Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 79

Έχοντας τελειώσει με τις απαραίτητες εργασίες, κάθεται πάλι στην άκρη του μνήματος και συνεχίζει να μιλάει κοιτάζοντας την φωτογραφία πίσω από το τζαμάκι.

- Ξέρεις, πολλές φορές αναρωτήθηκα για ποιο λόγο έφερες τον κόσμο άνω κάτω προκειμένου να με συναντήσεις... Αρχικά, σκέφτηκα ότι ήθελες να με δεις μια τελευταία φορά, αφού γνώριζες ότι πεθαίνεις. Όμως, δεν ήταν αυτός ο λόγος, έτσι δεν είναι, μπαμπά; Έχω πάψει εδώ και καιρό να παραμυθιάζω τον εαυτό μου. Μπορεί να είναι πιο σκληρό να ζεις στην πραγματικότητα, μα σε γλυτώνει από πολλούς μπελάδες τελικά. Θέλησες να με δεις, για να ηρεμήσεις εσύ, να ησυχάσει η δική σου συνείδηση... Πολύ εγωιστικό, μα δεν σου θυμώνω. Μια ζωή πέρασες μέσα στον εγωισμό, δεν θα μπορούσες να αλλάξεις στο τέλος! Ήθελες να σε συγχωρήσω, για να πάψουν επιτέλους οι τύψεις να σε τρώνε. Γιατί, όσο πορωμένος κι αν είναι κάποιος, όσο κι αν το πολεμάει, οι τύψεις έχουν δική τους βούληση. Κάνουν την εμφάνισή τους εκεί που δεν τις περιμένεις, όταν νομίζεις ότι τις έχει πνίξει. Μα δεν τις φιμώνει κανείς, μπαμπά! Ούτε ο πιο δυνατός... Ούτε το Πετρόψαρο! Μπορείς να προσποιείσαι ότι δεν τις ακούς, αλλά αυτές συνεχίζουν να σε τυραννάνε.

Η κοπέλα τινάζει από το μπουφάν της ένα φανταστικό χνούδι, ενώ κοιτάζει γύρω της, προκειμένου να επιβεβαιώσει ότι εξακολουθεί να είναι μόνη της.

- Λυπάμαι που δεν σε άφησα να με αγκαλιάσεις εκείνη την μέρα. Μου ζητούσες, όμως, κάτι που ξεπερνούσε τις δυνάμεις μου. Βλέπεις, εγώ τον μπαμπά μου τον έθαψα πριν πολλά χρόνια. Έπρεπε να το κάνω, για να συνεχίσω. Εσένα δεν σε γνώριζα... Έμοιαζες με εκείνον που με έβγαζε βόλτες, που συνωμοτούσε μαζί μου σαν μικρό παιδί κι ο ίδιος, που με φιλούσε γλυκά όταν στενοχωριόμουν και με μπούκωνε σοκολάτες κρυφά από την μαμά, αλλά δεν ήσουν αυτός... Πώς θα μπορούσα, λοιπόν, να σε αγκαλιάσω; Τον μπαμπά μου τον αγαπούσα τόσο πολύ που ένιωθα πως θα σπάσει η καρδιά μου από την ένταση των συναισθημάτων μου. Εσύ επέλεξες να αποποιηθείς του συγκεκριμένου ρόλου, όμως. Οπότε, δεν είχες δικαίωμα να ζητήσεις καν να συμπεριφερθώ σαν υπάκουη αγαπημένη κόρη. Αν είχες φύγει με κάποια άλλη γυναίκα, θα θύμωνα μαζί σου, μα δεν θα μπορούσα να σε αρνηθώ. Ο λόγος, ωστόσο, που σε τράβηξε μακριά από μένα και την μαμά... Όχι, αυτό δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν είναι πολύ κακό!

Ένας ξαφνικός θόρυβος αποσπά την προσοχή της Δανάης. Μια μαυροντυμένη γυναίκα προχωράει συνοδευόμενη από τον ιερέα του νεκροταφείου. Η κοπέλα τους αφήνει να απομακρυνθούν λίγο και στρέφεται πάλι στην κουβέντα της με τον πατέρα της.

- Δεν είμαι πολύ καλή με τα λόγια. Όταν έφυγες, αναγκάστηκα να κλειστώ στον εαυτό μου, για να προστατευτώ από την κακία των άλλων. Ναι, μου στέρησες πολλά με την φυγή σου. Την μητέρα μου, που δεν συνήλθε ποτέ από το σοκ, τους φίλους μου, που μου γύρισαν την πλάτη σαν να ήμουν λεπρή, ολόκληρη την παιδική μου ηλικία. Σε συγχώρησα, όμως. Νομίζω ότι σε είχα συγχωρέσει πολύ καιρό πριν την συνάντησή μας, ξέρεις. Απλώς, δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που σε είδα. Κατάλαβες, πάντως, ότι την πολυπόθητη συγχώρεσή μου την είχες, έτσι δεν είναι; Αλλιώς, γιατί να σε επισκεφτώ στην φυλακή; Η αλήθεια είναι ότι δεν σου κρατώ κακία, γιατί αυτό θα δηλητηρίαζε πρώτα από όλους εμένα την ίδια. Όσο κι αν μισώ τα ναρκωτικά, εσένα δεν σε μίσησα ποτέ. Ούτε καν το πρώτο διάστημα της απουσίας σου. Απλώς σε λυπήθηκα... Είχες μια όμορφη οικογένεια, μια δουλειά που σου εξασφάλιζε μια καλή διαβίωση, τα φιλαράκια σου στο χωριό, κι εσύ τα πέταξες όλα αυτά. Είχες την ευκαιρία σου σε αυτόν τον κόσμο. Κρίμα που την άφησες να σου ξεφύγει! Είμαι κακός άνθρωπος... Αυτά ήταν τα λόγια σου εκείνη την μέρα, θυμάσαι; Δεν είναι τόσο απλό, όμως, μπαμπά! Ήσουν ανόητος, εγωιστής και φυγόπονος, αλλά ήσουν ο πατέρας μου...

Η κοπέλα κάνει μια παύση, καθώς νιώθει ένα κόμπο να κλείνει τον λαιμό της. Εμποδίζει τα δάκρυα να κάνουν την εμφάνισή τους, όχι, όμως, επειδή δεν κλαίει πια - άλλωστε, τον τελευταίο καιρό έχει κλάψει πολλές φορές - , αλλά γιατί δεν θέλει να χάσει άλλο χρόνο.

- Σε αγαπούσα, μπαμπά... Σε αγαπώ ακόμα, προσθέτει. Αυτή είναι, όμως, η τελευταία μου επίσκεψη εδώ. Κάτω από αυτό το μάρμαρο βρίσκεται το σώμα ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζω και μου κάνει κακό να έρχομαι. Οφείλω στον εαυτό μου να συνεχίσω, χωρίς κανένα βαρίδι να με κρατάει κολλημένη σε ένα θλιβερό παρελθόν. Επιλέγω να διατηρήσω στο μυαλό μου την εικόνα του μπαμπά που με φρόντιζε και να απομακρυνθώ από τον άντρα που με πρόδωσε. Μην ανησυχείς για μένα! Γεια!