Chapter 48: Personal Prayers

125 7 2
                                    

A/N: Pambawi ko na 'to from my 'accidental pressing that button' huhuhu--

‎‎‎‎────────

~ continuation ~

Ka. Eduardo's POV:

"Bong, tahan na. Hindi tama yung ginawa mo na isampal kay Anna, pero I can't blame you for how hurt you were sa mga sinabi niya sa'yo. Nabigla lang ang bata kasi sa nalaman niya." I consoled Bongbong as I kept on rubbing his back while he's in tears, explaining all that happened.

I did expect that Anna will be hurt - too damned hurt pag malalaman niya yun, but I didn't know that muntikan na aabot sa puntong magsakitan silang mag-ama.

Mabuti naman at balik-studio ang mga nasa NET25 to work on the exclusive report, at busy yung iba sa ginagawa nila nung naganap ang sagutan sa pagitan nina Bongbong at Anna. Nag-aalala na ako if makita man 'to ng kung sinoman, tapos pinicture at viniral pa sa social media, baka matulad eto sa nag-viral last year - na damay pa ang bata sa tsismis.

"I-I know, kuya. I know." sabi neto sabay punas ng mga luha niya gamit ng kanyang panyo, medyo umokay naman yung paghinga niya since he's asthmatic, "Galit man ako, 'di ko rin masisisi dahil totoo naman kasi yung mga sinabi niya. Wala naman talaga akong kwentang ama sa sarili kong anak dahil dun."

"Hey, don't say that. Maiintindihan rin ni Anna yun - just try not to force her or rush things. I know she's too angry about this, pero ganun talaga. Wag kang mag-alala. Lilipas din 'to, sa awa ng Diyos." I assured him gently while giving gentle pats on his shoulder.

He chuckled, "You sound as if you're prepared for the outcome of my plan."

"Bong, kailangan niya yun. Eka nga, truth hurts. Kailangan mong masaktan para matuto kang tanggapin ang katotohanan. Parang ikaw, kani-kanina lang." sabi ko, tumawa at napabuntong hininga na lang si Bongbong.

"Well, you do have a point." ani niya, "Looks like my plan went downwards. Hayst," dismayado na pagkasambit neto.

"Tahan na, Bong. Take it easy. It takes time." ningitian kong sambit as I gave him a pat on his shoulder again, "And speaking of which," I turned my head towards the panel double doors, "the only thing we should be worried by now is... saan kaya pumunta ang batang yun?" dagdag ko.

Napalunok na tuloy si Bonget dun. "Kaya nga." ani niya, fidgeting his fingers.

"I know that she's running outside crying, pero-"

Napatigil kami sa kakausap nang narinig namin na nagri-ring yung telephone.

"Excuse muna, 'kay?" I said as I stood up from my seat and walking towards my desk saka ko sinagot yung tawag.

"Hello?" I began.

[Angelo: Hi, Dad.]

"Oh, Gelo 'nak. Ba't ka napatawag?" tanong ko.

[Angelo: *lips smacking* Uhmm... nandyan pa rin po ba si Anna? Susunduin po namin yun siya ngayon, eh.]

"Uhmm..." I bit my lower lip, "Yun nga, 'nak. She..." I paused.

[Angelo: She... what? Dad. What happened?]

I sighed, sabay tingin kay Bongbong na parang minamasahe niya yung dibdib niya with his hand - napapanic siguro to. "She ran outside... na 'di ka niya inaantay."

[Angelo: *stammered* Ano po, Dad? Lumabas po siya ng Tanggapan? Without waiting for me? *panicking*]

I nodded, "Oo."

Where My Heart Lies BetweenWhere stories live. Discover now