Karanlık Esaret KİTAP OLUYOR

🌕 İÇİMDEKİ ATEŞLİ KADIN | BÖLÜM▪︎34▪︎🍂

Hellö 💦

Biliyorum, bölümleri sileyim dedim ama sonra şöyle bir kendime baktım ve ben ilmelistan'ım öyle yazdıysam bir sebebi vardır demek ki. O yüzden yeni bölüm göndermek istedim. Beni şaşırtın ve yorumla votelerinizi göndermekten çekinmeyin. Yeni bölüm yazarak size teşekkürlerimi layığıyla iletmiş olacağım. Öpüldünüz. 🫶🏻

Kabul edemediğim gerçeklerle kendi evimin içerisinde volta atıyor olmamın bir sebebi olmalıydı. Kendime gelmeye çalıştığım her süre zarfında yeni bir çıkmazla baş başa kalıyordum. Susmayan düşüncelerim ve kurallarım vardı. Bunların olmasını kabul edemeyecek olan yanımın verdiği tepkiler ise haykırma isteği ile beni sarmalıyor olsa da yapabileceğim bir şey, hiçbir şekilde bulamıyordum.

Derin bir nefes ve yeni bir aktivite… 

İlk başta bir resim defteri ve kalemlerimi alıp çizmeye başladım. Nedense birlikte olduğumuz fotoğrafı ele almaktı amacım. Ama başlangıcım onun varlığı, bitişi ise yüzü olmuştu. Ne yanındaki kendimi, ne de devamını getirebilmiştim. 

Sevdiğin bir adamla karşı karşıya olmak mıydı bu? Yoksa aramızdaki heyecanın son bulmasının verdiği bir tedirginlik mi? 

Neye tedirgin oluyordum ki? Hayatımı kendi kendine yöneten o insan değil miydim ben? Herkesi ardında bırakıp sırf kendi isteklerinin önemini kabul ettirebilmek için herkesin dünyasını altüst etmeyi kabul eden o kişiliğim neredeydi? 

Bana ne oluyordu? 

Dün gece, duygularımın verdiği korku ve gaflet, gözyaşlarımın acımasız bir şekilde yanaklarımdan süzülmesi ile son bulmuştu. 

Neden onun dediklerini yapmak zorundaydım? Neden bir erkeğe bağlı kalması gereken o kadındım ben? Neden erkekler her defasında yanındaki kadınları kendi isteklerine göre değiştiremediklerinde ya da hâle getiremediklerini fark ettiklerinde daha acımasız olmaya çalışarak bizi kendilerinden uzaklaştırmak için ellerinden geleni yapıyorlardı? 

Benim ne sorunum vardı? 

Kendimi sevmem ve bu hayat içerisinde mutlu olmak için çabaladıklarımın olması mıydı? Onun için, hiçbir şey için çabalamamam ve her şeyi ellerine mi bırakmam gerekiyordu?

Atalay… 

Son olanlarda herhangi bir suçum yoktu ama onun yüzünden başıma açtığım işleri yine benim kontrol etmemi bekliyordu? Onun için girdiğim, onun için bulunduğum bir yerde, sırf onun oluşturduğu şartlara alışık olmayan bünyemin şu anda dahil olduğu gerçekler de neyin nesiydi? 

Kimsenin hayatına dört dörtlük ayak uydurmak zorunda değildim. Kimsenin sözlerini sonuna kadar gerçekleştirmek için bir çabaya girmek zorunda değildim.

Ben ne zaman insan olduğumu unutmuştum bu durum içerisinde? 

Sevmek, kadınları zayıf yapmayı başaran bir virüsse eğer, bunu kabul etmeyecek kadar da isyankâr olabilirdim? 

Olacaktım da. 

Bu zamana kadar yaptıklarım ve yapmaya çalıştıklarım, yanında olmak istediğim adam için çabaladıklarımın bir ürünüydü. Seks, kadınlara olağanca zevk veren bir tatmin unsuruydu. Her erkekle de aynı zevki almayabilirdiniz ama yakaladığınızda onu kaybetmek de istemezdiniz. Anlaşılan ben bunu kaybetmemek için sadece takıldığım insanla duygusal bir bağ içerisinde olmak adına girdiğim çabada, onu kaybetmemeye çalışsam da yanlış bir şekilde yol izlediğimi kabul etmem gerekiyordu. 

Atalay, ilişkiye dair hiçbir şey istemeyen ve kendi kuralları çerçevesinde yaşayan, at gözlükleri olan bir adamdı. 

En azından işine gelmeyen o yanda at gözlüklerini takmayı tercih eden bir korkak.