《ဖြေဆေး》- ဘာသာပြန် 『Completed』

အခန်း - ၆၈

သူသည် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး သက်ပြင်းတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ အကြည့်ကို အလျင်အမြန် လွှဲလိုက်ပြီး နာမည်စာရင်းသွင်းသောပြတင်းပေါက်တွင် တန်းစီနေပြီဖြစ်သော ကျန်းယွီသော်ထံသို့ အကြည့်ရောက်သွားသည်။

ကျန်းယွီသော်က လှည့်ကြည့်လာပြီး ချန်ခေါ့ကလည်း ထိုဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

"အရေးပေါ်ဌာနကို ခင်ဗျား အရင်သွားလိုက်ပါလား။ ဒီမှာ မတ်တတ်ကြီးလုပ်နေရင် ခင်ဗျားကို လာတိုက်မိကြမှာစိုးလို့"

"ရပါတယ်ကွာ။ ငါမင်းကို အဖော်လုပ်ပြီး စောင့်ပေးမယ်"

ချန်ခေါ့က ရယ်ရင်းပြောလိုက်သည်။

ကျန်းယွီသော်က ချန်ခေါ့၏လက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

"... ... နာနေလား"

ချန်ခေါ့သည် ကျန်းယွီသော်၏အကြည့်နှင့်အတူ ဘောလုံးတစ်လုံးကဲ့သို့ ရောင်ကိုင်းနေသော မိမိ၏လက်ဘက်ကို လိုက်မကြည့်ဘဲ :

"မနာဘူး"

"ခင်ဗျား ... ..."

ကျန်းယွီသော်က လက်ဆန့်ထုတ်လာပြီး ချန်ခေါ့၏လက်မောင်းအောက်ကို မ,ပြီး ထိန်းကိုင်လိုက်သည်။

"လက်သံကလည်း ပြောင်လိုက်တာ။ ကိုယ့်လက်မှာ ဒဏ်ရာရှိနေတာ မသိဘူးလား"

"ဒေါသက ငယ်ထိပ်ရောက်နေတော့ အဲဒီလောက်အများကြီး ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘူး"

ကျန်းယွီသော်က ဘာမှထပ်ပြောမလာတော့ဘဲ တစ်ဖက်လှည့်သွားပြီး ရှေ့ရှိ နာမည်စာရင်းသွင်းနေသူများကို ကြည့်နေလိုက်သည်။

ကျန်းယွီသော်တစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားပူပန်နေမှန်း ချန်ခေါ့သိလိုက်သည်။ ဤစကားသုံးလေးခွန်းကိုပြောလိုက်ခြင်းမှာလည်း ပူပန်စိုးထိတ်နေသော စိတ်အခြေအနေကို သက်သာလို သက်သာငြားပြောလိုက်ခြင်းသာဖြစ်ပုံရသည်။ သို့သော် ယခုကဲ့သို့သောအခြေအနေမျိုးတွင် စကားပြောနေရသည်မှာလည်း အတော်လေးအားထုတ်နေရလိမ့်မည်။

ချန်ခေါ့က စိတ်ပူနေဆဲတွင်ပင် ချန်ချင့်က အမောတကောနှင့် အော်ဟစ်ရင်း အနောက်မှ အပြေးလာနေသည်။