açığa her yeri yakıp kül ediyordu.İçini bürüyen hırs ve yıllarca tutsak olmanın verdiği hazımsızlık her yeri bir harabe yapıyordu.Teker teker öldürüyor,işkence ediyordu.

Sokaklar insanların kanları ile süslenmiş,buram buram ceset kokuyordu.Evler yıkılmış,tek bir canlı kalmamıştı.İblisler insanların cesetleri üstünde şenlik veriyor,kazanmanın verdiği haz ile dans ediyorlardı.Cesetler kimileri için birer yemek ve kimileri içinde eğlenceydi.Karanlık,kazanmıştı.Dünyayı yok ediyordu.Yakında başka yerlere de imrenecek idi,bu belliydi.Dünya üzerinde bir yaşam belirtisi kalmamıştı.Ne çocuk kahkahaları,ne hayvan sesleri,ne de tek bir yeşillik vardı artık.

Cennet'te ise yas hakimdi her bir köşesinde.Melekler insanlar için dua ediyor ve üzülüyor idi.Dünyayı seviyorlardı.Tanrı insanlarını seviyordu.Bundan dolayı o da suskundu.Cennet,sessizdi artık.Tek bir melek hariç.Bu asi melek,Dünyayı her gördüğünde Karanlığı daha çok öldürmek istiyordu.Her gün daha fazla!Bir gün hırsını alamayıp insanların çığlıklarını getirdi aklına,yok oluşlarını ve Karanlığın kazanışını.Herkesin gözü önünde,hiç bir meleği dinlemeden ilerledi Portala.Tanrıyı bile dinlememişti.Tam önünde durduğunda Portalın,açtı kanatlarını.Şuursuzca öfkesine yenik düşüyordu.Aklında olan tek şey ise Karanlığı yok etmekti!

Ve atladı,Dünya'ya doğru atladı.Etrafını bir ateş tabakası sararken meleğin o ilahi sesi kendinden önce ulaştı Dünya'ya.Atlayan çok güçlü bir melekti.Yeryüzü titrerken iblislerin ve Karanlığın kulağında ki o ilahi çınlama sesi nüksediyordu.Çoğu şeytan o sesten dolayı ölmüştü bile.Atmosfer hızla delindiğinde melek artık görünüyordu.Bu tüm kötülüğü daha da çok endişelendirdi.Kanatları parçalanırken yere hızla çakıldı.Melek,Dünya'ya düşmüştü.Gücü etrafa büyük bir yok oluş şeklinde dağılmıştı.Beyaz,karanlığı yutmuştu ve beraberinde her şeyi,herkesi götürmüştü.Meleği bile.

Evet Karanlık yok olmuştu.Günler,aylar hatta yıllar geçti.Meleğin etrafa dağılan özü tıpkı bir çiçek gibi yeşerdi şans eseri.

Bu mucize yeni bir nesil doğuruyordu.Peki,bu nesil eskisi gibi olacak mıydı?

Sene 2134,teknoloji çok ilerledi ve Dünya çok daha gelişmiş bir şekilde yeniden var oldu.Ama bu yeni nesil normal değildi.İki türe ayrılıyordu;Avcılar ve Doğa Üstüler.

Asırlarca kavga vardı iki nesil arasında.Hiç bir zaman anlaşamadılar.Hatta öldürmeye başladılar.Sonra kurucular bir yol buldu,bir çözüm.Sınır vardı.Sınır kalın gövdeli,metrelerce yüksek ve kırmızı yapraklı bir ağaçtan oluşuyordu.Yalnızca tek bir kural vardı;Sınırı geçen ölür!

Ölüme,kaosa ve kavgaya bu kadar meyilli bu nesil,bu çağda barışı sağlayabilir mi?Daha da önemlisi,bir yerlerde tekrar yükselmeyi amaç edinen Karanlığı yok edebilir mi?Dirilişe bir darbe yapabilir mi?

Sen yapabilir misin?