A Path to Where?

C. 5

Shin: "Hey, that's not fair. 4 na fairies ginamit mo." Reklamo ko.

K.G.llu: "Pano naging madaya yun. Eh, 2 set meron ako, malamang 4 fairies ko." Depensa niya naman.

Kanina pa kami naglalaro, natapos na namin ang quest namin kaya nag decide kami na subukan ang bagong update, which is ang pvp or duel game. And this jerk just made me his practice ai to test his combo skills.

Shin: "Isang set pa lang ako, hindi ko pa na a-unlock ung second set." Reklamo ko dahil lugi ako sa sets of fairies niya.

K.G.llu: "Kasalanan ko?" Pang-aasar niya pa.

During the past few days na nakakalaro ko siya ay naging close kami. Lumabas na rin ang totoo niyang kulay, ayan, lagi akong trip.

Shin: "Ayoko na. Madaya." I said, being petty.

K.G.llu: "Isa pa, last na lang, may ta-try lang ako."

Shin: "Ayan ganyan ka, pinagpapraktisan mo lang ako. Ganyan ka kasama."

K.G.llu: "HAHAHHAAH pero pag ikaw nananalo gustong gusto mo. Dali na."

Shin: "Last na to ah. Yoko na." In-accept ko yung duel request invitation niya at pinagpatuloy ko ang pagiging marupok ko, char lang, practice ai kase.

Nagtuloy tuloy pa ang laro namin, yung last, na may another last, another last and another last. The never ever ending last ng hayop na to. Pinanindigan talaga niya na gawin akong practice ai, ako naman na si tanga, tanggap din ng tanggap. Pano ba naman kase, nabubwiset ako. Gusto kong gumanti, pero ayan, laging deds.

Hindi sa mahina ako, sadyang naunahan nya lang ako mag level-up but I'm definitely stronger than him. Hindi lang ako masyadong nakakapag grind since busy ako sa immersion ko and I'm always tired and sleepy everytime I reached home. Having a two set of fairies made a huge difference in power level. Sa oras na ma-unlocked ko lang tong second set ko who you to sakin. Ako naman mandudurog samin.

"Christine, dka kumain?" Tanong ni Rosalie na kapapasok lang ng office.

"Nope, ayokong kumain." Tugon ko ng hindi tumitingin sa kanya dahil nasa kalagitnaan ako ng pakikidigma, chariz lang.

"Baliw ka, mamaya gutom ka nyan." Nilapag niya ang pagka kapal kapal na papel. "Ayan, pinabibigay ng supervisor natin sayo." Pag bigay niya ng papeles ay lumabas na siya. Nagkasalubong sila ni Tyler sa pinto at muntik pang magkabunggo.

Nagpaalam na ko sa kalaro ko at nagbasa na lang ng e-book. Maya maya pa ay lumapit sakin si Tyler at inabot ang burger at c2. Okay, ano to?

"Kumain ka muna, mamaya gutom ka, matagal pa uwian." Ani niya at nilapag yung pagkain sa table ko. Kinuha naman niya yung mga papel na iniwan ni Rosalie sakin.

Dalawa kasi kaming naka assign na tatapos sa pag encode ng data dahil masyadong marami.

"Thank you sa food." He smiled at me and continue with his work. I took the c2 and open it's lid. I drank the quarter of it's content before putting it down.

I looked at Tyler who's now organizing the papers. "What's with the sudden treat?" I asked. He stopped moving and looked at me then averted his eyes landing somewhere.

"You didn't eat lunch." He said then looked at me again, he's a little tense.

"How'd you know?" I asked again.

"You didn't go out to eat." We stared to each other a little longer before I gave him an answer.

"Malay mo naman di ba may baon akong pagkain."

"Hindi ka naman nagbabaon, for the past few days puro sa labas ka kumakain." Sagot na naman niya. Edi sya na nakakapansin.

"Still, bat ka manlilibre for that reason? Hindi naman tayo close to the point na manlilibre tayo." Tanong ko ulit, curious ako e bat ba? Bigla bigla na lang kasing manlilibre. Charot lang, gusto ko lang i confirm, hindi naman tayo manhid para di makahalata. Chariz lang, baka assuming lang ako kaya need ko ng confirmation.