Niezliczony już raz postanawiam opublikować swoją poezję. Piszę dość spontanicznie, aczkolwiek tytuł powinien Wam wszystko wyjaśnić.
Pierwsze sześć wierszy są ze starego tomiku. Żywię do nich pewien sentyment, dlatego postanowiłem je tu uwiecznić, m...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Orkiestro, zamilknij; migrena dokucza twemu panu, Arystokracie o czarnym sercu. Spoczywa on na białym tronie, szkoda mu czasu Na swą złośliwą chorobę.
Spod powieki wyskakuje chór, na czele marazm. Piszczy on swe żale i kończy jak komar. Wtem, pierś go szczypie, w żebra kicha Mały perkusista, i on zginie, do licha. Znów głowa pulsuje, biedny ściera zmartwienie Ze zmarnowanej ekspresji: cenię Sobie ciszę, nie chcę więcej szlochać. Romantyku wgłębi mej duszy, nie daj mi się zakochać. Oszczędź mi załamania, Gdy amor odkryje, iż ze mnie bestia.
