Heksenval

Laureen

'Moeder, u bent weer beter!' Johannes valt in mijn armen, gevolgd door Acantha. Ik knuffel de twee kleintjes en geniet van het moment. Het voelt goed om ze eindelijk weer te kunnen omarmen.

'Waar is vader?' vraagt Johannes.

'Vader heeft een jurk aan', giechelt Acantha.

Ik lach. 'Hoe weet jij dat?'

'Onzichtbaarheidspreuk.' Acantha kijkt me triomfantelijk aan. Ik heb haar nog nooit zo trots gezien. Zelfs niet toen ze haar tol voor de eerste keer zelf voor een langere tijd wist te laten draaien, zonder de hulp van één van ons.

'En zo te zien ben je ook weer terug zichtbaar geworden', zeg ik.

Acantha knikt heftig met haar hoofd. 'Ook zonder hulp.'

'Goed gedaan, hoor!' complementeer ik haar. Ik weet nog dat ik de onzichtbaarheidspreuk oefende. Agatha moest me weer zichtbaar maken en dat was niet gemakkelijk aangezien ze niet precies kon zien waar ik stond.

'Ik ben er weer.'

'Vader!' Johannes vliegt hem meteen om zijn nek.

Floris tilt hem op. 'Was het leuk met grootvader?'

Johannes knikt heftig. 'We gingen zwaardvechten', vertelt hij enthousiast. 'En toen moest ik tegen een leeg vat vechten. Hij was wel zo groot!' Johannes spreidt zijn armpjes zover mogelijk uit elkaar.

'Echt waar?' Floris kijkt mij aan en begint te grinniken.

'Vader, waar is uw jurk?' vraagt Acantha met een ondeugend glimlachje. Op dat moment moet Johannes niezen en plotseling springt het kussen met veel geweld open. Witte veertjes dwarrelen door de slaapkamer. 'Wat was dat nou?'

Johannes raakt meteen in paniek en Floris probeert hem te sussen. 'Acantha, kun je Diara halen, alsjeblieft?' vraag ik.

'Ja, moeder.'

Floris kijkt me bezorgd aan. Ik schud mijn hoofd om aan te geven dat ik ook niet weet wat er aan de hand is. Dit zou niet moeten kunnen. Mannen hebben geen... 'Een tovenaartje!' roept Diara uit. 'Die zijn ontzettend zeldzaam! Weet je hoe zeldzaam? De laatste tovenaar die geleefd heeft in de geschiedenis is 246 jaar geleden. Of was het 264 jaar?' Diara schudt haar hoofd. 'Mijn geheugen is niet meer wat het geweest is.'

'Maar er bestaan geen mannelijke heksen', zeg ik.

Diara knikt. 'Dat klopt, je noemt zulke mensen tovenaars.'

Ik rol geïrriteerd met mijn ogen. Dat weet ik ook wel! 'Waarom weet ik zoveel dingen over mijn eigen soort niet?'

'Omdat we je eerst moesten beschermen tegen de slechte bedoelingen van je moeder. En daarna werd je koningin en hebben je vader en de heer John tegen me gezegd dat ik minder tijd kreeg om jou les te geven dan de andere heksen, omdat je ook nog genoeg tijd moest hebben om te leren hoe je een land moest besturen. Je moet weten dat ik daar niet mee eens was, Laureen. Maar die twee mannen zijn zo standvastig, zelfs ik kan daar niet tegenop!'

'Ik heb toch veel liever jouw lessen over heksen en magie dan dat saaie gebrabbel van vader over de politiek en retorica.'

'Dat mag ik toch hopen!' roept Diara uit. 'Je bent dan nu wel de koningin van Lambelin, maar je zult altijd een heks blijven. Dat zit in je bloed. Nu moeten we maar hopen dat Johannes zijn lessen ook leuk gaat vinden.'

'Ik wil geen tovenaar zijn!' roept Johannes verdrietig.

'Ach, mijn klein kereltje toch.' Diara gaat op haar hurken zitten terwijl Johannes zich angstig aan Floris' arm vastklampt. 'Ik weet dat je bang bent, maar als je voorzichtig doet is er niks aan de hand. Ik weet dat je vaak hebt gezien hoe je zus in de problemen kwam, maar Acantha is vreselijk onvoorzichtig! Je lijkt wat dat betreft helemaal niet op je zus. Jij, Johannes van Lambelin, bent voorzichtig en verantwoordelijk. Je zult een geweldige tovenaar worden.'

'Ja, Acantha probeert altijd maar wat.' Johannes lacht door zijn tranen heen. 'Soms lijkt het alsof ze mijn zus helemaal niet is.'

Floris en ik wisselen een veelbetekende blik. Dit is een verhaal dat we hem ook nog een keer zullen moeten vertellen. Dat is onvermijdelijk. Maar momenteel heeft ons zoontje genoeg aan zijn hoofd dus dat gesprek bewaren we voor een volgende keer, als hij wat ouder is.