Η Ακαδημία Βούλνερακ

Κινούμενες Πέτρες

Το πρωί ξυπνάω από τις έντονες ομιλίες και γέλια γύρω μου.

Ανοίγω τα μάτια μου θέλοντας να εντοπίσω από πού προέρχεται αυτή η πρωινή ένταση. 

Βλέπω τον πατέρα μου με τον Στεφάν και τον Γουίλ να προσπαθούν να ανάψουν μια φωτιά.

Κοιτάω περιφανή τα χέρια μου και με μια κίνηση μου δημιουργώ έντονες και ζεστές φλόγες.

Ο Στεφάν με κοιτά γελώντας.

"Δεν θέλαμε να σε ξυπνήσουμε για αυτό...." Μου λέει και με φιλάει στο κεφάλι.

"Τι κάνετε;" Ρωτάω και χαϊδεύω στοργικά τον πατέρα μου.

"Αχχχ παιδί μου. Πήρα απόφαση να σας φτιάξω πρωινό ψωμάκι με ψητό τυράκι και τι κατάλαβα..... Ότι η μαγειρική δεν είναι το ταλέντο μου...." Είπε απογοητευμένος.

Οι υπόλοιποι γελούσαμε.

Στην τελική φάγαμε το ονειρεμένο τυρί μας με το αφράτο ψωμί μας - χάρη στη φωτιά μου.

Σηκώνομαι όρθια και πάω κοντά στην Γελένα και στην Έμερλαϊν.

Τους χαμογελώ και κάθομαι μαζί τους.

"Έτοιμες;;;; Τελειώνουμε σιγά σιγά....." Τους λέω. Η Έμερλαϊν ακουμπά με το χέρι της το μπούτι μου τρυφερά και λέει

"Είσαι από τα πιο δυνατά κορίτσια που έχω δει....." Της γελάω.

"Πως πάει το μικρό;" Με ρωτάει η Γελένα.

"Καλά.... Με δυσκολεύει να καθίσω είναι η αλήθεια. Αλλά είναι μια να βγει."

Και τώρα που το είπα συνειδητοποίησα ότι σε περίπου ενάμιση μήνα θα γεννήσω.

Η Ενια ήρθε και κάθισε σε έναν κορμό δίπλα μου.

Το πρόσωπο της θλιμμένο.

"Τι έχεις;" Ρωτάω.

Με κοιτάει ξαφνιασμένη. Προφανώς δεν περίμενε να την ρωτήσω κάτι τέτοιο.

"Τίποτα. Απλώς θέλω να σε βοηθήσω όσο μπορώ και να πάω σπίτι μου. Να πάω να παντρευτώ." Απαντάει δίχως ενθουσιασμό.

"Σίγουρα θα είσαι πολύ χαρούμενη και περήφανη σωστά;" Της λέει η Γελένα.

"Ναι.... Κάθε γυναίκα θα φανταζόταν την ζωή της με έναν τέτοιο άντρα." Είπε και κοίταξε τον Γουίλ.

Υποτίθεται πως κοιτούσε τον Γουίλ γιατί το ματάκι της έπεφτε κλεφτά κλεφτά στον Μπράιαν, ο οποίος καθόταν μόνος του σοβαρός και προσηλωμένος σε ένα μαχαίρι που ακονίζει.