Η Ακαδημία Βούλνερακ

Επόμενη Μέρα

Ανοίγω σιγανά τα βλέφαρα μου. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου χτυπούν το πρόσωπο μου. Γυρίζω πλευρό και βλέπω τον Στεφάν. Γελάω. Τον φιλάω απαλά στα χείλη του ενώ κοιμάται. Χαϊδεύω τρυφερά τα μαλλιά του και παίρνω μια αφέλεια του πίσω για να είναι καθαρό το πρόσωπο του.

Σηκώνομαι. Πάω και ντύνομαι σιγά σιγά. Κάθομαι σε ένα καρεκλακι και προσπαθώ να δέσω τα κορδόνια του φορέματος.

Δυσκολεύομαι είναι η αλήθεια.
"Θα θέλατε βοήθεια κυρία μου;" ρωτάει πριγκιπικά.

Γυρνάω και τον κοιτώ με χαμόγελο.
"Αν το επιθυμείτε...."

Σηκώνεται και έρχεται από πίσω μου. Μου φέρνει τα μαλλιά μου μπροστά και αρχίζει με λεπτές κινήσεις να μου δένει το φόρεμα μου. Όταν τελείωσε μου αφήνει ένα φιλί στον ώμο μου.

"Έλα φτιαξου και εσύ..." Του λέω ενώ τον φιλάω πρώτα.

"Ποοοο, γιατί να μην μείνουμε ξαπλωμένοι;" ρωτάει ναζιάρικα.

"Γιατί αν μείνουμε ξαπλωμένοι θα τα ακούσουμε από τον διευθυντή..." Του λέω.

Χτενίζω τα μαλλιά μου και τον βλέπω που ντύνεται.

"Πάλι με θαυμάζεις; Από την πρώτη νύχτα που σε είχα βάλει στο δωμάτιο μου με κοιτούσες.....θυμάσαι;" με ρωτάει και γελά.

"Πως να το ξεχάσω;" του λέω.

Βάζει ένα πουλόβερ και παω κοντά του.

Γυρνάει και πιάνει τα χέρια μου.

"Ελίζ....θα ήθελες....δηλαδή....θέλεις...να γίνεις το κορίτσι μου;" τον κοιτώ παγωμένα.

Γυρνάω πλάτη. Τσιριζω. Τον ακούω να γελάει. Γυρνάω και πέφτω πάνω του. Με σφίγγει στην αγκαλιά του και του λέω
"ΝΑΙΙΙΙ! ΣΤΕΦΑΝ!"

"Χαχαχα! Δεν το πιστεύω! Λοιπόν....αγόρι μου όμορφο...πάω στο δωμάτιο μου...."

"Να πας...και να προσέχεις...κοριτσάκι μου..." Μου λέει.

Πάω να ανοίξω το χερούλι και του λέω
"Αν με ρωτήσουν; να τους το πω;"

"Χαχα, να τους το πεις...." Μου απαντά.

Του γελάω και βγαίνω απο το δωμάτιο μέσα στην τρελή χαρά.

Πάω στις δικές μου.

Χτυπώ την πόρτα του δωματίου μας. Έπειτα ακούγονται βήματα και ανοίγει η Ρέα.

Μπαίνω μέσα απότομα καθώς με τραβάει βίαια.

"Είσαι τρελή; Κοντεψαμε να σκοτωθούμε επειδή δεν ξέραμε που ήσουν. Άσε που εχθές δεν ήσουν και τόσο καλά....φοβηθηκαμε..." Μου λέει.