Heksenval

Floris

Bij het riviertje waar Laureen en ik elkaar ontmoet hebben, probeer ik mijn broek schoon te krijgen terwijl Laureen een eindje verderop door het water heen loopt. 'Laureen!' roep ik terwijl ik geïrriteerd over de moddervlekjes op mijn broek wrijf. Het gaat er maar niet vanaf. 'Niet in het koude water. Straks word je nog ziek.'

'Je bent mijn vader toch niet?' zegt Laureen terwijl ze naar me toe loopt.

'Nee, maar ik ben wel je man. Ik moet voor je zorgen.'

'Ik kan prima voor mezelf zorgen. Jij daarentegen.'

'Wat bedoel je daarmee?' vraag ik beledigd.

'Als ik jou nu eens achterlaat middenin het Donkere Woud waar je de weg niet kent, dan ben jij binnen twee dagen verhongerd.'

'Niet iedereen kan zich bezighouden met plantjes', zeg ik, terwijl ik mijn vingers opnieuw nat maak in een poging mijn broek schoon te krijgen. 'Ik had wel wat beters te doen.'

'Die indruk kreeg ik anders niet: je had alle tijd om door het bos heen te galopperen.' Laureen kijkt me uitdagend aan. Ik open mijn mond om iets terug te zeggen, maar Laureen gaat snel verder: 'Nee, zeg maar niks. Ik zal me wel vergist hebben. Je zal toen vast wel druk bezig zijn geweest met héle belangrijke zaken.'

'Ik was bezig met jou.' Ik streel met mijn vingertoppen over Laureens wang. 'Wat was er belangrijker dan dat?' Laureen glimlacht en sluit haar ogen terwijl ze met haar gezicht tegen mijn hand aanleunt. Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar Willow, die een eindje verderop staat te grazen. Moeder zal vast wel weten welke planten ze wel en niet kan eten, maar toch controleer ik snel of de planten er niet verdacht uitzien.

'Zullen we naar mijn tante gaan?' vraagt Laureen. 'Ze loopt al weken te zeuren dat je nooit langskomt.'

'Is goed.' Ik loop naar Willow en pak hem bij zijn hoofdstel.

Bij het huisje begint Willow meteen aan een plant te knabbelen in het tuintje. Wat is hij hongerig vandaag.

Het huisje is nu Diara's plekje. Laureens tante kon niet gelukkig worden in het kasteel, maar wilde ook niet terug naar haar eigen huis dat in Evangelines rijk staat. Laureen was de enige familie die ze nog had en daarom wilde ze bij haar in de buurt blijven. Laureen kwam op het idee om haar in het huisje te laten wonen. Het tuintje was op dat moment volledig overwoekerd met onkruid, maar na een paar maanden had Diara dat al opgelost. Ik reik met mijn hand naar een appel die er sappig uitziet, ook al is het april. Uit het niets verschijnt er een hand die me op de vingers tikt. 'Afblijven.' Daar staat Diara. 'Ik heb je al in geen weken meer gezien en nu probeer je mijn fruit te stelen?'

'Het spijt me,' zeg ik, 'ik wilde niet...'

'En jullie maar zeggen dat wij heksen geen manieren hebben!' Diara schudt afkeurend haar hoofd terwijl ze naar de voorkant van het huisje loopt.

'Ze kan nog steeds haar beurt niet afwachten', mompel ik. Laureen grinnikt en drukt haar lippen zachtjes op die van mij. Een tedere warmte verspreidt zich door mijn lichaam. Wat hou ik toch van haar! 'Ik ben blij dat jij dat toch grotendeels afgeleerd hebt', fluister ik.

'De pijnlijke afstraffingen van vader hebben daar voor het overgrote deel aan bijgedragen', zegt Laureen droog. Ik ben blij dat Laureen erover kan grappen. Zij heeft inmiddels vaker de zweep gevoeld en de krachtige hand op haar wang horen petsen dan ik. En geloof het of niet: ik heb veel straffen gehad in mijn leven. De bisschop heeft heksen dan wel geaccepteerd, zijn karakter verandert niet. Hij is hardhandig wat straffen betreft. Ik heb het een halt toegeroepen voordat Laureen kon veranderen in de starre Geraldine, de koningin van Hatert. Haar vader stond bekend als een monster: bij de kleinste overtredingen, kreeg je al zware straffen. Hij heeft zijn dochter ook opgevoed met zware straffen en dat heeft erin geresulteerd dat er geen greintje flexibiliteit meer in haar zit. Alles moet perfect zijn. Ze had me eens afkeurend aangekeken toen haar mes niet helemaal recht lag en was uitgevallen tegen het dienstmeisje. Tot dat moment wist ik niet dat er zoveel scheldwoorden bestonden.