ဂျောင်ကုနဲ့သခင်လတ်ကကျောက်ဂူထဲ
အချိန်နှစ်ရက်ကြာသွားဘေမဲ့ထယ်ယောင်းကရောက်မလာဘဲဂျောင်ကုရဲ့အဖွားကသာထမင်းပို့
အဝတ်စားပို့ရောက်ရောက်လာတယ်။
"ဒီနေ့လဲမောင်မလာဘူးဘဲ~"
"စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ အငယ်လေးက
သေချာပေါက်ဂျပန်တွေစောင့်ကြည့်တာခံနေရမှာ
အဲ့တာကြောင့်ဘဲမလာဖြစ်တာဖြစ်မယ်~"
"အဆင်ရောပြေရဲ့လားမသိဘူး~"
"ဒီနေ့အဖွားထမင်းပို့လာရင်ပြန်လိုက်သွားလိုက်လေ~"
"သခင်လေးကရော~"
"ရပါတယ် ကိုယ်ကတစ်ယောက်တည်းလဲအဆင်ပြေတယ်~"
ဆံပင်ကအတိုဆိုဘေမဲ့ ရိုးရာအင်္ကျီလေးနဲ့
အရမ်းကိုလိုက်ဖက်လှပနေတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့မျက်နှာလေးညိုးနေတာကိုမကြည့်ရက်တဲ့သခင်လတ်ကအတင်းမဆွဲထား~
"အဲ့တာဆိုအဖွာလာရင် ပြန်လိုက်သွားလိုက်မယ်နော်
ထမင်းနဲ့ဆေးတွေကိုသခင်လတ်အတွက်
နေ့တိုင်းလာပို့ပေးမှာပါ~"
"တစ်ခြားတစ်ယောက်ကိုလာခိုင်းပါ
လမ်းကအန္တာရယ်များတယ် ဂျောင်ကုလာရင်လဲ
အဖော်နဲ့လာ~"
"ဟုတ်ကဲ့ သေချာပေါက်ရောက်အောင်တော့လာပို့ပေးပါ့မယ်~"
ထယ်ယောင်းကိုလွမ်းလွန်းလို့
ညနေသူ့အဖွားထမင်းလာပို့တာနဲ့ပြန်လိုက်သွားတဲ့ဂျောင်ကုက
သူတို့အိမ်တော်မှာဂျပန်တွေအပြည့်ဖြစ်နေတာကြောင့်
ထိတ်လန့်သွားတာအမှန်~
"မြန်မြန်လုပ် သေချာချက်ကြစမ်း!"
"ဘာတွေလဲအဖွား~"
"ဂျပန်တွေကသူတို့စားဖို့ချက်ခိုင်းနေတာ
အခန်းထဲမှာသွားနေသွား~"
"ကျွန်တော်လဲကူပေးမယ်လေ~"
"မကူနဲ့သွား အခန်းထဲနေ အဖွားအပျက်ကိန်းမြင်.....
"ဟိုကောင်လေးလာစမ်း ဒါတွေအိမ်ကြီးဆီသယ်သွား~"
သူ့အဖွားစကားတောင်မဆုံးသေး
ဂျပန်စကားပြန်ကဂျောင်ကုကိုခေါ်ခိုင်းပြီမို့
ဂျောင်ကုလဲပို့ခိုင်းတဲ့အစားအသောက်ပန်းကန်တွေကိုသယ်ကာအိမ်တော်သို့~
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
