Red Eyed Diamond

terugkeer

'Je kan kiezen Aro. Of je geeft mij en Cearra de zelfde voorwaarden als Aubrey, of ik hak nu persoonlijk Cearra's hoofd van haar romp en laat dat iemand anders bij mij ook doen en zorg dat diegene ons ook verbrand, en dan heb je helemaal niks meer' zegt Dylan stoer. 'Wat doen jullie me aan. Is er een plot gaande ofzo? Komt de halve clan hier derek zeiken om vrijlating?!' Zegt Aro geïrriteerd. 'Misschien wel he' zingt Dylan. Aro zet zich hard af, springt omhoog en land voor Dylan. Aro zet zijn vinger tegen het borstbeen van Dylan en duwt hem drijgend achteruit. 'Hoe durf je uberhaupt zo tegen mij te doen. En bevel en je leven is voorbij' sist Aro. 'Technisch gezien was het dat 164 jaar geleden al' zegt Dylan. Hij moet op gaan passen. Aro is echt woedend. Met een snuif haalt Aro zijn vinger van Dylans borstbeen en zit vliegensvlug weer op zijn troon. Hij wisselt snel wat woorden met Marcus en Caius. Zo snel zelfs dat ik de helft ervan niet kan verstaan. 'Afgesproken' zegt Aro. Ik kijk Dylan even snel aan, en we geven elkaar een goedkeurende blik. 'Jullie zijn hier alle 3 binnen een half uur vertrokken en zeker 100 kilometer vandaan. Ik wil van jullie alle 3 de komende 50 jaar geen misdaden zien, anders vermoord ik je niet, maar ga ik he zo lang kwellen dat je smeekt om verlossing, EN NU ERUIT!' schreeuwt Aro. Van schrik sprint ik meteen de grote zaal uit, en zonder ook maar 1 keer om te kijken sprint ik naar de kamer van Cearra en Dylan. Aan de voetstappen te horen komt Dylan achter me aan. Het is gelukt. Het is gewoon gelukt. Van blijdschap maak ik een raar hupsje tijdens het rennen waardoor Dylan en Cearra moeten lachen. We komen aan bij hun kamer. Dylan doet hem open en meteen beginnen ze door de kamer te rennen en dingen in te pakken. Ik zelf heb 1 kleine rugzak bij, en die is snel ingepakt. In 2 minuten is de hele kamer leeg, en diet Cearra, als het goed is teminste, voor de laatste keer haar deur dicht. 'Wat als Jane ofzo ons ziet en lastige vragen gaat stellen?' Vraagt Cearra. 'Gewoon zwijgen en doorlopen' zegt Dylan. En dat is wat we doen. Gang na gang. Nog nooit heeft het voor mijn gevoel zo lang geduurt voor we buiten waren. En echt prettig vind ik dat niet, vooral niet nu. Een claustrofobisch gevoel kruipt vanuit mijn tenen omhoog waardoor ik kortademig word. Om het tegen te gaan stop ik met ademhalen en trek mijn snelste sprintje ooit naar buiten.

'Wat doen we nu?' Vraagt Cearra. We lopen 15 kilometer verderop ergens in the middle of nowhere tussen de weilanden. 'Emmett bellen?' Stel ik voor. Ik pak mijn rugzak van mijn rug en ga op zoek naar mijn telefoon. 'Emmett is toch je beste vrien slesh stiefbroer?' Vraagt Cearra. Ik knik. Ik pak mijn telefoon uit een binnenzakje en check of ik bereik en stroom heb. Allebij check. Ik scroll door mijn contacten en vind Emmett. Zo erg veel contactwn heb ik trouwens zowieso niet hahaha. Ik druk snel op bellen. Zenuwachtig klak ik mijn mijn tong terwijl we op een rustig tempo verder lopen. Neem nou oooop! Ik haal mijn telefoon van mijn oor af en wil op ophangen drukken als Emmetts naam ineens groen kleur en hij hoi zegt. Ik zet mijn telefoon op luidspreken. 'Aubrey, hoe kun je bellen? Hoe gaat het met je? O god ik mis je zo! Esmee gaat dood van de zorgen om je' ratelt Emmett. 'Emmett rustig, adem in, adem uit. Ik ben over 24 uur thuis' zeg ik met een sprankje blijheid en vreugde in mijn stem. 'Meen je dit?!' Vraagt Emmett super enthousiast en half gillend. 'Ja dat meen ik. Maar ik heb je nodig. Regel 3 vliegtickets vanaf weetikhoedatvliegveldhierheet, naar datenevliegveldbijonsthuis, ik heb namelijk geen geld bij' zeg ik. '3? Waarom 3?' Vraagt Emmett. 'Nou, ik heb dus 2 mensen leren kennen die mij hebben geholpen te ontsnappen uit dat stink hol' lach ik. Voor me zien ik Dylan en Cearra hand in hand lopen. Ze zijn echt heel blij dat ze daar weg zijn geloof ik. 'Oke. Ik ga het regelen. Ik ga iedereen hier het nieuws mededelen en dan regel ik dat jullie kunnen vliegen' zegt Emmett. 'Je bent een held Emmett. Tot gauw' zeg ik. 'Tot gauw' antwoord Emmett en hangt op.

