Color of Hate (School Series #1)

Chapter 12

Puno ang auditorium dahil sa mga tao. Our graduation ceremony is done and all of the graduates are with their loved ones taking pictures and giving felicitations to the students who received their diplomas.

Yung graduation ko ngayong high school ay parang may kulang. I'm happy but not too happy. It's just that my heart still feels empty after our graduation. Maybe it's because of my journey in high school finally reaches its peak. Or some other reasons I can't name of.

Tapos na kaming magpapicture at nakaupo ako ngayon sa isang bench para tanggalin yung graduation gown namin. Kulay green yung gown at pati yung hat. Si mama yung nagtanggal ng hat at ipinasok niya na sa bag yung medal ko.

"Sa labas ng gate na ako maghihintay ha. Ang init na kasi dito." Pagpaalam ni papa.

"Oh sige, susunod nalang kami." sagot ni mama saka tinutupi ng maayos yung gown.

Umiinit na talaga sa auditorium kasi air-conditioned kasi ang daming tao na nagsisiksikan. Ang dami kasing dumalong pamilya ng mga batch mates ko.

Sinundan ko ng tingin ang papalayong si papa. Alam kong dismayado siyang hindi umakyat sa stage kasama si Idy kasi hindi dumalo ang isa niyang anak. Ewan ko kung bakit hindi dumalo si Idy, saka na siya hindi dumalo nang graduation day na talaga. Nagpractice naman siya pero ewan ko lang kung bakit umatras siya.

Ang nagsalita ng speech ni Idy ay yung sumunod sa kanya, impromptu na yun pero mabuti nalang at magaling yung kaklase namin yun, naungasan lang ni Idy pero mabuti nalang at hindi nahiya yung kaklase ko. He delivered the speech which was originally to be delivered by Idy but she just missed it.

"Ma, isasauli ko nalang po ito sa may faculty office, doon po kasi namin isasauli dapat yung gown at yung hat."

"Eh sasama pa ba ako sayo?"

I shake my head, refusing her to come with me to the faculty office. "Hindi na po, 'ma. Ako na po para mas madali. Sumunod ka nalang kay papa sa labas ng gate at doon na kayo maghintay sa'kin."

"Oh sige. Bilisan mo ha para makauwi na tayo."

"Opo." I reply.

We sashay through the exit out from the auditorium. But before I could finally reach the exit, I turn my back to see if there's a sign of Conan around. Nagpaalam siya sa'kin kanina dahil may kukunin lang daw siya. Kasama niya ang lola niya pero ang sabi niya ay papaunahin niyang umuwi ang lola niya dahil sumasakit daw ang tuhod nun.

Ilang beses na umakyat si Conan sa stage dahil sa medals na natanggap niya at para sa'kin ay deserve niya yung mga natanggap niyang medal dahil pinaghirapan niya yung makuha.

Ang sabi niya sa'kin ay babalikan niya ako pero hindi pa siya dumadating. Ewan ko lang kung saan siya nagpunta.

Lumabas na ako ng auditorium at binaktas ang daan papunta sa faculty office. Malayo yun mula sa auditorium dahil nasa kabilang building pa yun. Pagdating ko doon ay maramirami na'rin ang nagbalik ng kanilang gowns at hats kaya yung sa'kin ay agad ko ng inilagay doon para makauwi.

Wala akong sinayang na oras at umalis kaagad sa faculty office kasi dumadami din ang nagsasauli nun. Pabalik na ako sa main hallway para makapunta na papunta sa gate nang may tumawag sa'kin.

A smile plaster on my face as I turn around to face Conan. His voice feels euphoria. I dart my eyes on the bouquet of roses he's holding. Napahinto siya sa gitna ng hallway dahil huminto din ako, pero may kalayuan pa siya mula sa'kin. And we're like in a drama or a movie scene. Walang katao-tao sa hallway kundi kami lang dalawa na nagpapalitan ng ngiti.

And the world has favored us because I feel like at this moment, it stops moving. I feel relaxed again because I finally seen him.

He runs again as fast as he could toward me. His breath is hitching. Nakasuot na kami ng uniform namin dahil yun ang gusto ng principal ng school na dapat ay yung uniporme daw namin ang suotin namin para fair daw. At walang problema sa'kin.