🔞🚬អ្នកស៊ើបអង្កេតរឿងក្តីឃាតកម្ម🚬🔞

សុំទោស

ភាគទី28

ងឺត** សន្ធឹកកង់ឡានឈប់ពេញមួយទំហឹងនៅពីមុខសណ្ឋាគារកម្ពស់18ជាន់ រាងក្រាសបើទ្វាចុះទាំងមុខពពេញនិងកំហឹងច្រាលពេញរាងកាយ នាយដើរវាងខាងមុខឡានមកកន្លែងទ្វាឡានខាងរាងតូចចាប់'ក'ដៃជីមីន អូសទៅមួយទំហឹង

"អួយយ៎ មួយៗខ្ញុំឈឺ"ជីមីន ស្រែកឃាត់រាងក្រាសឲ្យបោះជំហ៊ានមួយទាំងប្រាប់ពីរឈឺចាប់នៅជុំវិញកដៃរបស់ខ្លួន យ៉ុនហ្គីថ្វីបើនាយស្តាប់ឮក៏ពិតមែនតែនាយមិនបានអនុវត្តធ្វើតាមសម្តីរាងតូចសូម្បីតែមួយឃ្លាណាសោះឡើយ។

"បើកបន្ទប់មួយ"ដើរមកដល់កន្លែងកក់បន្ទប់រកតែបុគ្គលិកហា៎មាត់សួរមិនទាន់នាយបោះកាតនិងហា៎ស្តីយ៉ាងមុតមាំប្រាប់ទៅខាងបុគ្គលិកបើកបន្ទប់មួយឲ្យនាយ។

"នេះសោរ បន្ទប់លោកប្រុសគឺនៅជាន់ទី18បន្ទប់1086"បុគ្គលិក បានហុចសោរបន្ទប់មកយ៉ុនហ្គី នាយកម្លោះមិនសូញសាញច្រើនទេបានសោរបន្ទប់ហើយក៏ចាប់ជីមីនអូសទៅប្រអប់ចណ្តើរយន្ត ចូលទៅឡើងរកបន្ទប់ពួកគេ។

ក្រាក/ក្រិប*តែ7នាទីយ៉ុនហ្គីក៏រកបន្ទប់ស្នាក់នៅឃើញនាយបានបើកទ្វាអូសរាងតូចចូលបន្ទប់ជាមួយគ្នារួចក៏បិទទ្វាចាក់សោរជិតវិញយ៉ាងលឿន

ព្រូស**

"អួយយយ៎"សម្លេងក្រវែងកាយតូចច្រឡឹងរាងតូចពេញមួយទំហឹងទៅកណ្តាលគ្រែអមនិងសម្លេងស្រែកដោយក្តីឈឺចាប់ ជីមីនពេបមាត់កែវភ្នែករលីងរលោងទឹកនេត្រាដក់ជាប់ពេញកំពេញភ្នែកដៃលើទប់ចង្កេះដែលឈឺព្រោះតែការប៉ះទង្គិចនៃកម្លាំងបោះបោក

"លោក លោកចង់ធ្វើស្អី"ទឹកមុខស្លេកដូចគូទមាត់ស្ងោរនៅពេលយ៉ុនហ្គីឈរសម្លឹងមើលគេទាំងកាយវិការប្រឡះលេវអាវកែវភ្នែករាជសីដែលឃើញចំណីនៅពីរមុខ។

"យើងគួរតែផ្តល់មេរៀនមួយឲ្យឯងចងចាំគ្មានថ្ងៃរលុបចេញពីរខួរក្បាលរបស់ឯង"យ៉ុនហ្គី ដោះអាវក្រវែងចោលរួចភ្លាមក៏ឡើងទ្រោបពីរលើរាងតូចភ្លេត

"អឹស!! លែ លែងទៅ"កដៃក៏ត្រូវយ៉ុនហ្គីសង្កត់អឹបនិងសាច់ពូក ជីមីនប្រឹងកញ្រ្ជោលរើចេញពីរការឃុំឃាំងរបស់មាឌធំទាំងពោលឲ្យនាយក្រាសដោះលែងខ្លួនគេ