Mixta

XLVI - Sarmaşık

Nil / NOCTE - Geçmiş

"Gerçekten sıkı çalışıyorsun. Ad-Hoc için de Sacra için de..."

"Sohbet edecek vaktim yok, Scipio. Bu sana vereceğim ilk ve son rapor olacak." Scipio rahatsız edici kahkahalarından birini atmıştı.

"Böyle güzel bir kızın kendini feda edecek olmasına üzüldüm. Benim ellerimde ölmek ister misin? Sana şöyle en güzelinden dehşet verici bir ölüm bahşedebilirim."

"Senden nefret etmem için uğraşma. Kimse sana senden nefret ettiği için yardım etmez, Scipio. Aciz ve yardıma muhtaçsan ya dizlerinin üzerine çöküp yalvaracaksın ya da inandığın dostlar kazanacaksın. Gerçekten bunu göremeyecek kadar aptal mısın?"

"Aksine olması gerekeni görebilecek kadar zekiyim. Aciz ve çaresiz kalacağım gün, senin aksine kendi sonumu yazma gücüne sahip olacağım. Etrafına bir bak güzelim, bu evrende en güçlüler en acizlerken birkaç emir vermekten başka bir şey yapamayanlar gezegenlere hükmediyor. Böyle mantığını kaybetmiş bir evrende dostlarıma inanmak mı? Onları korumak için güçlenmek ya da onların beni korumasını beklemek mi? Hangi kahrolası fıkradan bahsediyorsun sen? Güldürmüyor bile."

◆

Scipio görevini yerine getirmek için Nocte'den ayrılırken hava hala karanlıktı. Fiziksel yeteneklerini kullanarak kısa sürede Legis'e ulaşabileceğini biliyordu. Fakat hazır Nocte'ye kadar gelmişken küçük kardeşini görmeden gitmek istememişti. Karanlık koridorlarda dikkat çekse de aldırış etmedi. Her zaman olduğu gibi ondan kaçınıyorlardı. Rastgele bir çocuğu durdurup ona Fons'un yerini sormak üzereyken çocuk nedensizce ondan kaçmaya başladı. Scipio böyle bir durum karşısında bile ne şaşırmış ne de herhangi bir duygu hissetmişti. Onun için bu tür olaylar övünülecek ya da üzülecek kadar değerli değildi. Hiçbir şey olmamış gibi yoluna devam ederken korku dolu bakışlar gittikçe artıyordu.

Üçüncü dönemden sonra sık sık Legis'in verdiği görevlerde koşuşturduğu için şatoda pek kalamıyordu. Burada oynadığı uslu ve çalışkan rolüne üç sene boyunca doğal bir şekilde devam edebilmişti ama yine de etrafındaki nullalar ondan korkuyorlardı. Fons Nocte'ye gelene kadar bunun en büyük sebebinin koruyucu olmasından kaynaklandığını düşünmüştü. Zia'nın da yaşadıkları ona benzerdi. Ona da saygılı ve mesafeli davranılıyordu. Koruyucu olmanın getirdiği bu tabular seneler boyunca Nil'in geri kalanıyla onların arasına büyük bir duvar örmüştü. Bu yüzden belki de hiç anlaşamasalar bile koruyucular birbirlerinden başka kimseye sahip değillerdi. Fons'a kadar da böyle devam etmişti.

"Affedersiniz. Ben galiba kayboldum. Yardımcı olur musunuz? Aslında yön duygum çok kötü değildir ama burası sizce de biraz fazla büyük ve labirent gibi değil mi? Muhtemelen siz üst dönem olduğunuz için size pek öyle gelmiyordur ama yeni gelen biri için çekilir işkence değil. Ben aslında yıllarca Nocte'de büyüdüm. Yani kaybolmam mümkün değil ama siz sanki birini arıyor gibiydiniz ve galiba aradığınız kişiyi ben tanıyorum ve size yardımcı olabileceğimi düşündüm ve böyle bir anda karşınıza çıkıp size yardım etmek de bir hayli saçma olacaktı. O yüzden ben de- Fons'u arıyorsunuz değil mi? Kendisiyle aslında Nocte'den önce de tanışıyordum ama bunu bilmenize gerek yok. Sizce de biraz fazla popüler değil mi? Gelir gelmez komite başkanı olmalar filan... Kıskandığımdan değil, lütfen yanlış anlamayın ama ister istemez düşünmeden edemiyorum. Bir nulla nasıl daha ilk döneminde kimseyle- Neyse ben yine konudan saptım galiba. Peki, siz kaçıncı dönemsiniz? Armanız olmadığı için anlayamadım."

"A-V. Scipio."

"İnanmıyorum. Siz şu Nocte onur nişanı alan kişisiniz. Aynı zamanda gelmiş geçmiş en yüksek rütbeli koruyucu!" Scipio karşısındaki kızın kendisiyle ilgili bu kadar çok şey bilmesinden hoşlanmamıştı. Genelde herkes rütbe konusunda koruyucuların başı olarak Laetus'u görürdü. Fakat koruyucu rütbeleri politik meselelere, yaşa ya da karaktere göre değil, güce göre belirlenirdi. Scipio koruyucu tarihinin en güçlüsü olduğunu bilse de bunu başka birinin bilmesine gerek yoktu. Ona göre bilginin en sağlıklısı mümkün olduğunca az kişi tarafından bilinen bilgiydi. Konuşmasının başlarında onun aptal ve sıradan bir kız olduğunu düşündüyse de yanılmıştı. Kızın ona bu kadar şey anlatmasının bile altında bir sebep yatıyor olmalıydı. Scipio bu kapalı, stratejik savaş ilanını görmezden gelemedi. Heyecanlanmaya başlamıştı.