Η Ακαδημία Βούλνερακ

Απόγνωση

POV ΣΤΕΦΑΝ

Μπαίνω στην τραπεζαρία βαρεμενα. Πάω και κάθομαι δίπλα στον Νόελ, τον κολλητό μου.

"Τι έγινε ρε;;;" με ρώτησε

"Τι να γίνει....αγχώνομαι που δεν είναι εδώ....μα που είναι την είδες;" τον ρωτάω ανήσυχος.

"Όχι....Στεφάν....αφού δεν μπορείς....γιατί δεν το αρνεισε αυτό που κάνεις;"

"Γιατί δεν μπορώ Νόελ. Δεν μπορώ....είμαστε τα στοιχεία της φύσης....τώρα που ήρθε εδώ....πρέπει να την προσέχω."του είπα

"Τέλος πάντων....τι έγινε με την Έμερλαϊν; Γιατί συνεχίζεις να είσαι μαζί της αφού ξέρεις πως ούτε εγώ την συμπαθώ;"

"Τι να γίνει; Τίποτα....αυτό που με καίει είναι η Ελίζ. Χέσε την Έμερλαϊν...." Του είπα και κοίταξα ευθεία καθώς ερχόταν.

"Γεια σας!"

"Μέρα...." Λέει απρόθυμα ο Ρέυ.

"Καλημέρα..." Είπα με χαμόγελο και έσκυψε και με φίλησε.

"Λοιπόν, πρέπει να φάμε καλά σήμερα γιατί θα έχει δύσκολο μάθημα...." Λέω και γυρνάω στην Έμερλαϊν.

Γελάει πονηρά και συνεχίζουμε να τρώμε.

ΤΕΛΟΣ POV

Μπαίνω με φορά στην τρ;πεζαρια γιατί ξέρω πως άργησα.

Αρπάζω έναν δίσκο και τον γεμίζω με κρουασανακια βουτύρου, γάλα και μαρμελάδες.

Βρίσκω τα κορίτσια και πάω και κάθομαι μαζί τους. Το βλέμμα μου πέφτει στο παγωμένο δικό του και αμέσως μετά στα ασημένια μαλλιά δίπλα του. Γυρνάω τα μάτια μου και κοιτάζω την Γελένα.

"Σήμερα είναι πολύ δύσκολη ημέρα. Θα μας βάλουν σε ομάδες με Τριτοετης με τους οποίους θα δουλεύουμε για το υπόλοιπο έτος!"

"Υβα τι έγινε εχθές;" ρωτάω

"Πολύ γέλιο....περάσαμε τέλεια!"

"Χαίρομαι" απαντώ ενώ ψεύδομαι.

Μαζευτηκαμε όλοι έξω. Η κ. Μεφάν μας χώρισε. Στην μια μεριά η τρίτη και στην άλλη η πρώτη.

Έλεγε τα ζευγάρια.

"Δεν θα μπορείτε να αρνηθείτε το ζευγάρι σας. Παρά αν δούμε μόνο εμείς πως δεν συνηπαρχετε." Φώναξε.

Τα άτομα που έλεγε λιγόστευαν.

Η Έμερλαϊν την ώρα της αναμονής τριβόταν φανερά πάνω στον Στεφάν ενώ το αίμα μου ανέβαινε στο κεφάλι.

Και δεν μου αρέσει απλώς με εκνεύριζε.

Και ήρθε η στιγμή...