We komen aan de rand van een boeren dorp. We hebben echt geluk dat het slecht weer is, anders waren we echt de lul geweest. Het einde van de wolkenreeks komt alleen in zicht, en we moeten zeker 10 kilometer buiten dit dorp zijn voordat we een glittering fairy princes worden door de zon. 'Wat doen we? Verlaten straten zoeken en rennen?' Vraagt Dylan. 'Gewoon snel wandelen. We zijn een stel toeristen uit Nederland en we zijn aan het backpacken door Italië' zeg ik. Ze stemmen in en we lopen het dorp door. De eerste paar straten zijn erg vertalen, totdat we (denk ik) in het middenstuk van het dorp komen. Er is een of ander gezellig iets aan de gang, want er staat een grote markt en een klein podiumpje met een italiaanse zanger erop die een zwoel italiaans liefdesliedje aan het zingen is. Het lijkt wel alsof alle mensen uit de dorpen in een straal van 20 kilometer hier heen zijn gekomen. 'Wat doen we nu?' Vraag ik. 'Rennen, kijk, de zon is menus dichtbij' zegt Cearra, en wijst in paniek naar achter. 'Ik heb al in gaan dagen meer iets gedronken, ik moet hier weg' sist Dylan opeens. 'Schitzooi' mompel ik. Een windvlaag komt over en ik ruik nu ook overduidelijk die overheerlijke geur van mensenbloed. Ik zie aan Cearra's gezicht dat ze ook bijna bezweikt onder de geur. 'Me.moeten.hier.weg' momorlt Cearra. 'Hou je in, alsjeblieft. Jullie willen ook vegetariër worden, alsjeblieft, je eerste test. We lopen via de zijkanten om de mensen heen. Maak geen geluid, zorg dat je niet opvalt en probeer zo dicht mogelijk bij de mensen vandaan te blijven' zeg ik, en loop de menigte langs. 'Wat als ik bezwijk?' Vraagt Dylan, terwijl hij een keer over zijn lippen likt. 'Dan ben ik gedwongen zwaar geweld te gebruiken' zeg ik met een knipoog. 'Shit, een kinderwagen. Kinderen zijn zo lekker' mompelt Cearra. Ik maak verbinding tussen mijn hand en de kinderwagen, en geef hem een flinke zet de menigte in. 'Dit lijd me mensen af. We rennen. Volle snelheid. Dan gaan we waarschijnlijk zo snel dat de mensen het niet eens zullen zien. We rennen 15 kilometer, dan rusten we even. Oke?' Vraag ik. Cearra en Dylan die ondertussen meer op 2 moordlustige zombies, ik bedoel vampiers, lijken, knikken. Waarschijnlijk alleen omdat ze nu zo snel mogelijk hier weg willen. En dat is precies wat ik nu ook wil. Ik geef de kinderwagen nog een extra zet, expres bij een dikke vrouw tegen haar kuiten aan, en begin te rennen. Ik kijk achterom eb gelukkig rennen Cearra en Dylan achter me aan. Wauw. Dit is langgeleden. Ik pak trek mijn haarelastiekje los en laat mijn haar in de wind wapperen. Het is net een lange blonde vlag die achter me aan gaat. Ik adem een paar keer diep de frisse, warme lucht in. Vrijheid. Zo ruikt vrijheid. Ik schreeuw een woehoe en schud mijn haren nog een beetje. Ik hoor Cearra langs me komen rennen. 'Laten we dat rare hupsje van je nog eens doen' zegt ze. Ik lach en knik. Samen zetten we af en doen een raar hupsje van blijdschap. Als we neerkomen schieten we in de lach en blijven we stilstaan. Dylan komt bij ons staan. 'Mooi sprongetje maakte jullie' lacht hij. Mijn telefoon trilt. Ik hoor het. Irritant geluid. Ik pak snel mijn telefoon uit mijn tas en als ik zie dat Emmett belt neem ik haastig op. 'Hey' zeg ik blij. 'Hey. Ik heb vliegtickets kunnen regelen na heel wat gepraat en geld. Nu moet ik alleen even weten hoelaat jullie willen. Alice zag namelijk iets van heel erg veel zon' zegt Emmett. 'Zo ongeveer...nu' hoor ik Alice op de achtergrond zeggen. En ja hoor, precies op dat moment komt de zon door de wolken. 'Ja ze heeft gelijk, alweer. Regel ze maar rond een uur of 10. Wij houden ons tot die tijd wel schuil' zeg ik. 'Is goed. Doeg' zegt Emmett. Ik hang op. 'Om 10 uur hebben we een vliegticket. We hebben nog 6 uur om naar dat vliegveld te komen en ons daar schuil te houden uit de zon. Moet lukken toch' zeg ik.

