KAYBOLMUŞ RUHLAR SARAYI (Tamamlandı)

FİNAL

Aylar su gibi akıp geçti. İlk haftalarda Vincent de ben de bu zamana kadar aldığımız eğitimlere rağmen çok acemiydik. Çoğu konuda Ophelia'nın ve sadık olduğuna emin olduğumuz tecrübeli devlet mensuplarının fikirlerine danışmadan karar alamamıştık ancak sonrası çorap söküğü gibi gelmişti. Gün geçtikçe Vincent'in de benimde gözüm açılmıştı ve artık bir konuda sonuca varırken sadece birbirimize danışır olmuştuk.

Zaman geçtikçe onun iç ilişkileri, benimse dış ilişkileri yönetmede daha yetenekli olduğumuzu anlamış olduk ancak elbette resmi ve kesin bir rol dağılımı yapmamıştık. Aldığımız hiçbir kararı birlikte düşünüp kafa patlatmadan almıyorduk. Sadece kafa karışıklığı yaşadığımız konularda, o konu hakkında uzman olan tarafın sözüne itibar ediyorduk, o kadar.

Kötü durumda olan yolları onardık; yeni yollar, köprüler ve limanlar yaptık. Senteria tüccarlarını ihracata teşvik edecek politikalar geliştirdik. Böylece ülke ekonomimizin birkaç sene içinde kalkınmasını hedeflemiştik ancak tahminimizin de ötesinde, gelişim birkaç ayda gözle görülür bir boyuta ulaşmıştı.

Yetim çocuklar için yurtlar açtık. Burada matematik, fen, coğrafya gibi çeşitli dersler öğrenmekle kalmıyor; uzmanlık alanlarına göre mesleki eğitimler de alıyorlardı. Örneğin el kabiliyeti yüksek olan çocuklara terzilik, marangozluk gibi eğitimler veriyorduk. İsteklerine göre eğitim alacakları alan değişebiliyordu ancak bu değişim talebi çok nadir oluyordu. Burada sadece kimsesi olmayan çocuklar kalmıyordu. Bazıları anne ve babaları tarafından bizzat terk edilmişti. Bazı ebeveynler çocuklarına şiddet uyguluyordu, bazıları çocuklarını dilendirip paralarını yiyordu. Bu ailenin çocuklarını da zorla biz ellerinden almıştık.

Kadınları ve erkekleri zorla çalıştıran, ulaşabildiğimiz tüm genelevleri kapattırmış, sahiplerini hapis cezasıyla cezalandırmıştık. Kimseye göz açtırmıyorduk.

Yoksul olan vatandaşlara yiyecek ve giyecek yardımında bulunmuştuk ancak Vincent bu yardımın sınırlı tutulması gerektiğini önermişti. Ona göre bu kişilere yardımda bulunmak kalıcı bir çözüm olmayacaktı. Onları ekonomiye kazandırmalıydık, bir şeyler üretmeye zorlamalıydık. Bu yüzden her meslek erbabının yanına işletmenin büyüklüğüne göre çırak almasını ve iş öğretmesini zorunlu kıldık. Çırakların ücretlerini devlet kasasından karşılıyorduk. Öte yandan işverenlerden her ay çalışanlarla ilgili raporlar hazırlamalarını istiyorduk. Gelişim kaydedenler devlet onaylı bir ustalık belgesi alacak, çırak olarak yürüttüğü mesleki uğraşını uzman olarak devam ettirebilecek, iş bulma konusunda sıkıntı çekmeyecekti. Ancak bu projenin meyvelerini toplamak için en az iki sene beklememiz gerekiyordu.

Bu süre zarfında ayrıca sarayda çok lüzumsuz masraf yapıldığını fark etmiştim. Evet, önemli davetlerde pahalı eşyalardan kaçınmamalıydık çünkü bazı nesnelerin karşı tarafa aktardığı belli başlı mesajlar vardı ancak günlük harcamaların dozunu abartmaya gerek yoktu. Terzi masraflarının kısıldığını öğrenen Rena kıpkırmızı kesilmiş ancak hiçbir şey söyleyememiş, Andre ise karısının bu haline kahkahalarla gülmemek için kendisini zor tutmuş gibi görünmüştü.

Andre'nin Rena'ya alıştığını görebiliyordum ancak ona bakarken gözlerinde hâlâ aşk yoktu, tutku yoktu. Sanki prangasıymış gibi üzülerek bakıyordu karısına. Ondan kaçmak istediği beş kilometre öteden bile hissedilebiliyordu ve eminim ki bunu Rena da hissediyordu. Andre için üzülüyordum ancak bir yandan Vincent'le ilişkilerini geliştirdiği için mutluydum da. Aralarında zaman zaman soğuk rüzgarlar esse de artık birbirlerine gülümsüyorlardı. Öte yandan Vincent, Andre'yle aramda geçen en ufacık konuşmada kıskanç bakışlar atmayı da rafa kaldırmıştı.

Hiçbir mecburiyetim yoktu ama tatsızlık çıkmasın diye aramı herkesle iyi tutmaya çalıştım ve çalışmalarım şaşırtıcı bir şekilde meyve verdi. Tao'yla uzun uzun sohbetler ediyor, ülke planlamasıyla ilgili fikirlerini dinliyordum. Onunla konuşmak bana Armin'le konuştuğum zamanları hatırlattığı için hüzünlenmeden edemesem de yaşadığım ruhsal çöküşü ona çaktırmamayı başarıyordum.