Red Eyed Diamond

Cearra en Dylan

'Alles oke?' Vraagt Cearra als ik de grote deuren van de zaal uitloop. 'Niet echt' mopper ik. 'Loop anders even mee naar de kamer van mij en Dylan' stelt Cearra voor. 'Wie is Dylan?' Vraag ik. 'Mijn vriendje' zegt Cearra trots, en haar ogen beginnen helemaak te twinkelen. 'Hoort hij ook bij de Volturi?' Vraag ik. Cearra knikt. Ik stem in met haar idee, en loop achter haar aan naar de kamers. Het is net een soort kostschool hier. Ze duwt den deur open, en een hele knappe, bleeke, zwartharige, met rode ogen vampier, eigenlijk een doorsnee vampier dus, ligt op het grote bed een boek te lezen. Zijn gezicht is nogal verveeld, maar zodra we binnenkomen kijkt hij glunderend op en zegt Cearra's naam. Hij legt snel zijn boek weg en komt bij ons staan. 'Dylan dit is Aubrey, het nieuwe meisje' zegt Cearra. 'Dat weet ik, aangenaam, ik ben Dylan' zegt de jongen. Ik schut zijn uitgestoken hand. 'Wat was er nou aan de hand?' Vraagt Cearra. Ze gaat in een stoel zitten en gebaart mij dat ik in de stoel tegenover haar kan gaan zitten. Ik ga zitten, en Dylan gaat half op de bank liggen. 'Tja...ik kan er eigenlijk nog niks over zeggen. Aro is er nog niet helemaal over uit wat hij er mee moet' zeg ik. 'Vertel, Aro kan ons nu toch niet horem' zegt Cearra. 'Ja en dan pakt hij straks mijn hand en dan ligt mijn hoofd alsnog aan de andere kant van Volterra' zeg ik zuchtend. 'Ik vond het dapper wat je deed' zegt Dylan ineens. 'Wat bedoel je?' Vraag ik. 'Wat je deed in Forks. Dat je jezelf opofferde voor je familie' antwoord Dylan. 'En die stinkhonden' mompelt Cearra. 'Quileutes' verbeter ik haar, 'jullie zouden eens een keer zonder vooroordeel een weerwolf moeten ontmoeten, ze zijn gewoon oke' val ik haar in de rede. 'Op hun stank en verschrikkelijke hitte na' zegt Dylan. 'Ja dat terzijde' zeg ik lachend. 'Wat is je gave eigenlijk? Het moet wel heel speciaal zijn als Aro je in de hoofdwacht zet' zegt Cearra. 'Mijn gave is telekinese' zeg ik trots. Om het te bewijzen laat ik meteen maar Dylans boek van het bed naar zijn schoot zweven. 'Gaaf!' Zegt Dylan enthousiast. 'Wat zijn jullia gaves dan?' Vraag ik geïnterreseert. 'Mijn gave is dat ik mensen hun gehoor kan beïnvloeden. Ik kan ze bijvoorbeeld voor een tijd doof maken, of het juist laten lijken dat ze op een bouwplaats zijn' zet Cearra. 'En ik kan licht beïnvloeden. Ik kan in deze kamer het licht weghalen, maar in de gang is er dan nog wel, maar ik kan dat ook op hele specefieke plekken en bij specefieke mensen doen' zegt Dylan. 'Super gaaf allebij' zeg ik. 'Aubrey waar zit je?! Aro wil je spreken' schreeuwt Alec ineens door de gangen. Ik zucht en sta op. 'Ik denk dat ik moet gaan' zeg ik licht geïrriteerd. 'Kom vanavond maar terug als je geen andere kamer aangewezen krijgt' zegt Cearra vriendelijk. Dankbaar neem ik haar uitnodeging aan en stapt de deur uit. 'Aubrey! Schreeuwt Alec gefrustreerd. 'Ik kom al' mompel ik gefrustreerd terug. Ik loop terug naar de grote zaal en stap zonder Alec of wie dan ook een blik waardig te gunnen weer naar binnen. Aro kan dan misschien heel blij zijn met mij, maar dat wil niet zeggen dat hij het makkelijk krijgt met mij in zijn wacht. Ik ga gewoon net zo lang en veel dwars liggen dat hij me zo zat is dat hij me of, optie 1: wegstuurt, of, optie 2: afmaakt. In allebij de opties ben ik van deze rotzooi af. Ik floot mezelf terug in de realiteit. Je gaat je nu verzetten tegen Aro als het om voedsel gaat. Ik kijk op en ik zie dat Marcus en Caius er ook zijn. 'We hebben besloten' zegt Aro. Ik wacht af, maar hij is duidelijk in de verwachting dat ik iets ga zeggen. 'Dus...?' Vraag ik ongeduldig. 'Als compromis mag je nu nog een laatste keer gaan jagen op dieren, daarna moet je echt overstappen op mensenbloed' zegt Aro. 'En we sturen Dylan met je mee op jacht. Hij is betrouwbaar...voor ons dan' zegt Caius. Dylan? Ze sturen Dylan mee? Woehahahaha! Wat een grap. 'Afgesproken' zeg ik, en ik word de kamer weer uitgedirigeert door Aro. Blijkbaar was hij klaar met me. 'Ik zal Dylan voor je halen' zegt Demetri, en weg is hij. Een aantal seconde later komt hij terug, samen met Dylan. Als Demetri zich naar mij omdraaid om me te bedrijgen dat als ik iets fout doe, ik dood ben, geeft Dylan me een knipoog. Ik doe moeite niet te gaan lachen, en knik alleen maar naar Demetri. Dan laat hij ons gaan. Dylan weet hier gelukkig de weg in dit immense doolhof, en wijst me de weg naar buiten. Als we in een grote, lange, witte hal komen, valt me iets op. Vooral omdat door de geur mijn brandende dorst weer oplaait. Mijn grote zwarte ogen schieten naar het bureau waar de vrouw zit. Ze begroet me vriendelijk, maar gelukkig merkt Dylan dat ik het moeilijk heb en hij trekt me mee verder. 'Wat gaan we nou eigenlijk doen?' Vraagt Dylan, als we de donkere nacht inlopen. Ik had niet eens door hoe laat het was, laat staan midden in de nacht. 'Heeft Demetri dat niet vertelt?' Vraag ik verbaast. Dylan schut zijn hoofd en kijkt me vragend aan. 'Nee, hij zei alleen dat ik je naar het bos moest brengen en op je moest letten' zegt Dylan. 'Oke...kort uitgelegt dan. Naast mensenbloed kunnen vampiers ook leven op dierenbloed, vandaar de gele ogen. Ik mag nu voor de laatste keer gaan jagen' zeg ik in een snelle ademteug. 'Wij hoeven niet perse mensen te vermoorden' concludeert Dylan langzaam, en er schieten een aantal emoties over zijn gezicht. 