We zitten nu al 45 minuten in een bos op 15 minuten wandelen van het vliegveld. Op mensentempo dan. 'Ik verveel meeee' zeryt Cearra. 'Laten we dan iets doen' stel ik voor. 'Zoals?' Vraagt ze. 'Show jullie gave eens' stel ik voor. 'Ja goed idee. Als jij ook nog wat dingen laat zien' geeft Dylan is voorwaarde. Ik stem in. 'Ik ga wel eerst' zegt Cearra. Ik knik. Dus, nu gaat mijn gehoor beïnvloed worden, ik ben benieuwt. Ineens hoor ik het ruisen van de zee. Ee is geen zee, naar als ik mijn ogen sluit kan ik mezelf zo voorstellen op het strand in spanje. Nee wacht, er zijn te veel kneiterhard krijsende zeemeeuwen op de achtergrond. Dit moet iets van ijmuiden zijn. Ineens is de rust van de zee weg en sta ik op een havy metal concert. Ik schrik me kapot en kijk Cearra beschuldigend aan. Cearra moet keihard lachen. Langzaam word de muziek zachter totdat hij helemaal weg is en ik weer gewoon de geluiden van het bos hoor. 'Ik was ineens op een rockconcert' mompel ik lachend. 'Nou is het mijn beurt' zegt Dylan. Ik knik. Licht beïnvloeden. Langzaam maar zeker wkrd het donkerder. Nee ik zweer. Ik kan de zon zien, hij staat in het midden van de hemel fel te schijnen. Er us geen wolkje aan de lucht, maar toch word het donkerder. Er is precied een cirkel om mijn heen waar het donkerder word. Als het drijgt helemaal zwart te worden steek in snel mijn hoofd uit de cirkel en het felle zonlicht brand in mijn ogen. Dan ineens, poef, is de donkere kring weg. 'Super cool!' Zeg ik enthousiast. Langzaam zakt de zon verder naar beneden. Nog even, en het is tijd om naar huis te gaan...

Heeey,

OMG OMG OMG OMG OMG OMG O MIJN GOD! Ik ben zo blij. Zo enorm blij. 2 redene. 1: ik heb 2K!!!! Thanks guys blablabla speach over hoe dankbaar ik ben. 2: IK BEN VANAVOND IN DE BARON1898 GEWEEST! ik mocht gratis omdat ik een efteling jeugdgolf lid ben. Ik mocht 2 keer, en ik zat 1 keer voorzin. Ik ga niet te veel verklappen, maar dat gevoel als je naar beneden valt is echt ONBESCHRIJFELIJK. Sowieso en aanrader, en de efteling heeft zich echt overtroffen! Ik zal voor de vorm even een foto in de bijlage doen, en sorry weer geen filmpje dit keer. Wat vinden je jullie anders leuk om te zien als filmpje? Dan zoek ik wel wat.

Groetjes en een hele dikke hugg voor de 2K,

L.