Η Ακαδημία Βούλνερακ

Η Αρχή

Έχει περάσει μιαμιση  εβδομάδα που τριγυρνάμε. Έχουμε διασχίσει ολόκληρες πεδιάδες. Τίποτα δεν έχουμε συναντήσει. Ούτε ένα δέντρο.

Ξυπνάω μαζί με τον ήλιο. Κοιτώ γύρω μου και βλέπω τους υπόλοιπους που κοιμούνται. Ο Στεφάν δίπλα μου. Κάθομαι ανάσκελα και παρατηρώ τον ουρανό. Συννεφιά, μάλλον θα βρέξει.

Ο Στεφάν χασμουριεται δίπλα μου και γυρνω και τον κοιτάω. Σαν ένα μικρό παιδί μοιάζει. Δεν φαίνεται να έχει περάσει κακουχίες. Τεντώνεται και ανοίγει σιγά σιγά τα βλέφαρα του.

Γελάει.

"Ελίζ...." Σηκώνεται. Με φιλάει και ενώνουμε τα κουτελά μας.

"Καλημέρα!" Του λέω και με τραβάει αφού σηκώνεται.

"Πως πας;"

"Σσσςςς!!!!" Μου λέει και σιγογελαμε.

Με πηγαίνει σε ένα ρυάκι.

Βγάζει την μπλούζα του και φαίνονται οι κοιλιακοί του.
Σκύβει και πετάει λίγο νερό στο πρόσωπο του και στο στήθος του.

"Εσύ δεν θα πλυθεις;" Με ρωτάει.

"Καλά είμαι, εγώ έριξα νερό το βραδάκι.... Δεν χρειάζεται πάλι. Άσε που κρυώνω." Του λέω ψέματα καθώς δεν ήθελα να μου ρίξει νερό. Κοιτάω τον ουρανό και τοτε μια χούφτα νερό πέφτει πάνω στο στέρνο μου.

Ξεσπιεμαι ολόκληρη και το κρύο με διαπερνά. Ο Στεφάν γελάει με την όψη μου.

"Είσαι ηλίθιος;" Τον ρωτάω

"Χαχα, έλα ρε Ελίζ.....για πλάκα στο έκανα!" Λέει γελώντας.

Του ρίχνω ένα δολοφονικό βλέμμα. Αρχίζω να τον σπρώχνω με σκοπό να πέσει μέσα στο ρυάκι. Άδικος κόπος προφανώς.

Το μόνο που κατάφερα ήταν να πιάσει τα χέρια μου και να με εγκλωβίσει στην αγκαλιά του.

"Εππππ! Στεφάν!!!! Τι κάνεις εκεί; Δεν ντρέπεσαι;" Ρωτάει ο Νοέλ από πίσω.

"Τι έκανα ρε και μιλάς πάλι;"

"Έλεος.....έγκυος κοπέλα είναι.... Ούτε την ησυχία της δεν μπορεί να βρει μαζί σου...." Ο Στεφάν αναποδογυρίζει τα μάτια του.

"Ναι ωραία άντε τρέχα στη Γελένα και άσε μας εμας...." Του λέει και εγώ γελάω.

Η Έμερλαϊν σηκώνεται. Ρίχνει και αυτή λίγο νερό όπως τελικά κάνω και εγώ. Ξυπνάω αμέσως. Η παγωνιά του νερού αναζωογονεί το δέρμα μου.

Της γελάω
"Τι κάνεις;"

"Καλά...." Λέει και ξαναβρεχει το πρόσωπο της.