'Geweldig' mompelt hij. 'We noemen onszelf vegetariërs.er zijn 2 families die zo leven. De mijne en onze vrienden/familie de Denali's' zeg ik. We stappen over de grens van huizen en bossen. Ik snuif een keer diep en de frisse neus van nat mos en dennennaalden prikkelt in mijn neus. Het is bijna komisch hoe de dingen die mensen overdrijven, zoals geuren, werkelijkheid worden als vampier. Ik ruik serieus nat mos en dennennaald, en niet een of ander verlept aftreksel daarvan. 'Kun je me laten zien hoe dat gaat?' Vraagt Dylan geïnterreseerd. Ik knik, en sluit mijn ogen. Zo kan ik me beter concentreren op de geluiden. En al snel heb ik iets te pakken. In eerste instantie wist ik niet precies wat het was, totdat ik hoeven kon onderschijden van de rest van de geluiden. Het was een paard. Een wild paard om precies te zijn. Mijn ogen schoten open, en ik sloop naar het dier toe. Dylan behoedsaam een paar meter achter me. Door mijn dorst kan ik me niet helemaal meer concentreren als ik het bloed door de aderen hoor lopen, tegelijk met het geluid van de hartslag van het dier. Als een losgeslagen tijger werp ik me op het beest, en zet mijn tanden in de eerste de beste plek waar ik kan. In mijn geval de rug. Ik heb alleen geen slagader geraakt, waardoor het drinken nogal langzaam gaat, en het paard ook niet echt bepaald snel doodgaat. ik verplaats mijn tanden naar de nek van het dier, waar ik wel een slagader doorboor. Een fractie van een seconde later zakt het beest door zijn hoeven, en nog een paar seconde daarna komt er geen druppel bloed meer uit. Ik stond op en slaak een zucht van verlichting. De hevige brand in mijn keel is weer een beetje geblust. 'Is dat nou lekker?' Vraagt Dylan, die geruisloos achter me aan is gekomen. 'Ik heb nog nooit mensenbloed op, dus eerlijk gezegt kan ik het nergens mee vergelijken' zeg ik. 'Maar...hoe oud ben je dan?' Vraagt Dylan. 'Vandaag precies een week' zeg ik, nadat ik het even snel heb nagetelt. 'En gister met het eten...je hebt je toen in gehouden' zegt Dylan verbaast. Ik knik. 'Geloof me, dat was moeilijk' zeg ik lachend. Oh! Deze geur is bekend. Beeeeerrrr - woow ik begin steeds meeer op Emmett te lijken. Auch, niet over hem nadenken! Ik krijg een grijns op mijn gezicht als ik de beer weer ruik bij een nieuwe windvlaag en zeg tegen Dylan dat ik weer iets ruik. Hij is dichtbij. Ik sluip erop af, en val hem aan. Beren zijn het leuks. Ze stribbelen nog even tegen, maar als ze eenmaal doorhebben dat ze verliezen, worden ze zo mak als een lammetje. Of dat komt omdat ze gewoon door hun poten zakken, dat kan ook. Die gedachten behoren echt tot mijn sadistische vampierenkant. Maar dan heb ik liever zulke gedachten over dieren als over mensen. 'Ik zou het opzich ook wel willen proberen' zegt Dylan twijfelend. 'Ik denk niet dat Aro daar zo blij van word' zeg ik. 'Ja wat kan dat mij nou weer schelen' zegt Dylan lachend. Ik stem in en ik leg hem uit hoe hij een prooi moet vinden. Hij heeft het al snel door, en stort zich op een hert. Grijnzend gooit hij het dier aan de kant. 'Dat was opzich nog niet eens zo heel slecht' mompelt Dylan. We doen samen nog een paar dieren en beginnen dan aan de terugweg. 'Ik moet dit echt tegen Cearra vertellen, eindelijk een oplossing' mompelt Dylan in zichzelf. 'Hoe bedoel je oplossing?' Vraag ik met opgetrokke wenkbrauw. 'Dat leg ik in de kamer wel uit. Ik wil niet het risico lopen dat iemand het hoort' fluistert Dylan. Ik knik, en we springen in de put. Ja, laten we lekker weer een dag ondergronds door gaan brengen, jippie! We lopen door de gangen, en komen weer door de witte hal met de menselijke receptioniste. 'Is ze...mens?' Vraag ik zacht. Zo zacht dat de vrouw me niet kan horen. Dylan knikt. 'En ze weet van ons. Als Aro haar niks meer nodig heeft, en haar krachten als vampier ook niet, word ze een toetje' zegt Dylan zacht. 'Maar ze wil natuurlijk vampier worden?' Vraag ik. Dylan knikt. 'Ze heet Tessa en is 21' zegt Dylan. We lopen langs de grote deur. Santiago en Heidi staan op de wacht. Ik steek als begroeting mijn hand op, en Santiago doet het terug. Van Heidi krijg ik alleen een norse blik. Ow meisje toch, denk ik bij mezelf, als je nu al een hekel aan me hebt, bereid je voor, ik word nog veel lastiger. We lopen terug naar de kamer van Cearra en Dylan, en Dylan doet de deur open. 'Hoe was het?' Vraagt ze meteen als we binnenkomen. 'Goed. Moet je horen' zegt Dylan meteen, en gaat op de bank liggen. Ik pak een stoel en ga tegenover hem zitten, net zoals Cearra. 'Ik heb iets dat ons hier weg kan halen' fluistert hij. 'Wat bedoelde je met oplossing dan?' Vraag ik zacht terug. 'Ik en Cearra willen hier weg. Al zolang we elkaar hebben ontmoet, 47 jaar geleden, en jou jachttechniek kan daar wel eens bij helpen' zegt Dylan. 'Wat is er dan zo speciaal aan haar jachttechniek?' Vraagt Cearra. 'Ik jaag niet op mensen, ik jaag op dieren' leg ik uit aan Cearra. 'Op dieren?' Vraagt ze verbaast. Ik knik. 'We noemen onszelf vegetariërs.Mijn hele familie doet dat. Vandaar deze gele ogen' leg ik uit. Ze kijkt me even ongelovig aan, maar kijkt daarna naar Dylan. 'Waar zat je aan te denken?' Vraagt ze aan hem. 'Ik heb een plan om hier weg te komen, maar we hebben wel Aubreys hulp nodig...als jij tenminste ook weg wil' zegt Dylan. Ik kijk hem geïnterreseert aan en knik. Alsof ik hier weg wil.

