Η Ακαδημία Βούλνερακ

Μαραγια

POV ΕΥΑ

Η καταιγίδα πέρασε. Τώρα μόνο υπάρχει μια μουνταδα στον ουρανό που δεν μας επιτρέπει να έχουμε όρεξη.

Εχθές το βράδυ πριν ξεσπάσει η καταιγίδα ο Κάι μου ζήτησε συγνώμη για την συμπεριφορά του. Μου είπε πως δεν θέλει να με χάσει ποτέ και πως κατάλαβε ότι ήταν απαράδεκτος.

Δεν τον πιστεύω. Καμία λέξη του πλέον. Δεν δίνω σημασία σε αυτά.... Το μυαλό μου γυρίζει σε άσχημες αναμνήσεις. Όπως όταν με  πήρε με την βία ενώ του είπα πως δεν ήθελα..... Επέμεινε και με χρησιμοποίησε ως ένα απλό αντικείμενο ικανοποίησης.

Πλέον είμαι εξω και κοιτώ τον ουρανό. Κάθομαι ξαπλωμένη πάνω σε κάτι σακιά αλεύρι.

Σήμερα έχει Κόκκινη Σελήνη. Είναι μεσημέρι. Αυτό σημαίνει πως σε λίγο θα εμφανιστεί.

Είναι η μοναδική ευκαιρία για να διαβάσω τον χαρτί του βιβλίου μου.

"Γεια σου νεαρή μου!" Μου λέει ο καπετάνιος μας.

Κρύβω ξαφνιασμένη το δερμάτινο βιβλίο πίσω από την πλάτη μου. 

"Κύριε Πίτερσον!" Λέω ενώ λαχανιαζω.

"Τι έχεις;" Με ρωτάει ενώ με εξετάζει.

"Σκέφτομαι πως σήμερα είναι η μέρα για να διαβάσω τον χάρτη. Το μόνο πράγμα που μου άφησαν οι γονεις μου.... Αυτό έχω μόνο από αυτούς!" Του λέω και με κοιτά αφηρημένος.

"Σίγουρα; Μπορείς να μου μιλήσεις αν θες....." Λέει και τον κοιτώ φοβισμένη.

Θέλω να μιλήσω σε κάποιον. Το έχω ανάγκη.... Και το περίεργο είναι ότι ο κ. Φοιλ μου αποπνέει μια εμπιστοσύνη.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου.
"Κατέληξα πως μετάνιωσα που βρίσκομαι εδώ....." Λέω και δεν καταλαβαίνει προφανώς.

"Πρόδωσα τα άτομα τα σωστα..... Και αυτό για να ακολουθήσω τον Κάι που με εγκλωβισε στην αγκαλιά του. Με εκμεταλλεύεται, με χρησιμοποιεί όποτε θέλει και τις υπόλοιπες ώρες μου μιλάει άσχημα ανάλογα τις ορέξεις του." Λέω και τον κοιτώ διστακτικά.

Μπορώ να διακρίνω ένα σφίξιμο στο σαγόνι του.

"Θέλω να επανορθώσω..... Όμως δεν ξέρω πως.... Ίσως καλύτερα που δεν έχω μητέρα και πατέρα. Σίγουρα δεν θα καμαρωναν για την κόρη τους!" Λέω και κοιτώ κάτω.

"Όχι! Μην το λες αυτό! Είμαι σίγουρος πως θα ήταν πεφηναοι για σένα, Εύα....." Μου λέει και τα μάτια του κοιτούν τα δικά μου.