MÛTENÂ +18

39. bölüm

Ve ve ve gelelim en heyecanlı bölümlerimize. Benimle misiniz? 

Lütfen oy ve yorumlarınızı esirgemeyin!🙈 Sizi çok seviyorum. İyi ki varsınız!

Keyifli okumalar!

***

Andıç'ın kardeşi olacaktı. Üvey kardeşini de tıpkı Ceren kadar seveceğinden hiç şüphem yoktu fakat o kadar durgundu ki ne söyleyeceğimi bilmiyorum. Akşam yemeğinden sonra evden ayrılmıştık. Ceren arka koltukta oturuyor, Andıç ise buraya geldiği gibi yine aynı sinir ve öfkeyle aracı kullanıyordu.

"Şaka gibi." Dudaklarının arasından tısladı.

"Daha bize anne ve baba olmamışken, bir başka çocuğa anne-baba olacaklarını mı sanıyorlar?"

Başımı çevirerek ona baktım. Haklıydı ama bu konuda sessiz kalmayı tercih etmiştim. Benim aklımda dönüp dolaşan başka bir düşünce kesinlikle Elif Gözcü'nün kim olduğuydu. Bakışlarındaki irkilmeyi tanıyordum. Beni görünce şaşırması oldukça tanıdık histi. İlk kez gördüğü için miydi acaba?

"Ceren, bu eve bir daha dönmeyeceksin."

"Ama abi, eşyalarımın hepsi burada. Ayrıca onlar gidecek burada yaşamayacaklar."

"Umurumda değil. Eşyalarını aldırırız ya da yenilerini alırsın. Ama onlarla aynı çatı altında nefes almana dahi müsaade etmiyorum."

Sıkıntıyla iç çekti. "Zaten neden geldiler hiç anlamış değilim. Yıllar sonra dönmek de ne demek. Bir de kutlama yapmamızı falan mı beklediler cidden? Ay şaka gibi resmen! Abla olacağım diye sevinemiyorum bile." İkimiz de ona baktığımızda elini havaya kaldırdı.

"Pekala, biliyorum ortam çok gergin ama onların umurlarında bile değiliz."

Başımı koltuğa yasladığımda, Andıç'ın bakışları bana kaydı. "İyi misin?"

"Sen iyi misin asıl?"

"Mükemmelim." Alayla gülümsediğinde devam etti. "Babalığın zerre kadarını bilmeyen bir adam bir başka çocuğun hayatını mahvedecek. Mükemmelim."

"Galiba haklısınız."

Ceren one yaklaşarak yola baktı. "Böyle durumlarda bize sormaları gerek değil mi?"

Andıç göz devirdi. "Abicim, evlendiklerinde bize danıştılar mı şimdi de danışsınlar?"

"Doğru." Neredeyse on dakika sonra hiç kimseden çıt çıkmamıştı. Onları bu gece yalnız bırakmak istemiyordum. Zaten geceleri iyi geçmemişti. Şu an Ceren sırtını koltuğa yaslayıp parmaklarıyla oynarken, Andıç öfkeyle soluyordu.

"Bu gece sizde kalabilir miyim?" Eve gitmek istemiyordum. Sebebini aslında az çok biliyordum. Çünkü gidersem eğer annemin yine bir şeyler çevirdiğini öğrenecektim bu yüzden sadece onun yanında olmak istiyordum. Belki de bu daha iyi gelecekti bana.

"Sonsuza dek benimle kalabilirsin, güzelim." Dudağımda bir tebessüm belirdi. Onunla kesinlikle sonsuza dek kalabilirdim.

Ceren, "Harika olur," demişti. Sesindeki sevinci hissetmiştim ama yine de yüzündeki mutsuzluk yerindeydi.

Anneme kısa bir mesaj attım.

Ben: Ceren'lerde kalacağım.

Ona Andıç'la kalacağımı söylersem kafayı yerdi.