Heeey,

Ik blijf vandaag ziek thuis, aangevallen door een gemuteerde snotklodder, dus heb ik lekker veel tijd om te schrijven. Ik hoop dat jullie het een beetje een leuk hoofdstuk vonden. Sorry als je het niet leuk vind dat Aubrey bij de Volturi zit, maar dat komt goed, promissed. In de bijlage zit een leuk koreaans liedje. Koreaanse muziek is gewoon cool oke (en dansende koreaanse jongens (vooral kai) zijn sexy!) (Mijn mening!). En een grappige (naar mijn mening) foto. Die spotprent foto's van twilight doe ik er trouwens niet bij om twilight te beledigen! Dat zou ook nogal raar zijn in een twilight fanfictie. Ik hoop dat jullie er mee kunnen lachen. En owja, nog steeds geen dingen gehad over #DeAvonturenVanLaura maar er komt er nu toch een.

Groetjes,

L.

-als je geen avondturen van mij wil lezen is nu het hoofdstuk afgelopen, bedankt voor het lezen x.

#DeAvonturenVanLaura #DAVl

Ik ben nogal een koukleum of hoe dat ook heet, dus als ik boven op mijn kamef huiswerk dat te maken, dan ging mijn verwaring op 3 en mijn badjas aan. Nou ging ik dus een weekendje op vakantie...in een tentje. Het is nogal koud in een tentje. Toen werd ik verkouden. Nu ben ik mijn stem kwijt. Fijn! Ik heb nu dus last van de gemuteerde snotklodder bacterie. Dit zeg ik trouwens niet voor medelijden of beterschap! Maar gewoon voor het feit dat jullie me kunnen uitlachen hahaha. Ik ben echt zo dom af en toe.

Groetjes,

L.

-nu is het helemaal afgelopen, bedankt voor het lezen jullie super awesome, don't forget that! Xxx.