Η Ακαδημία Βούλνερακ

Προετοιμασίες

"Με δουλεύεις τώρα έτσι;"
Λέει η Γελένα.

"Κάτσε τι;" ρωτάει μπερδεμένη η Υβα.

"Θα τον σφάξω το κολοπαιδο...." Λέει νευριασμένη η Ρέα.

"Ιιιιιι, όχι όχι σε παρακαλώ δεν θέλουμε δράματα εδώ μέσα....φτάνει πολλά έχουμε στο κεφάλι μας...." Λέω και ξανακαθεται στην καρέκλα.

"Μα καλά αυτός είναι άρρωστος...." Λέει η Γελένα.

"Μμμ, μόνο που τότε, όταν τα φτιάξαμε....δεν ήταν έτσι..." Λέω.

Τους αφηγήθηκα όλο το βράδυ το χθεσινό περιστατικό. Και ναι....αυτές είναι οι αντιδράσεις.

"Αχχχ.....πάντως πολύ ρομαντικό....να πλακωνεσαι με έναν μαλακα και να έρχεται να σε σώζει από την όλη κατάσταση ο έρωτας της ζωής σου....Οοοοο!!!" Λέει ναζιάρικα η Υβα και οι τρεις μας την κοιτάμε χαζα.

Γελάω στην σκέψη. Δεν λέω πως ήταν ρομαντικό αλλά....αυτό το χτυποκάρδι που αισθάνεσαι όταν βλέπεις πως ο άλλος σε νοιάζεται και σε προσέχει είναι το κάτι άλλο.

Ντύνομαι γρήγορα και παρατηρώ στον καθρέπτη μου την κοκκινιά που έχω στον λαιμό μου από το κράτημα του Κάι εχθές.

Η πόρτα χτυπά.

"Ανοίγω!" Λέει η Υβα.

"Εμμ,γεια....καλημέρα....Εμμ....είναι η Ελίζ μέσα;" ρωτάει και εγώ μένω κόκαλο κρατώντας την βούρτσα στον αέρα.

Κοιτάω με γουρλωμενα τα μάτια την Γελένα και την Ρέα που κάθονται στο κρεβάτι μου.

Γελάνε.

Η Υβα κοιτάει πλάγια εμάς.

"Έεεε, ναι...μέσα είναι φτιάχνεται...." Λέει και δέχεται μια ωραία μουτζα από εμένα.

Πριν πει καμία άλλη μπαρούφα αναλαμβάνω εγώ. Την σπρώχνω απαλά και κοιτώ την πόρτα.

Γελάω βεβιασμένα.

"Γεια...."

"Θέλω να μιλήσουμε...." Μου λέει.

"Ναι.....πέρασε...." Λεω και ανοίγω την πόρτα για να περάσει.

Πάει στο δωμάτιο.
"Κορίτσια....πάτε μια δίπλα στης Γελένα....."

Γελάνε....
"Βεβαίως....φεύγουμε!!" Λέει η Γελένα.

Η Ρέα πριν φύγει μου ψιθυρίζει
"Να η ευκαιρία σου...."
Της ρίχνω ένα δολοφονικό βλέμμα αλλά αμέσως μαλακώνω.

Γυρνω στον Στεφάν.
"Κάθισε...." Λέω.

"Πως είσαι;"

"Καλά....το σκέφτομαι συνέχεια...."