Amartía

Prolouge (REVISED)

I once placed my hope in the guiding hand of fate, believing that everything has a reason... Why is it all
happening...

---
F.B:

A sharp crack pierced the air, followed by the echoing resonance of metal against metal...

"Alice! What the fuck did you do!?"

The room was frozen in time, the smell of burnt metal sharp in the air. My hands were still outstretched, fingers wrapped around the cold metal that still had a smolder in tip... My eyes were dilated wide; unblinking in agitation, fixed on the figure crumpled on the floor. A dark, crimson river trickled from the lifeless form, staining the worn carpet, spreading slowly, a silent testament to the violence that had erupted moments before. My breaths came in ragged gasps -- "I didn't... I didn't mean it..."

A drop of metallic sound occupied the whole scene...

"Alice you killed the" --- "Fuck! I said I didn't me-"

---

But I guess...?

I wasn't so right about that...

I tried but... it hurled us into chaos, discarding us like... crumpled useless trash... 

Fate fucking abandoned us...

It left us alone, swallowed by the darkness, extinguishing our last hope...

Maybe... It would've known...

That I'm still here...

Breathing... enduring...

Alice POV:

Mahinang liwanag ang sumisilip sa mga talukap sa halos hindi ko maidilat na mga mata...
Agad kong napuna ang walang tigil na pag-pintig ng pulso sa aking ulo dahilan upang manghina ako...

Hinagod ko ito nang marahan gamit ang aking kanang kamay, umaaasang mabawasan kahit kaunti ang kirot...

Marahan kong iminulat ang aking mga mata, kasabay nito ang marahang kong pagtaas ng aking katawan na tila may dagang bato sa bigat. Pinapaupo ko ito at inaayos ang aking posisyon... Nang tuluyan kong mabuksan ang mga mata."

Iginala ko ang aking paningin. Nahanap ko ang sarili sa isang puting silid na may nakakapasong lamig at nakakasulasok na amoy...

Sa tabi ko'y may lamesang pinatungan ng pitchel ng tubig at isang baso, katabi nito ang mga dokumentong nakalagay sa isang dilaw na envelope... Sa bandang kaliwa... May bintana kung saan dumadaan ang lamig pang gabi...

Sa isang sulok, tumambad sa akin ang mga anyong ‘di ko makilala, ‘di mabilang ang kanilang dami... nakasuot ng puting protective gears, mask na bumabalot sa kanilang mukha‘t katawan...

nakatayo't nakatitig sa akin ng nakakakilabot, sinusundan bawat pag-galaw ko—nakatayo silang magkakahilerang linya, tahimik, at walang bakas ng ano mang emosyon. Mga mata'y matalim na mala kutsilyo at puno ng husga ang pinupuno nito, nakatitig sa akin na tila ba may mabigat na hatol akong kinakaharap...

Ilaw sa silid ay halos mapundi na sa dilim. Dahan-dahang bumangon ang aking katawan mula sa pagkaka-upo, upang sana ay tumayo... ngunit natigil ako‘t nagulat ng aking maramdaman na may pumigil at humila sa akin pabalik... kasabay nito ang pagkalansing ng mga kadena...

Pumulupot ang tunog nito sa buong silid. Aking napagtanto ang hapdi sa aking mga paa‘t kamay, halos mag-kulay lila ang mag ito sa tamong pasa, at sa higpit ng pagkakagapos sa akin sa aking higaan... Kaya wala ako nagawa kundi ma-upo... Itinabon ng aking buhok ang paligid habang dahan-dahang bumaba ang aking ulo...