"မတွေ့တာကြာပြီနော်အငယ်လေး~"
"အစ်ကိုလေးလား တကယ်ဘဲအစ်ကိုလေးလား~"
"အကြာကြီးပစ်ထားမိလို့တောင်းပန်ပါတယ်~"
"ကိုလေး ဟား~"
မျက်ရည်တွေစီးကျလာပြီး သူ့အစ်ကိုကို
အားရဝမ်းသာပြေးဖက်တဲ့ထယ်ယောင်းက
သေပြီလို့ထင်ထားတဲ့သူ့အစ်ကိုကိုပြန်တွေ့ရတော့အံ့သြဝမ်းသာတွေဖြစ်လို့~
"သားငယ်လေး အဲ့လိုမလုပ်ရဘူးလို့
သားရဲ့ပါးပါးကထပ်မဝယ်ပေးဘဲနေလိမ့်မယ်~"
"မားမားတွက်~"
"ရပြီ ထပ်မလုပ်လာနဲ့တော့ အဲ့ဘက်မသွားတဲ့သား
taeju မားမားပြောတာကြားလား taeju~"
"ကိုယ့်ကိုခေါ်တာများလား~"
အရုပ်တွေကိုတစ်စစီဖြုတ်ပြီးသူ့ကိုလာပေးလိုက်
လှေခါးပေါ်တက်ပြေးလိုက်လုပ်နေတဲ့taejuကို
ဂျောင်ကုအော်နေချိန်သခင်လတ်ရဲ့အသံကိုကြားလိုက်တာကြောင့်မရဲတရဲနဲ့နောက်လှည့်ကြည့်ရာတကယ်ကိုသခင်လတ်ဖြစ်နေတာ~
"အိပ်...အိပ်မက်မက်နေတာများလား~"
"မားမား သားပြန်လာပြီ ဒီနေ့ကျောင်းမှာမငိုဘူး~"
"တိုတိုပန်လာပီ ဟာဟား~"
"အိပ်မက်မဟုတ်ဘူးဘဲ~"
"အစ်ကိုအသေးလေး ကိုလေးပြန်လာပြီ
အံ့သြသွားတယ်မဟုတ်လား မောင်လဲတွေ့တွေ့ခြင်းအံ့သြသွားတာ~"
"အခုလိုတွေ့ရတာကောင်းလိုက်တာ ထိုင်ကြဦးလေ~"
မိသားစုဝင်တွေပြန်တွေ့ကြတော့
ဝမ်းသာပျော်ရွှင်စွာအတူထိုင်ကြတဲ့အခါမှာ
ဆူဝမ်ကသခင်လတ်ဘေးမှာကုပ်ကုပ်လေး~
"မားမား သားကိုအင်္ကျီလဲပေးဦး~"
"သွား သားကြိုက်တဲ့အင်္ကျီသွားယူခဲ့~"
"ဟုတ်~"
"တိုတို ရာ့ရာ့~"
"taejuလေးမလုပ်ရဘူး ကိုကိုလန့်သွားလိမ့်မယ်
လာပါးပါးဆီလာ~"
ဆူဝမ်ပါးကိုသွားကိုင်ရင်းသွားရည်တွေပါကျနေတဲ့taejuက
ချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့ဆူဝမ်ကပြုံးနေဘေမဲ့
ထယ်ယောင်းကလန့်မှာစိုးရိမ်ပြီးသူ့သားကိုအမြန်ခေါ်လိုက်သေး~
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
