Heksenval

Floris

'Ik heb je gezegd: blijf uit de keuken!' Lelia staat dreigend met een houten pollepel te zwaaien.

Acantha staat boos bij de deuropening. 'Ik wil naar binnen! Ik wil een drankje maken!' Ze stampt met haar voet op de vloer om haar woorden kracht bij te zetten.

'Tja, ik wil ik ook weleens wat. Nu, wegwezen!'

'Nee, ik wil naar binnen!' roept Acantha.

Lelia kijkt de kleuter geïrriteerd aan. 'Acantha van Lambelin, je bent een onuitstaanbaar...'

'Uh-uhm.' Ik schraap mijn keel. Lelia kijkt geschrokken op, maar op de persoon voor wie het bedoeld was maakt het duidelijk geen indruk. Ik zucht. Acantha kan soms zo vervelend doen! 'Acantha, je hebt Lelia gehoord. Je moet...'

'Maar ik wil...'

'Je moet naar me luisteren', onderbreek ik haar terwijl ik mijn kalmte probeer te bewaren. 'En je moet me al helemaal niet onderbreken.'

'U onderbrak mij ook!' schreeuwt Acantha boos.

Nu ben ik het spuugzat. 'Ja, ik ben de koning. Je moet je plaats leren kennen in dit kasteel!' schreeuw ik. 'Ik ben de koning en ik ben je vader. Je moet naar mij luisteren én naar de dienstmaagden in dit kasteel. Dus als Lelia zegt dat je weg moet blijven dan doe je dat! Begrepen?' bulder ik.

Dat maakt gelukkig wél indruk. 'Ja, vader', antwoordt Acantha zacht en dan druipt ze met de staart tussen de benen af. Ik knik tevreden en wil weer weglopen.

'Floris', hoor ik Lelia snel zeggen.

Ik draai me om. 'Ja?'

Het is eventjes stil. 'Bedankt.' Lelia krult haar mondhoeken een beetje omhoog. Het is niet veel, maar het minimale gebaar maakt me blij.

'Doe me een plezier', zeg ik. 'Verander nooit.'

Lelia kijkt me verbaasd aan. 'Hoe bedoe...'

'Normaal heb ik een hekel aan dienstmaagden met een grote mond', onderbreek ik haar. 'Maar ik ken je inmiddels lang genoeg en je hebt in tegenstelling tot sommige andere dienstmaagden hier het beste met iedereen voor. Dus als je me afsnauwt, heb je daar meestal een goede reden voor.' Ik klak met mijn tong tegen mijn gehemelte. Ik maak oogcontact met Lelia die inmiddels uit automatisme haar ogen neerslaat omdat dat beleefd is. 'Zou je mijn raadgeefster willen worden?'

'Ik voel me vereerd', zegt Lelia sarcastisch. 'Wil je mijn raad hebben?' Ik knik. 'Goed, dan.' Ik glimlach en open mijn mond om iets te zeggen, maar Lelia praat alweer verder: 'Mijn raad is: kies iemand anders. Ik weet niks van politiek.'

'Dat hoeft ook niet', zeg ik. 'Ik heb de politieke kennis, Laureen heeft de kennis over magie. Dat maakt ons een topteam op één ding na.'

'Jullie zijn naïef?' vult Lelia aan.

'Ja', beaam ik. Ik lach schaapachtig. 'Jij hebt het gezond boerenverstand, terwijl Laureen en ik de zaken soms wat te rooskleurig zien. Dus, wat zeg je ervan?'

'Oké, ik word jullie raadgeefster, op één voorwaarde.'

'Jij hebt wel lef, zeg.' Ik kijk haar uitdagend aan.

'Ik moest toch mezelf blijven? Dan stel ik ook zo mijn voorwaardes ook al ben ik het slaafje van dit kasteel, Koning der Luchtkastelen.' Lelia geeft me een uitdagende blik terug.

'Je weet dat ik nu alle recht heb om je de doodstraf te geven?'

'Als ik dood ben kan ik jullie moeilijk raad geven.'

'Is dat een bijnaam die iedereen gebruikt?' vraag ik voorzichtig.

'Nee, alleen ik. Tegen een vergoeding zorg ik ervoor dat niemand anders die naam te horen krijgt.'

'Je zit op het randje, Lelia.'

Lelia kruist haar armen en leunt tegen de deurpost aan. 'Ik deins er niet voor terug om erover heen te gaan.' Nu krijg ik een volwaardige glimlach van haar. 'Weet je', zegt ze lachend. 'Ik geef het niet graag toe, maar je voelt als een broer voor me.'

'Jij voelt ook als een zusje voor me... Een bijzonder irritant zusje.'

'Zusjé?' Lelia kijkt me beledigd aan. 'Jij bent maar vier dagen ouder!'

'Ja en dat maakt mij de oudste en jou de jongste, zusjé', zeg ik plagend.

'Zusje?' Laureen komt nieuwsgierig dichterbij lopen.

'We klierden maar wat.' Ik sla mijn arm om Laureens middel en duw haar tegen me aan.

'Ik vind het leuk om te zien dat jullie inmiddels ook met elkaar overweg kunnen.'

'Lelia wordt onze raadgeefster', zeg ik terwijl ik een kus op Laureens haren druk.

'Zo en heb ik daar ook nog wat over te zeggen?' grapt Laureen.

'Ja,' antwoord ik, 'je mag erover zeggen wat je wilt. Dat verandert toch niks.' Ik kijk Laureen plagend aan. 'Kom, we gaan weer terug naar boven.' Ik wil samen met Laureen weglopen, maar ik word teruggefloten door Lelia.

'Hé! Je hebt mijn voorwaarde nog niet gehoord.'

'En die is?' vraag ik.

'De keuken. Ik wil blijven koken. Dat vind ik leuk. Als ik de kokkin niet mag blijven, wil ik geen raadgeefster worden.'

'Prima', zeg ik, terwijl ik met Laureen al wegloop.

'O ja!' roept Lelia. 'En hou...'

'Acantha uit de keuken', vul ik haar aan. 'We zullen nog een streng gesprek met haar voeren.'