Düzensiz uykularda | yarı texting

Final

"Allahım sen bana yardım et!"

Odamda bir ileri bir geri dolanıyor ve bir türlü yerimde duramıyordum. Stresten tırnaklarımı kemiriyor ve ezberlediğim her şeyi tekrar ve tekrar içimden geçiriyordum.

Kapım açıldığında gelen anneme panikle bakarak sordum. "Saat geldi mi?"

Kollarını göğsünde birleştirerek panik halime baktı. "Saat da geldi, Çağıl da."

"O zaman bu demek oluyor ki gitme vakti?" Diye sordum korka korka.

"Kendini korkutma kızım. İnşallah güzel geçecek. Hazırladığın çantayı al da inelim. Arabada bekliyorlar." Bunları dedikten sonra içimin rahatlaması için gülümsedi ve odamdan çıkıp gözden kayboldu.

İçine önemli olan eşyalarımı koyduğum çantamı elime aldım ve odamdan çıkıp koşturarak aşağıya indim.

Annem dış kapının önünde hazırlanmış bir şekilde bekliyordu. O kadar rahattı ki şaşırıyordum. Sanki kızı üniversite sınavına girmeyecekmiş gibi davranıyordu.

Çantamı annemin eline tutuşturdum ve yere eğilerek ayakkabılarımı giymeye başladım. "Neden bu kadar sakinsin anne?"

"Bağırıp çağırıp seni daha da mı korkutayım kızım?" Diye sordu kaşını kaldırarak.

"Yok sağol." Ayağa kalktım ve üzerime portmantodan bulduğum ince hırkayı geçirdim.

"Sen sınıfının en zeki kızı değil misin? Neden panik yapıyorsun?" Çantamı elime verdi ve elini omuzuma koyarak bizi evden çıkardı.

Songül teyzenin sürdüğü arabaya doğru adımlarken anneme yandan yandan baktım. "Bana olan güvenin gözlerimi yaşartıyor anne."

Arabaya vardığımızda arka koltuğun kapısını açtı binmem için. "Çok konuşma da geç arabaya."

Uslu bir kız olarak sustum ve arka koltuğa oturdum. Annem kapıyı kapattıktan sonra yolcu koltuğuna geçti ve yola koyulduk.

Yanımda Çağıl oturuyordu ve çok rahat görünüyordu. Sınava girmeyecekmiş gibi yerine yayılmıştı ve telefonuyla uğraşıyordu.

Merakım boyumu aştığında ona yanaşarak sordum. "Elif'le mi mesajlaşıyorsun?"

"Evet." Dedikten sonra son bir şey yazdı ve telefonunu kilitledi.

Çağıl ve Elif haftalar boyu didiştikten sonra sonunda sevgili olmuştu. Buna biraz da ben ve Çiğdem vesile olmuştuk. Bir aydır beraberlerdi ve kavgaları devam ediyordu. Ama birbirlerini seviyorlardı. Tuhaf bir durumdu.

Kapattığı telefona kaşlarımı kaldırarak baktım. "Neden kapattın telefonunu? Benden dolayıysa tekrar cam kenarına geçerim."

Bana saçmalama der gibi baktıktan sonra omuz silkti. "Neden senden ötürü olsun. Yine saçma bir şey için azar yediğim için kapattım."

"Kızlarla sabah mesajlaştık. Elif biraz stresli. Ondan kızmıştır sana."

"Ben stres topu değilim Algım."

Elimi koluna koyarak başımı sağa sola salladım. "Değilsin tabii."

Omuzlarını kaldırıp indirdi ve bakışlarını camdan dışarıya çevirdi. "Sinirimi bozuyor ama onsuz da olmuyor."

Songül teyze dikiz aynasından Çağıl'la göz göze geldi. "Elif'e söyle de bir ara bize yemeğe gelsin."

"Daha erken anne. Korkutma kızı."

"Bir şey yaptığım yok." Dedikten sonra gözlerini tekrar yola çevirdi.

"Rüzgar'la konuştun mu Algım?" Diye sordu annem bir süre sonra merakla.